Το ότι μπορεί να είναι κάποιος και Νιγηριανός και Έλληνας, Ελληνονιγηριανός δηλαδή, διαφεύγει από την συζήτηση περί του Γιάννη Αντετοκούμπο.
Το ότι, επίσης, αυτό είναι εφικτό επειδή υπάρχουν υπαρκτές πολιτισμικές συγκλίσεις, π.χ., Χριστιανός Ορθόδοξος, και όχι γιατί έτσι το θέλει η ρηχή πολυπολιτισμικότητα του καιρού μας, επίσης.
Το ότι η εθνική ταυτότητα, μπορεί να είναι την ίδια στιγμή συμπαγής στον πυρήνα της, ευέλικτη στην περιφέρειά της, συνεκτική ωστόσο στα κεντρικά πολιτιστικά της στοιχεία είναι κάτι που εξοργίζει αμφότερους εθνομηδενιστές και αντιεθνομηδενιστές: Οι πρώτοι θα καταγγείλουν ως φασιστική την έννοια της συμπαγούς εθνικής ταυτότητας, οι δεύτεροι ως εθνομηδενιστική την ευελιξία της.
Το να πεις, ότι η επιτυχία του Γιάννη Αντετοκούμπο δεν συνεπάγεται αυτόματα ότι η χώρα μας έχει καθήκον να πολιτογραφήσει όλους τους πληθυσμούς που διήλθαν, και θα διέλθουν στην χώρα, εν μέσω της μεγαλύτερης μετακίνησης πληθυσμών στην ανθρώπινη ιστορία, ισοδυναμεί για κάποιους με σκάνδαλο. Το ίδιο είναι, αν πεις ότι η περίπτωση του Αντετοκούμπο δεν δικαιώνει την στρατηγική των ανοιχτών συνόρων.
Γενικά, φαίνεται σαν να έχουν τρελαθεί όλοι: Άνθρωποι που βρίζουν 364 μέρες τον χρόνο πατρίδα/θρησκεία/οικογένεια, αποθεώνουν κάποιον που τις εκθειάζει μόνο και μόνο επειδή ήταν μετανάστης και είναι μαύρος. Άλλοι δεν τους γουστάρει που φοράει το εθνόσημο, πάλι γιατί είναι μαύρος. Υπάρχουν και εκείνοι που δεν τον συμπαθούν γιατί ιθαγένεια του έδωσε ο Σαμαράς και μιλάει για πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια (ενώ λόγω του χρώματος του δέρματός του έχει, ας πούμε, δικαίωμα να μιλάει μόνο για black power και Μαύρους Πάνθηρες).
Υπάρχουν βέβαια και οι «παντός καιρού» που έσπευσαν να βάλουν την φωτογραφία του σε διαδικτυακά προεκλογικά τρυκάκια, θέλοντας να θέσουν το βραβείο πολυτιμότερου παίκτη που πήρε από το αμερικάνικο πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης στην υπηρεσία της τάδε ή της δείνα κομματικής σκοπιμότητας. Αυτοί, όπως και οι κατσαρίδες, θα επιβιώσουν ακόμα και ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος.
Όλα αυτά, ένας πολυκαβγάς σε πολύ έντονους τόνους, τους προκάλεσε η βράβευση του ελληνονιγηριανού καλαθοσφαιριστή Γιάννη Αντετοκούμπο. Απέδειξε έτσι, εκτός του ότι ο συγκεκριμένος έχει πολύ μέλλον μπροστά του και ιστορία να γράψει στα αμερικάνικα παρκέ, ότι είμαστε εδώ μια ωραία ατμόσφαιρα, ένα έθνος νευριασμένων που κυκλοφορούν με λυμένο το διαδικτυακό τους ζωνάρι και είναι ικανοί να μεταβάλλουν σε διαμάχη για το φύλο των Αγγέλων οτιδήποτε ξεπηδήσει από την επικαιρότητα. Το μόνο δικαίωμα που έχεις σε αυτό το «Χάνγκερ Γκέημ», είναι όχι βέβαια να σιωπήσεις, αλλά να επιλέξεις την διαμάχη που ταιριάζει: Γιατί θα μαλώσουμε σήμερα για τον Γιάννη Αντετοκούμπο ή για την Ντόμινος Πίτσα;