Μια μέρα σταματήσαμε με την σύζυγό μου να χαζέψουμε τα κουτάβια που είχαν σε ένα κατάστημα για κατοικίδια στο γειτονικό μας εμπορικό κέντρο. Μπροστά μας, στην μέση τριών ορόφων με κλουβιά, υπήρχε ένα Σιαμάκι που έκλαιγε φοβισμένο ασταμάτητα. Η σύζυγος μού πρότεινε να ζητήσουμε να το πάρουμε λίγο αγκαλιά. Της είπα γιατί όχι, ξέροντας βέβαια ότι θα γυρνάγαμε πίσω σπίτι με το γατάκι. Τον βαφτίσαμε Πούκη. Στη φωτογραφία είναι περίπου ενός χρόνου. Ο Πούκης δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς εμάς. Στα συχνά ταξίδια που κάναμε λόγω της δουλειάς μας, τον παίρναμε μαζί στην καμπίνα του αεροπλάνου. Μόνο που οι άκαρδες αεροπορικές εταιρίες δεν του έδιναν μίλια και μας χρεώνανε υπερβολικά (εκτός από την Aegean). Όταν ερχόμασταν στην Ελλάδα τον φιλοξενούσαν μετά χαράς, πίσω στην Αμερική, αγαπημένοι συγγενείς ή φίλοι που τους έκανε ό,τι ήθελε. Αλλά όταν αρρώστησε από μια ανίατη ασθένεια και χρειαζόταν 2 ενέσεις την ημέρα τον παίρναμε πια μαζί μας και στην Ελλάδα.
Ένα καλοκαίρι, πριν λίγα χρόνια, έπρεπε να πάμε σε ένα Συνέδριο Φυσικής σε ένα νησί του Αιγαίου για να δώσουμε μια παρουσίαση. Έψαξα για ξενοδοχείο ή νοικιαζόμενο δωμάτιο σε συγκρότημα, που να δέχεται κατοικίδια. Με έκπληξη ανακάλυψα ότι δεν δεχόντουσαν κατοικίδια γιατί «το απαγορεύει ο νόμος», κάτι που δεν το πίστεψα. Μετά από 30 και βάλε τηλεφωνήματα, ένας ξενοδόχος μου λέει «Συγγνώμη, δεν δεχόμαστε κατοικίδια. Θα μου επιτρέψετε όμως να σας κάνω μια αδιάκριτη ερώτηση; Γιατί πρέπει να πάρετε τον γάτο μαζί σας;» Του απάντησα ότι ο γάτος είναι μέλος της οικογένειας και ταξιδεύει πάντα μαζί μας, αυτή τη φορά από την Αμερική. Και αμέσως τότε μου είπε, «Ήρθε ο γάτος από την Αμερική και θα αρνηθώ εγώ να τον δεχθώ στο ξενοδοχείο μου; Να τον φέρετε μαζί σας». Έτσι, λόγω του εξαιρετικού αυτού του ανθρώπου μπορέσαμε να πάμε στο Συνέδριο και δεν ακυρώσαμε τις παρουσιάσεις μας.
Τελικά ανακάλυψα ότι υπάρχει τέτοιος νόμος. Είναι ψηφισμένος από την φημισμένη Βουλή των Ελλήνων. Το ένα και μοναδικό σχετικό άρθρο ενός νόμου για ξενοδοχεία (23ζ/1652 του 1986) λέει ότι «Aπαγορεύεται η διατήρηση μέσα στο ξενοδοχείο κάθε είδους κατοικιδίων ζώων, εκτός αν διατίθεται στο ξενοδοχείο ειδικός για τούτο χώρος». Έτσι τα ξενοδοχεία δεν δέχονται κατοικίδια γιατί δεν έχουν τέτοιους «ειδικούς» χώρους. Ποιες είναι οι προδιαγραφές αυτών των χώρων, άντε ρώτα τους. Θα σου πουν ότι δεν θυμούνται γιατί μάλλον ήτανε μεσάνυχτα όταν ψήφισαν τον νόμο. Έτσι κι αλλιώς και ντάλα μεσημέρι να ήταν, τα μαύρα τους τα μεσάνυχτα τους θα είχανε νομοθετήσει τότε.
