Διότι, «σ′ αυτό το σχήμα που ξεβάφει αίμα και δάκρυ», όλες οι αντιδράσεις που προέκυψαν μετά την τοποθέτηση του κ. Συρίγου, είχαν να κάνουν με μια ιδεατή αυτοδικαίωση μιας αριστεράς που σκοντάφτει στην ανάγκη της να κεφαλαιοποιήσει το Πολυτεχνείο.
Δηλώσεις, αντιδηλώσεις, τιτιβίσματα, κείμενα, συνθήματα, βρισιές και ούτε ένα κομμάτι δεν ασχολήθηκε με την εισβολή/κατοχή της Κύπρου που συμπληρώνει σήμερα 48 χρόνια. Τίποτα. Έγνοια τους ήταν να... διορθώσουν τον Υφυπουργό Παιδείας, ο οποίος απλώς επεσήμανε την προδοσία της Χούντας.
Έγνοια τους ήταν να σπεύσουν να... προφυλάξουν τη φήμη των συνταγματαρχών, οι οποίοι θα κυβερνούσαν μέχρι να χαρίσουν την Κύπρο στην Τουρκία. Το σχέδιό τους επετεύχθη, αλλά δεν άδραξε κανείς (πέραν του κ. Συρίγου) την ευκαιρία να υπογραμμίσει πως η Χούντα αποτελείτο από ένα μάτσο τσαρλατάνους, που απέσυραν την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο, έκαναν διαπραγματεύσεις με την Τουρκία στον Έβρο και οδήγησαν τα πράγματα στην εθνική καταστροφή.
Συνεχίζουν τον αμανέ μιας άρρωστης μεταπολίτευσης, που θεωρούσε την Κύπρο και το Κυπριακό ένα άχθος για την Ελλάδα που προχωρούσε στην ανανέωση και στον εκσυγχρονισμό. Το άδειο τους πρόσωπο η Κύπρος το πληρώνει.
Η Κύπρος που κάθε 15 Ιούλη επιβεβαιώνει ότι οι χουντικοί δεν ήταν ποτέ εθνικόφρονες ούτε είχαν ποτέ σκοπό να κηρύξουν την Ένωση και έτσι έστρωσαν κόκκινο χαλί στον Ετζεβίτ για να εισβάλει και να κατακτήσει τη μισή Κύπρο. Αλλά το πρόβλημα είναι που έπεσαν μετά την κυπριακή τραγωδία και όχι μετά το Πολυτεχνείο. Το πρόβλημα είναι ο Συρίγος και όχι η τουρκική κατοχή. Είναι η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε...
Το πρόβλημα δεν είναι ο Συρίγος αλλά η τουρκική κατοχή και η Κύπρος που οι έμποροι μισούνε.