«“Για αυτό το μόνο βέβαιο, φιλικό και παραμόνιμο που διαθέτει η σημερινή συνείδηση είναι η σκέψη των νεκρών. Στον κόσμο της ισχύος και της δυνάμεως, μόνον οι ανυπόστατες σκιές προσφέρουν κάποια παραμυθία. Αυτοί είναι η μοναδική μας θρησκεία και ηθική. Νυν και αεί”.
Κωστής Παπαγιώργης, Ζώντες και Τεθνεώτες».
Το μήνυμα ελήφθη στη συσκευή του κινητού μου στις έξι και δεκατέσσερα λεπτά το απόγευμα του Σαββάτου, τρία μόλις λεπτά αφότου η καθιερωμένη ενημέρωση από τον Σωτήρη Τσιόδρα σε ζωντανή σύνδεση στην τηλεόραση είχε τελειώσει. Πάγωσα.
«Συγγνώμη έχω χάσει όλες τις επαφές. Ποιός βάζει το μαχαίρι στην πληγή πιο βαθιά;»
«Η Ράνια».
Μιλήσαμε για τα πάντα παρεκτός του λόγου για τον οποίο μιλούσαμε. Της ζήτησα το τηλέφωνο της Ζατέλη, το είχα χάσει και αυτό.
«Εισόδια της Άνοιξης σήμερα, έξι χρόνια από τον θάνατο του Κωστή, καραντίνα. Είναι πολλά σήμερα, είναι πολλά. Πρέπει να μείνουμε σπίτι μας. Κάθε ημέρα στις έξι βάζω το ραδιόφωνο και ακούω τον Τσιόδρα», είπε ο σημερινός θηλυκός Παπαδιαμάντης.
Η Ζυράννα Ζατέλη θα άκουσε την κουρασμένη φωνή του εθνικού μας λοιμοξιωλόγου, αλλά δεν θα είδε το πόσο κλονισμένος είναι. Θα άκουσε τον λυγμό του, αλλά δεν θα είδε το βουρκωμένο βλέμμα του, μονίμως σκυφτό, να μην προδοθεί η συγκίνηση. Χωρίς γραβάτα, μόνο με την κονκάρδα του «Μένουμε σπίτι» πια.
Ο Σωτήρης Τσιόδρας, ο εκπρόσωπος Τύπου του υπουργείου Υγείας, διακεκριμένος επιστήμονας, ενημερώνει καθημερινά για την πορεία της εξάπλωσης του κορονοϊού διεθνώς και στη χώρα μας, για τον αριθμό των νέων κρουσμάτων, των απωλειών. Δίδει συμβουλές, εξηγεί, κατευθύνει, κυρίως προσπαθεί με τις γνώσεις του να προφυλάξει και να προστατεύσει.
Τον Σωτήρη Τσιόδρα τον αγάπησε μέσα σε λίγες ημέρες ένα ολόκληρος, ατίθασος και δύσπιστος λαός. Μονοκοντυλιά. Για τις γνώσεις του, την επιστημονική του επάρκεια, τη ψυχραιμία του, τη νηφαλιότητά του, την ακρίβεια, την ευγένεια, το σθένος του, αλλά κυρίως το ήθος και τον πατριωτισμό του.
Χθες στην ομιλία του ο Τσιόδρας λύγισε όταν μίλησε για τις μητέρες μας, γιατί εκείνη την ώρα μέσα του μιλούσε για τη μητέρα τη δική του.
«Το θαύμα της ιατρική επιστήμης είναι η παράταση της ποιοτικής επιβίωσης αυτών των ατόμων, πολλοί εκ των όποιων είναι οι μανάδες και πατεράδες μας, οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας. Τιμούμε όλους, σεβόμαστε όλους, προστατεύουμε όλους, κατεξοχήν αυτούς. Δεν μπορούμε να υπάρχουμε, ούτε να έχουμε ταυτότητα χωρίς αυτούς.
Πρέπει να βοηθήσουμε όλοι. Κυρίως με τη συμπεριφορά μας. Θέλω να επικαλεστώ εδώ τα λόγια ενός από τους μεγάλους Έλληνες, όπως εγώ ο ίδιος φτωχά τα συνδύασα. Θυμηθείτε αυτά τα λόγια κάθε ημέρα από εδώ καιστο εξής: “Την τελευταία λέξη δεν θα την έχει ο θάνατος. Πρέπει η κάθε γλώσσα να μιλεί την καλοσύνη της ημέρας. Ας γίνει ο αγώνας αυτός, ο αγώνας όλων μας”».
Ο άνθρωπος αρνήθηκε την πίστη για να αποκτήσει τη γνώση. Η επιλογή του αυτή ήταν η Πτώση. «Όμως οι καρποί του Δέντρου τη Γνώσεως δεν φέρνουν παρά το θάνατο». Ο Τσιόδρας κινείται με την ίδια αξιοπρέπεια ανάμεσα στη γνώση και την πίστη (ψάλτης και πατέρας επτά τέκνων γαρ). Το τόξο ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη είναι το τόξο της ανθρωπιάς του.
Γιατί ένας ολόκληρος λαός κρέμεται από χείλη του Τσιόδρα κάθε απόγευμα; Παιδί μεταναστών, γεννημένος στην Αυστραλία, παιδί του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Αθηνών, μετριόφρων, εγκρατής και μετρημένος, ανήκει, κυρίως εκπροσωπεί επάξια τον σκληρό πυρήνα, τη ραχοκοκαλιά της σημερινής Ελλάδας, που λοξοδρόμησε, που έχασε τον εαυτό και τον δρόμο της.
Τον Τσιόδρα τον αγαπήσαμε γιατί είναι σαρξ εκ σαρκός μας. Γιατί το ίδιο αισθάνεται κι εκείνος για όλους εμάς. Ω, γλυκιέ μου, Τσιόδρα.