Θα μου πείτε ότι ο ξενοδόχος καταπάτησε τον νόμο. Όχι, καθόλου. Το δωμάτιο είχε όλες τις εγκαταστάσεις τις οποίες ο νόμος δεν περιέγραφε, αλλά απαιτούσε. Είχε χώρο κάτω δίπλα στο εντοιχισμένο ψυγείο για τα μπολάκια για την τροφή και το νερό του Πούκη. Το μπάνιο ήταν ευρύχωρο και χώραγε άνετα την σχετικά μεγάλη πλαστική τουαλέτα του Πούκη. Το δωμάτιο διέθετε και ένα έξτρα ντιβάνι με κάλυμμα, όπου πάνω βάλαμε μια βαμβακερή κουβερτούλα και το κάναμε κρεβάτι του Πούκη. Και είχε τουλάχιστον μια πόρτα με πόμολο όπου κρεμάσαμε ένα ονυχοδρόμιο (την γνωστή τάβλα τυλιγμένη με τριχιά) όπου έξυνε τα νύχια του ο Πούκης. Τέλος, το δωμάτιο είχε και μπαλκόνι με θέα το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου. Ο Πούκης πέταγε την σκούφια του για να την αράζει σε μπαλκόνια. Αισθανότανε σαν στο σπίτι του στο ξενοδοχείο του κ. Μάκη.
Και τώρα να σοβαρευτούμε. Το θέμα δεν είναι μόνο ότι για να βρεις στην Ελλάδα ξενοδοχείο που να δέχεται κατοικίδια πρέπει να είσαι πολύ τυχερός ή να έχεις μπάρμπα ξενοδόχο. Αυτό με τα ξενοδοχεία είναι ένα από τα συμπτώματα μιας πολύ σοβαρής αρρώστιας που είναι διαδεδομένη στη χώρα.
Το πιο σοβαρό σύμπτωμά της είναι η ανεξέλεγκτη και συχνότατη κακοποίηση ζώων. Δεν είναι υπερβολή αν πούμε ότι η Ελλαδα είναι μια χώρα όπου περισσότερα κατοικίδια πεθαίνουν από φόλες παρά από φυσικό θάνατο. Γιατί, δυστυχώς, η Ελλάδα του Τσιτσιπά, είναι ταυτόχρονα και η πρωταθλήτρια της φόλας. Για παράδειγμα, δεκάδες σκυλιά βρέθηκαν δηλητηριασμένα από φόλες πριν 2 μήνες στις Σέρρες, και άλλα τόσα πριν 3 μήνες στην Φλώρινα. Πριν τρεις βδομάδες κάποιος δολοφόνησε ένα Χάσκυ στο Μεσολόγγι αφού πρώτα του έβγαλε τα μάτια, και πριν μια βδομάδα κάποιος πυροβόλησε και σκότωσε στον Παγασητικό μια φώκια Μονάχους-Μονάχους. Καθημερινά διαβάζει η ακούει κανείς στα ΜΜΕ ρεπορτάζ τρόμου για ζώα που βρίσκονται φρικτά βασανισμένα, ακρωτηριασμένα, η νεκρά μετά από μαρτυρικό θάνατο, ακόμα και από μικρά παιδιά.
Γράφτηκε πριν μερικές βδομάδες στον Τύπο ότι η Ελλάδα είναι ανάμεσα στις χώρες με τα υψηλότερα ποσοστά κακοποίησης ζώων. Είναι αλήθεια, και δυστυχώς η κατάσταση χειροτερεύει. Η επίσημη στατιστική που ανακοινώθηκε πρόσφατα από την ΕΡΤ λέει ότι το ποσοστό κακοποίησης ζώων το 2018 στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 22%. Είναι επιτακτική ανάγκη, η κυβέρνηση και οι αρμόδιοι φορείς να ασχοληθούν μαζί με ειδικούς επιστήμονες και φιλοζωικές οργανώσεις με αυτό το θέμα. Είναι ζήτημα ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας.
Η κακοποίηση ζώων πρέπει να αναδειχθεί ως ειδεχθές, ΙΔΙΩΝΥΜΟ κακούργημα εκ προμελέτης και να τιμωρείται ανάλογα. Η απονομή δικαιοσύνης στους παραβάτες πρέπει να είναι απόλυτη και ταχύτατη. Σημειωτέον ότι η υπάρχουσα νομοθεσία, περιέργως, δεν περιέχει την λέξη δολοφονία. Ο θάνατος κατοικίδιου ή άλλου ζώου από φόλα, πνιγμό, κρέμασμα, βασανιστήρια κτλ θεωρείται απλά ως «κακοποίηση» ή «βάναυση μεταχείριση» και όχι ως δολοφονία! Επίσης, η απόκρυψη από τις αρχές εγνωσμένης κακοποίησης ζώου πρέπει να θεωρείται ως υπόθαλψη κακουργήματος και να τιμωρείται και αυτή ανάλογα.
