Βρισκόμαστε στο σημείο λοιπόν που δεχόμαστε ότι η ανθρωπότητα θα προλάβει, πιθανά, να μην αφανιστεί πριν φτάσει σε ένα τεχνολογικό στάδιο ικανό να δημιουργήσει μία εν δυνάμει in toto εικονική πραγματικότητα. Πάμε στο τώρα λοιπόν, στο παρόν. Ζούμε στο Matrix; Το γεγονός ότι έστω και εάν ένας, π.χ. εσείς που διαβάζετε αυτό το άρθρο αναρωτιέστε εάν ζείτε σε μία προσομοίωση, σημαίνει ότι η “ανωμαλία” στο σύστημα έχει ήδη ξεκινήσει. Είτε θα υπάρξει πυρόσβεση είτε αυτή θα επεκτείνεται ριζικά αλλάζοντας την δομή του.
Ο Δρ Μποστρομ, χρησιμοποιεί πολύπλοκα μαθηματικά μοντέλα καταλήγοντας ότι η πιθανότητα να ζούμε σε προσομοίωση είναι λίγο πάνω από 50%. Πώς μπορεί κανείς να το αποδείξει;
Πέρα από το παράδειγμα του σπηλαίου, του Πλάτωνα, ένα αρχαίο κινέζικο γραπτό, είναι εκείνο του ονείρου της πεταλούδας του Zhuang Zhou: ένας άνθρωπος ονειρεύτηκε ότι ήταν πεταλούδα χωρίς να αναγνωρίζει ότι είναι άνθρωπος. Ξυπνώντας ξαφνικά, κατάλαβε ότι ήταν ο Zhuang Zhou, όχι μία πεταλούδα. Τελικά, ονειρευόταν ή όχι; Μήπως ήταν μία πεταλούδα που ονειρευόταν ότι είναι άνθρωπος;
Αυτή η διχοτόμηση, μεταξύ του ονειρικού και ξύπνιου κόσμου οδηγεί σε μία εσφαλμένη αίσθηση της βασικής πραγματικότητας (base reality). Και οι νόμοι της φυσικής στην base reality μπορεί να είναι διαφορετικοί από αυτής του Matrix, όπως φαίνεται να είναι σε ένα υποτιθέμενο όνειρο! Και όπου διέπονται οι νόμοι της φυσικής, ο αστρονόμος Δρ David Kipping από το πανεπιστήμιο του Columbia, αναφέρει ότι η πιθανότητα να βρισκόμαστε σε μία base reality είναι λίγο πάνω από 50%. Αυτή η πιθανότητα υπέρ της μη-προσομοίωσης, μειώνεται δραματικά εάν όντα με συνείδηση υπάρξουν μέσα σε μία προσομοίωση.
Το 2017 δημοσιεύθηκε ένα επιστημονικό άρθρο στο οποίο θεωρητικά μοντέλα τεσταρίστηκαν στην πιθανότητα το σύμπαν, να είναι μία προσομοίωση [1]. Το σύμπαν δημιουργήθηκε από έναν υπολογιστή (όχι Mac). Αυτό που διέπει τις θεωρίες αυτές είναι ότι η ύπαρξη του περιβάλλοντος με το οποίο ο παίκτης, συγγνώμη, εννοώ ο άνθρωπος, επιδρά, δημιουργείται την στιγμή που εκείνος/η το παρατηρεί. Με λίγα λόγια, ο παρατηρητής δημιουργεί το περιβάλλον γύρω του, αλληλοεπιδρά με αυτό, και σύμφωνα με τα αισθητήρια όργανα του εν λόγω παρατηρητή, δημιουργείται μία «εικόνα» στον εγκέφαλό του.
