Η πολιτική ζωή της χώρας έχει οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο. Αδιέξοδο που δεν λύνεται με εκλογές ή με νέα Μνημόνια. Η Ελληνική Δημοκρατία όπως λειτουργεί σήμερα δεν εγγυάται την βιώσιμη ευημερία του ελληνικού λαού, ούτε την επιβίωση και την απαραίτητη ισχυροποίηση του ελληνισμού.
Λίγα από τα κύρια ζητήματα που απασχολούν την χώρα είναι ενδεικτικά της κατάστασης.
- Η αναθεώρηση του Συντάγματος κατέληξε σε φιάσκο και το μόνο ζήτημα που ουσιαστικά αποκλείστηκε, με συμφωνία όλων των κομμάτων, ήταν η δυνατότητα αλλαγής του Πολιτεύματος (η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας) με λαϊκή ετυμηγορία. Κι όμως είναι ένα από τα κύρια θέματα, αν θέλουμε να περιοριστεί με δημοκρατικό τρόπο, ο αρχέγονος, καταστροφικός, άκρατος κομματισμός.
- Το σημαντικότατο δημογραφικό θέμα της Ελλάδας δεν απασχολεί το κράτος, τα πολιτικά κόμματα και τη διοίκηση. Τα στοιχεία ωστόσο είναι άκρως ανησυχητικά και χρειάζεται επειγόντως σύγχρονη εθνική πολιτική. Ποιος θα μελετήσει, ποιος θα προτείνει, ποιος θα πείσει τη νεολαία; Και δεν είναι φυσικά θέμα μόνο επιδομάτων, όπως επιμένει η κατεστημένη παραφιλολογία.
- Η εθνική μας οικονομία είναι υποθηκευμένη με τρομερές εγγυήσεις για πολλές δεκαετίες. Τα ελλείμματα και το χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, φανερό και κρυφό, δεν διασφαλίζουν την βιωσιμότητα των δράσεων, την συνοχή των πολιτικών, την εθνική παραγωγή.
- Τα Μνημόνια, είτε από άγνοια, είτε από λάθος σχεδιασμό, είτε ηθελημένα, δεν ασχολήθηκαν με το κύριο πρόβλημα: τη λειτουργία του κράτους. Συνεπώς δεν προβλέπουν παρά μόνον τα απαραίτητα για τα τρέχοντα και τους δανειστές. Δέκα χαμένα χρόνια με τρομερές θυσίες και υποθήκευση ακόμα και των αρχαίων μνημείων.
- Η πολιτική κουλτούρα έπεσε στο έσχατο σημείο. Ο εμφύλιος πόλεμος δυστυχώς συνεχίζεται, τα κόμματα αλληλοεξοντώνονται μόνο βεβαίως για το θεαθήναι και την καρέκλα. Ο πολίτης μένει απόμακρος, απογοητευμένος, εθισμένος στη διεκδίκηση δικαιωμάτων, χωρίς υποχρεώσεις. Σε λάθος δρόμο, πελαγωμένος.
- Η παραοικονομία οργιάζει, η επιχείρηση τιμωρείται. Η μεγάλη αντίφαση είναι ακριβώς αυτή, η σύγχρονη ζωή θέτει την επιχείρηση στο κέντρο της οικονομίας και της κοινωνίας, αλλά εδώ η επιχείρηση παγιδεύεται με φόρους, πρόστιμα, ελέγχους και απειλές.
- Και η νεολαία, η μόνη του έθνους ελπίς, κατά Καποδίστρια; Μεταναστεύει για άλλη ια φορά, μη έχουσα εμπιστοσύνη και όντας επιπλέον παγιδευμένη στις σύγχρονες τεχνολογίες. Είναι ωστόσο η μόνη ικανή δύναμη ανατροπής. Το ισχύον σύστημα την φοβάται, δεν την εμπιστεύεται και κυρίως της αποκρύπτει την αλήθεια, δηλαδή της στερεί παιδεία και την αίσθηση της ευθύνης.
Ζητείται επειγόντως νέος Καποδίστριας.
Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά είναι συνήθως αμείλικτη. Εσωτερικά και εξωτερικά θέματα συνθέτουν σήμερα ένα απρόβλεπτο, επικίνδυνο τοπίο, σε μια χώρα χωρίς ηγεσία, χωρίς σχέδιο ανασυγκρότησης, χωρίς πρωτογενή παραγωγή, με εγκαταλειμμένη την ενδοχώρα, χωρίς θεσμούς που να εμπνέουν αξιοπρέπεια και εμπιστοσύνη. Πώς να μην σκεφτεί κανείς την προσφορά, την ανιδιοτέλεια, την φιλοπατρία, την εργατικότητα του πρώτου Κυβερνήτη, του Ιωάννου Καποδίστρια;
Σε λίγο θα γιορτάσουμε τα διακόσια χρόνια από την μεγάλη εθνική Επανάσταση. Με ποιο σχέδιο; Με ποιο στόχο; Δείτε τι έγραφε ο ίδιος ο Καποδίστριας στην αυτοβιογραφία του:
«…Ως Ελλην οφείλω μόνον εκείνη την ελευθερίαν να επιθυμώ, ήν οι έλληνες ήθελον αποκτήσει δια των ιδίων των δυνάμεων και δια της προηγουμένης προόδου των εις τον αληθή πολιτισμόν…»
Ζητείται νέος Καποδίστριας, δηλαδή ηγέτης με πνεύμα αυτοθυσίας. Όχι προφανώς ένας ακόμα κομματικός πρωθυπουργός, αλλά ηγέτης με γνώση της κατάστασης και με αίσθηση της αποστολής του.
Τον βλέπω να έρχεται, πεπεισμένος, αισιόδοξος. Ο ελληνισμός είναι αστείρευτος.