Και τώρα να έλθουμε στο πιο σημαντικό θέμα: Παιδιά και Ζώα. Μα τα παιδιά δεν βασανίζουν ζώα. Ναι, βεβαίως, εκτός από αυτά που πριν τρεις βδομάδες βασάνισαν σχεδόν μέχρι θανάτου μια τυφλή γατούλα στην Φολέγανδρο. Η γατούλα έζησε για να μας θυμίζει ότι το πρόβλημα της κακοποίησης των ζώων από παιδιά είναι υπαρκτό και καθόλου ασυνήθιστο. Αρκετές φορές έχει να κάνει με παιδιά που μεγαλώνουν σε «προβληματικές» οικογένειες (που υπάρχουν σε κάθε κοινωνία). Έχουν γίνει πολλές μελέτες πάνω στην κακοποίηση ζώων από παιδιά. Τα αποτελέσματα, που μπορεί να μην είναι γνωστά στο ευρύ κοινό, είναι σοκαριστικά. Πολλά παιδιά που κακοποιούν ζώα δεν σταματούν εκεί – αργότερα ως ενήλικες κακοποιούν και συνανθρώπους τους. Βίαιοι και επιθετικοί εγκληματίες ξεκίνησαν την καριέρα τους βασανίζοντας και σκοτώνοντας ζώα ως παιδιά. Δολοφόνοι κατά συρροή (serial killers), και βιαστές ανθρωποκτόνοι, έχουν συχνότατα, αν όχι πάντα, ιστορικά γεμάτα από γεγονότα κακοποίησης ζώων. Όπως είπε κάποτε ένας αξιωματικός του Αμερικάνικου FBI, αυτοί οι εγκληματίες είναι «τα παιδιά που δεν έμαθαν ποτέ ότι είναι κακό να βγάζεις το μάτι ενός ζώου».
Και μιας και είναι αρκετά πιθανό ένα παιδί να μην μάθει ποτέ στο σπίτι του ότι δεν πρέπει να κακοποιεί ζώα, είναι επιτακτικό και άκρως απαραίτητο να το μάθει στο σχολείο. Γι’ αυτό προτείνω στο Υπουργείο Παιδείας να καθιερώσει ως ΠΡΩΤΟ μάθημα στο Δημοτικό ένα Μάθημα Φιλοζωίας και Αγάπης για τα Ζώα. Να μάθουν τα παιδιά από την πρώτη κιόλας μέρα στο σχολείο για τον Άργο, τον πιστό σκύλο του Οδυσσέα. Επίσης, να καθιερωθεί μια ολόκληρη μέρα που να είναι αφιερωμένη στα ζώα, όπου μαθητές και γονείς να μπορούν να πηγαίνουν στο σχολείο με τα κατοικίδια τους. Και φυσικά να υπάρχουν και οι απαραίτητες επαναλήψεις στις επόμενες τάξεις.
Ναι το ξέρω, η κυβέρνηση έχει να ασχοληθεί με την ανοικοδόμηση της οικονομικά κατεστραμμένης χώρας, και με σοβαρότατα εθνικά θέματα. Υπάρχει χρόνος και για αλλαγές στις νομοθεσίες περί τετραπόδων ή άλλων ζώων, και για σχετικές αλλαγές στα σχολικά προγράμματα; Βεβαίως, γιατί αν θέλεις να γίνει στα σίγουρα μια δουλειά την αναθέτεις σε κάποιον που είναι ήδη πολύ απασχολημένος. Ποιος ξέρει; Μπορεί μια μέρα να σταματήσουμε να βρίσκουμε μέσα σε κάδους σκουπιδιών, πλαστικές σακούλες γεμάτες με γατούλια και κουτάβια. Για να μην καταντάνε τα πλάσματα αυτά σκουπίδια σε χωματερές στη χώρα που θεωρείται ως η κοιτίδα του παγκόσμιου δυτικού πολιτισμού.
Γεράσιμος Πετράτος
Καθηγητής Πυρηνικής Φυσικής στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Κεντ, Οχάιο, ΗΠΑ
――――――――――――――――――――――――――
Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στον Πούκη που μας έφυγε πρόσφατα αφού πρώτα μας χάρισε 18 χρόνια χαράς, ανιδιοτελούς αγάπης, και συντροφιάς, και στην Φιόνα, την τυφλή γατούλα από την Φολέγανδρο που την υιοθέτησε η η κ. Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου ψυχολόγος του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία», συνιδρύτρια της Σχολής Εκπαίδευσης Σκύλων-Οδηγών Τυφλών «Λάρα», και ακτιβίστρια υπέρ δικαιωμάτων ανθρώπων και ζώων.