Διασχίζει τους κεντρικούς δρόμους της Βοστόνης, συνήθως πριν από τις επτά το πρωί, για να φτάσει στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (Harvard Medical School) όπου είναι καθηγητής και διευθυντής του τμήματος Κλινικής Ρευματολογίας στο Νοσοκομείο Beth Israel Deaconess Medical Center του ίδιου πανεπιστημίου. Φεύγει, μετά τις επτά το απόγευμα, προσηλωμένος καθημερινά στην άσκηση της ιατρικής επιστήμης και την διδασκαλία.
Ο φημισμένος Έλληνας γιατρός της Ρευματολογίας, διακεκριμένος για το ερευνητικό έργο του- που χρηματοδοτείται από μεγαλύτερα ερευνητικά προγράμματα των ΗΠΑ, κυρίως από το ΝΙΗ- καθηγητής Γώργος Τσώκος αισιοδοξεί για την Ελλάδα της επόμενης μέρας, μιλώντας για την ευρύτερη ελληνική δυναμική: «Είμαι απόλυτα σίγουρος, ότι το μέλλον για την Ελληνική Ακαδημαϊκή κοινότητα θα είναι λαμπρό. Η προσφορά της στο διεθνή χώρο θα συνεχίσει να αυξάνει. Η σύγκριση που γίνεται συνήθως με άλλες χώρες και βρίσκει την Ελλάδα να υπολείπεται βρίθει λαθών. Η Ελλάδα έχει μόλις 10 εκατομμύρια κατοίκους και κατά την γνώμη μου υπερέχει πολλών -των περισσοτέρων- πολιτειών των ΗΠΑ, της Γερμανίας και άλλων χωρών. Ο Στάθης Καλύβας του Πανεπιστημίου του Yale έχει δείξει ότι η Ελλάδα συνεχώς προοδεύει παρά τις πολλαπλές ιστορικές δυσκολίες (πόλεμοι, καταστροφή, κατοχή κτλ.) και σε ρυθμό κατά πολύ ανώτερο από πολλές χώρες. Η μαζική έξοδος μορφωμένων νέων συμπολιτών είναι ταυτόχρονα αρά και χαρά. Κατάρα γιατί ο κάθε απόφοιτος στοιχίζει για την πανεπιστημιακή του εκπαίδευση περίπου 13 χιλιάδες ευρώ για κάθε ακαδημαϊκό χρόνο φοίτησης (όπως υπολόγισα κατά την τελευταία μου ενασχόληση με το ΕΚΠΑ) στο Έλληνα φορολογούμενο και ουσιαστικά ῾δωρίζεται῾ σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία. Χαρά γιατί όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου έχουν γεμίσει από θριαμβεύοντες Έλληνες επιστήμονες. Εφέτος 3 Έλληνες απόφοιτοι Ελληνικών πανεπιστημίων έγιναν μέλη της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών (National Academy of Sciences) των ΗΠΑ!»
“«Αυτοί που διαλέγουν να μείνουν στο εξωτερικό μπορούν να προσφέρουν πολλά στην Ελλάδα ...αν ποτέ η μυωπική και καταπιεστική πολιτική ηγεσία του υπουργείου καταφέρει να υπερβεί τον εαυτό της και να επιτρέψει την επίσημη συμμετοχή των Ελλήνων του εξωτερικού.”
Γεννήθηκε στο Μίστρο Ευβοίας, αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών και με την διδακτορική εκπαίδευση του στην Παθολογία, ταξίδεψε το 1979 στις ΗΠΑ για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Georgetown - VA Medical Center στην Ουάσιγκτον ολοκληρώνοντας την ειδικότητα του στην Ανοσολογία και Ρευματολογία με υποτροφία τού Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας.
Mε λαμπρή ακαδημαϊκή κι ερευνητική πορεία και σε σημαντικές διοικητικές θέσεις ο Γιώργος Τσώκος είναι ένας πολυβραβευμένος επιστήμονας- μεταξύ των διακρίσεων του, Philip Hench Award, Mary Kirkland Award από το Hospital for Special Syrgery, Lee C. Howley Jr. Arthritis Research Prize από το Arthritis Foundation, Evelyn Hess award από το Lupus Foundation of America, Distinguished Basic Investigator Award από το American College of Rheumatology, Howard and Martha Holley Award από το University of Alabama, Carol Nachman Ιnternational Prize in Rheumatology, Marian Ropes Award από το Arthritis Foundation, MERIT award από το National Institutes of Health, κά.
“Το πιο σημαντικό κατά την δική μου γνώμη είναι η ανεξαρτητοποίηση των ιδρυμάτων από το κράτος”
Ο ίδιος, αγαπά το διάβασμα, επιλέγει τον ρομαντισμό της μουσικής του Gustav Mahler και τις ερμηνείες του Μarwan Abado. Eνώ, είναι αδιαλείπτως ενήμερος, για τη κοινωνική κατάσταση της Ελλάδας και τις εξελίξεις της επιστημονικής κοινότητας της.
“Η ουσιαστική οικονομική άνοδος της Ελλάδας, αποσυνδεδεμένη από τον τουρισμό και άλλους υπηρεσιακούς κλάδους, είναι απόλυτα ταυτισμένη με την ερευνητική δραστηριότητα”
«Η απόφαση να δουλέψει κανείς στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό είναι καθαρά προσωπική και ταυτόχρονα δυναμική», θα πει. «Αυτοί που διαλέγουν να μείνουν στο εξωτερικό μπορούν να προσφέρουν πολλά στην Ελλάδα εκπαιδεύοντας νέους συναδέλφους, συμμετέχοντας σε συνέδρια, σεμινάρια και άλλες εκδηλώσεις στην Ελλάδα και ίσως συμβάλλοντας στις διδακτικές και ερευνητικές δραστηριότητες των Ελληνικών πανεπιστημίων, αν ποτέ η μυωπική και καταπιεστική πολιτική ηγεσία του υπουργείου καταφέρει να υπερβεί τον εαυτό της και να επιτρέψει την επίσημη συμμετοχή των Ελλήνων του εξωτερικού.
Ταυτόχρονα, θα πρέπει πολλά πράγματα να αλλάξουν για να μεγιστοποιήσουν την απόδοση των Ελληνικών Πανεπιστημίων και Ερευνητικών Ιδρυμάτων. Το πιο σημαντικό κατά την δική μου γνώμη είναι η ανεξαρτητοποίηση των ιδρυμάτων από το κράτος και η προσαρμογή των διαδικασιών στις ανάγκες των επιστημόνων. Όταν οι ερευνητές και οι ακαδημαϊκοί, και όχι οι διοικητικοί/πολιτικοί, ηγούνται τότε αυξάνει η δημιουργική δραστηριότητα. Κάποιος περιέγραψε το Harvard σαν ένα σύστημα σωλήνων που συνδέει τους καθηγητές. Η βελτίωση θα έλθει όταν η ‘πυκνότητα’ των καλών ακαδημαϊκών αυξηθεί και αυτό ίσως χρειαστεί μεταρρυθμίσεις σε πολλά επίπεδα.
Η ουσιαστική οικονομική άνοδος της Ελλάδας, αποσυνδεδεμένη από τον τουρισμό και άλλους υπηρεσιακούς κλάδους, είναι απόλυτα ταυτισμένη με την ερευνητική δραστηριότητα. Είναι εύλογο ότι η Ελληνική κοινωνία πρέπει να συσπειρώσει όλες τις προσπάθειες σε δημιουργικές ερευνητικές προσπάθειες. Το ανθρώπινο υλικό υπάρχει αυτό που λείπει είναι γνωστό σε όλους».