Ο Αριστοτέλης, είχε αναφέρει ότι μονάχα όταν το μυαλό αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, τότε η τελευταία έχει νόημα ύπαρξης. Αντιθέτως, ο Πλάτωνας θεωρούσε ότι κάθε αντικείμενο είχε μία μορφή και δεν χρειαζόταν ένα παρατηρητή για να υφίσταται. Έτσι, ενώ στο πρώτο μέρος, μαθητής και δάσκαλος συμφωνούσαν, εδώ, διαφωνούν. Φυσικά, η δική μου ερώτηση, θα ήταν ότι εφόσον ο Πλάτωνας θεωρούσε ότι όλα έχουν μία προκαθορισμένη μορφή, το ίδιο πρέπει να ισχύει και με τις ψυχές; Εννοείται ότι βολεύει να συμφωνήσουμε με τον Πλάτωνα, εξάλλου αυτό αντιλαμβανόμαστε. Η κβαντική μηχανική έχει δείξει, δυστυχώς ή ευτυχώς, το αντίθετο. Συνοπτικά, έχει αποδειχθεί, πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι τουλάχιστον στον κβαντικό κόσμο, η κατεύθυνση ενός ηλεκτρονίου ορίζεται την στιγμή που το εν λόγω ηλεκτρόνιο θα παρατηρηθεί.
Κατά συνέπεια, για να μπορούμε να τσεκάρουμε εάν ζούμε σε μία προσομοίωση, θα πρέπει να εξεταστεί η στιγμή της δημιουργίας της «πραγματικότητας» (rendering) καθώς και κάποιο glitch (ασυνέχεια), αποδίδοντας μία υπογραφή κβαντομηχανικής αστάθειας. Από εμπειρικά στοιχεία, το σύμπαν μας φαίνεται να είναι μία προσομοίωση –
(α) όπως και τα διάσημα πίξελς (pixels) στο υπολογιστή, έχουμε θεμελιώδη στοιχεία και στη φύση.
(β) Επιπλέον, τα μαθηματικά φαίνεται να είναι η γλώσσα του σύμπαντος, όπως και σε έναν υπολογιστή.
(γ) Ένας υπολογιστής είναι τόσο γρήγορος όσο και ο επεξεργαστής τού. Στο σύμπαν, η ταχύτητα του φωτός είναι η μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα πού ένα σωματίδιο μπορεί να αποκτήσει (εκτός και εάν καταρριφθεί μία από τις θεωρίες του Αϊνστάιν, που παρεμπιπτόντως προσφάτως επαληθεύτηκαν).
(δ) Τέλος, έχει παρατηρηθεί ότι δύο συγγενή στοιχεία φαίνεται να «επικοινωνούν» μεταξύ τους, ανεξαρτήτου αποστάσεως (Quantum Εntanglement). Άρα, μπορεί σε εμάς να φαίνεται ότι υπάρχει τεράστια απόσταση μεταξύ των δύο ηλεκτρονίων, αλλά όπως σε ένα υπολογιστή, απλά είναι σημεία σε μία συγκεκριμένη απόσταση, ίση από τον κεντρικό επεξεργαστή.
Καταλήγοντας, οι ενδείξεις ότι ζούμε σε μία προσομοίωση υπάρχουν, τα θεωρητικά μοντέλα υπάρχουν, όμως δεν έχουν κατασκευαστεί μηχανές για να αποδείξουν ή να καταρρίψουν την εν λόγω πρόταση. Η τεχνολογία, όμως για την κατασκευή τέτοιων οργάνων παρατήρησης υπάρχει, που σημαίνει ότι η απάντηση στο εάν ζούμε στο Matrix είναι θέμα χρόνου.
Κλείνοντας, μία υποσημείωση, σχετικά με την ταινία Matrix. Οι δημιουργοί του, οι αδερφοί Γουακοφσκι, στο Matrix 2 γίνανε αδερφές Γουακοφσκι. Ίσως οι ίδιοι να ένοιωθαν ξένοι στο ίδιο τους το σώμα και εξού η δημιουργία της ταινίας.
- On Testing the Simulation Theory. International Journal of Quantum Foundations 3 (2017) 78-99.