Όλοι έχουν κάτι μέσα τους που μοιάζει με παράδεισο. Του ενός θυμίζει καρέ της Λιμνούπολης, από ιστορία του Καρλ Μπαρκς των αρχών του '50. Του αλλουνού είναι μια παραλία με πεύκα, σαν κι αυτήν που ο Τρελός Πιερό και η Μαριάν έστηναν το μεταφυσικό τους μιούζικαλ. Κάποιος τον θυμάται βλέποντας κάπου τυχαία τη φωτογραφία ενός γυναικείου στήθους. Και κάποιος άλλος πίνοντας ένα παραδοσιακό ποτό μαζί με πολλούς άλλους, σε μια πορεία, σε μια συναυλία ή σ'ένα αρχαίο θέατρο. Κάποιος επιβαίνει σ'ένα διαστημικό όχημα και τον κοιτάζει από ψηλά σε μια πόλη τύπου «Μετρόπολις». Κι άλλος ξυπνάει εκεί μετά από ένα μεθύσι που του σκότωσε τη μισή μνήμη.
Όλα εκεί πάνω πατάνε. Και οι θρησκείες και οι ιδεολογίες και οι τέχνες και το φιλοσοφείν. Και ο αλκοολισμός και τα φετίχ και το έγκλημα. Όλοι όμως, από τους μεγάλους στοχαστές μέχρι τους τύπους με τη λερωμένη φανέλα που τσακώνονται στο facebook, κρύβουν επιμελώς την Εδέμ τους και προσποιούνται πως η προαιώνια διαμάχη των ανθρώπων γίνεται για κάτι άλλο και όχι γι'αυτό: για την προσκόλληση δηλαδή στην αρχική εικόνα.
Οι καλλιτέχνες είναι λίγο πιο ειλικρινείς σ'αυτό. Βάζουν απλά τα χέρια τους σε δράση και προσπαθούν να τη φτιάξουν. Και ύστερα τσακώνονται κι αυτοί για το ποιανού ήταν η αληθινότερη, ποιος ήταν ο καλύτερος γιος της μεγάλης αόρατης μάνας.
Το πρώτο μου τραγούδι το έγραψα 7 μηνών. Στην αρχή είχε τον βαρύγδουπο τίτλο «Άγχος Αποχωρισμού», μετά το ονόμασα απλώς «Εκείνη». Και είναι το φυλαχτό μου. Το έχω φορέσει σε περίεργα μπαρ που άνοιξαν ως βιτρίνες για κάποιο ξέπλυμα χρημάτων, το έχω φορέσει και σε μεγάλες αίθουσες συναυλιών που- με πολιτιστικό άλλοθι- έκαναν περίπου το ίδιο. Όπου και να παίξω σώζομαι απ' αυτό το τραγούδι, γιατί έρχεται και κάθεται πάνω στις επιδιώξεις τις δικές μου και των άλλων και τους λέει σχεδόν κυνικά τι κρύβεται από πίσω.
Τώρα στον Κήπο του Μεγάρου θα αναμετρηθώ με αυτή την πρώτη εικόνα. Είναι Κήπος γεμάτος δέντρα, οπότε η γνώση του Καλού και του Κακού είναι απλώς ένα σήκωμα του χεριού πάνω. Γεύεσαι και είσαι άλλος.
Έβλεπα την ταινία του Περάκη ή του Όρσον Γουέλς ή του Σίντνεϋ Λιούμετ με τους καναλάρχες κλεισμένους σ' ένα δωμάτιο για μέρες να παίζουν το Big Brother και όπως πάντα να κερδίζει ο πιο σκληρός- κι ένα αγοράκι στο διπλανό διαμέρισμα να κρατάει ακριβώς αυτή την εικόνα. Πόσα παιδιά σε κουρασμένα διαμερίσματα θα άκουγαν να παίζουν τα δελτία και θα άκουγαν τις λέξεις Δημοκρατία και Δημοπρασία τόσες φορές μαζί.
Πάω στον Κήπο να βρω τους δικούς μου και να τους προτρέψω να φάμε το στρογγυλό φρούτο. Και όταν θα έρθει η ώρα της τιμωρίας των Πρωτοπλάστων, εμείς θα αρνηθούμε να φύγουμε από κει, ακόμα κι αν απειληθούμε με κεραυνούς. Αν είναι να διώξουμε κάποιον από κει μέσα, ας διώξουμε τον Όφι. Κάπου θα βρει κι αυτός την πρωταρχική εικόνα του. Εμείς ας προσηλωθούμε στη δική μας.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς θα δώσει συναυλία στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, στις 10 Σεπτεμβρίου, με τίτλο «Επιστροφή στην Εδέμ». Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα του Μεγάρου Μουσικής.