Οταν εμφανίστηκαν οι κασέτες, έστειλα ένα αίτημα στο Γαλλικό Κοινοβούλιο ζητώντας να ψηφιστεί νόμος που να κατεβάζει το ΦΠΑ της κασέτας από το 30% στο οποίο κυκλοφόρησε, όταν βγήκε, στο ΦΠΑ του βιβλίου που ήταν πολύ χαμηλότερo. Η Γαλλική Βουλή το ψήφισε, γιατί το αίτημα ήταν δίκαιο.
Διαβάστε επίσης:
Ένα άλλο αίτημα που επίσης θα ήταν δίκαιο είναι η κατάργηση του θανάτου. Που ίσως θα μπορούσε να ψηφιστεί από το Ελληνικό Κοινοβούλιο και να γίνει άρθρο του Συντάγματος για μεγαλύτερη ασφάλεια: «Απαγορεύεται ο θάνατος». Θα είχαν γλυτώσει πολλοί φίλοι, ποιητές, συγγραφείς, ζωγράφοι, εκλεκτοί εκδότες όπως πρόσφατα ο Σάμης Γαβριηλίδης και η Άλκη Ζέη.
Η μεγάλη απορία είναι πώς είναι δυνατό ο μικρός αυτός θεός που λέγεται Άνθρωπος με τόσες ικανότητες και τόσες γνώσεις , με τόσα έργα και τόσες αποθηκευμένες μνήμες, πως είναι δυνατό ένα μυστηριώδες δάχτυλο να πατάει ένα Χ πάνω στο πληκτρολόγιο και να τα σβήνει όλα με μια βέβηλη κίνηση αφήνοντας πίσω ένα μηδέν... Νομίζω πως ο Άνθρωπος –που είναι επικίνδυνο ηφαίστειο – θα έπρεπε να είχε το δικαίωμα να αποφασίζει μόνος του πότε θέλει να κόψει το νήμα που τον συνδέει με τον υπόλοιπο κόσμο και να επιστρέψει στο διαδίκτυο που προηγήθηκε του Big Bang.
Αναρωτιέται κανείς πώς και γιατί επιτρέπεται η έλλειψη σεβασμού σε όντα με τόση σοφία και τόση δυνατότητα σκέψης και εφευρετικότητας στον αγώνα για την διάσωση ενός ημιτελούς κόσμου που μας χάρισαν όταν μάλιστα είμαστε οι μόνοι κατάλληλοι να τον διασώσουμε. Ρωτάμε γιατί;