Αυτό το κείμενο είναι λίγο μακρύ, 2.500 λέξεις σε 13 παραγράφους, 4 σελίδες Word σε δημώδη γκρεκ με φοντ δωδεκάρι της πρεσβυωπίας, γραμμένο από κάποιον άσχετο που ξέρει μόνο ίσως από λίγη Φυσική. Δυστυχώς δεν «τεμαχίζεται» ή ξεπουπουλιάζεται σαν το ΠΑΣΟΚ. Γιατί πρέπει να τα πει ΟΛΑ, μια και καλή. Απευθύνεται κυρίως σε political junkies, τα πρεζόνια της πολιτικής που λέει το λεξικό. Για να διαβαστεί καλά χρειάζονται 8 λεπτά της βραδινής αργοσχολίας, χωρίς διακοπές από τα σόσιαλ. Και μετά τις απαραίτητες διευκρινίσεις, ας αρχίζουμε με τους ορισμούς, παλιούς και νέους.
Το Λούμπεν Προλεταριάτο είναι, σύμφωνα με to Βικιλεξικό, μαρξιστικός όρος που περιγράφει «το τμήμα του προλεταριάτου που λόγω της πλήρους εξαθλίωσής του βρίσκεται στο κοινωνικό περιθώριο και δεν έχει αναπτύξει ταξική συνείδηση». Το Λούμπεν Πολιτικαριάτο (ΛουΠολ) είναι νέος όρος του υπογράφοντα που περιγράφει το τμήμα του πολιτικού προσωπικού που λόγω της πλήρους αθλιότητας του εκπροσωπεί το κοινωνικό περιθώριο και δεν έχει συνείδηση. Το ΛουΠολ ευδοκιμεί σε μια χώρα την οποίαν ο πρόσφατα αποθανών καλλιτέχνης θα ονόμαζε «Formerly Known As Greece» (FKAG). Χρεώνει τους δυστυχείς τους Ελληνάρες με ΕΝΦΙΑ σε τιμές αντικειμενικές και μετά τους πουλάει σανό σε τιμές λιανικής. Και δε χαρίζει γραμμάριο, όταν λέει «όλα τα κιλά όλα τα λεφτά», το εννοεί. Γιατί «λεφτά υπάρχουν», έχουν πολλά οι «ιθαγενείς» οι χορτοφάγοι. Τόσα που δεν τα χωράνε πια οι τράπεζες, ούτε της Αττικής, και τα βάζουνε στα στρώματα. Το ΛουΠολ είναι πάλι υποψήφιο για το Νόμπελ Οικονομίας, για Την θεωρία του Περιουσιολογίου της μπιζουτιέρας, των θυρίδων και των στρωμάτων. Μην ξεχνάμε ότι πήρε και το περσινό για Την αλληλεπίδραση των Παιγνίων της Μπαρούφας με τα capital controls, και του 2009 για Την θεωρία της Ελληνικής Στατιστικής.
Το Λούμπεν Πολιτικαριάτο δεν εμφανίστηκε από το πουθενά. Είναι μετάλλαξη των Μαυρογιαλούρων. Οι Μαυρογιαλούροι είναι η πολιτική τάξη των Mαγαζιών που έχουν για πολίτευμα την Πελατοκρατία. Τα βιβλία του ΟΕΔΒ και ο Λαλάκης ο Λαζό λένε για αυτούς ότι εμφανίστηκαν στην πολιτική σκηνή της FKAG την εποχή του φόρτε της Φίνος Φιλμ. Μούφες προς Ελληνάρες. Ήταν εκεί τουλάχιστον ένα αιώνα πριν. Το πως, πότε και γιατί τα εξηγούν καλά οι Stavrianos και McNeill, οι κολοσσοί της Ιστορίας. Πολιτογραφήθηκαν ως ΜΑΥΡΟγιαλούροι επειδή η γνωστή ταινία ήταν ΜΑΥΡΟασπρη. Στην πραγματικότητα όμως κυκλοφορούν σε φανταχτερές αποχρώσεις. Το δε λεξιλόγιο τους έχει για βάση του πάντα το «ΘΑ». Π.χ. οι Γαλαζογιαλούροι έλεγαν κάποτε ότι ΘΑ κάνουν το κάθε δημόσιο σχολείο πρότυπο. Οι Πρασινογιαλούροι ότι, ό,τι και νά ναι το ρημάδι το σχολείο, ΘΑ το κάνουν «προοδευτικό». Και οι Κοκκινογιαλούροι ότι όταν πέσουν πάνω σε κανένα πρότυπο ΘΑ το κάνουν γυαλιά καρφιά και δημόσιο. Όταν το έφερε η συγκυρία και με τη χάρη της Αγίας Άννας έγιναν ορισμένα πρότυπα, τα έκαναν πράγματι της δημοσιάς. Έτσι ήρθε, έστω και καθυστερημένα, η Πολιτιστική Επανάσταση στην Ελλάδα. Πρώτα μπουκάρουμε στο Λύκειο του Αριστοτέλη, and ΤΗΕΝ we take Berlin.
Αχ, εκείνη η λέξη, το «προοδευτικό», μου φέρνει πολλές αναμνήσεις. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 στο Φυσικό της Αθήνας και όχι μόνον υπήρχαν γενικά δυο κατηγορίες φοιτητών. Οι «προοδευτικοί» και οι «αντιδραστικοί». Οι bona fide προοδευτικοί ήταν οι θιασώτες του Στάλιν, του Μάο, του ανερχόμενου Σουσλόφ, της πολιτιστικής επανάστασης, και του τελευταίου μεγαλειώδους πενταετούς του ΚΚΣΕ. Οι Ρηγάδες, θαυμαστές του Μπερλινγκουέρ και του Καρίγιο (και αν θυμάμαι καλά και του Τσαουσέσκου και του Κιμ Ιλ-σονγκ) ήταν λιγότερο προοδευτικοί ως αναθεωρητές. Οι ΠΑΣΠίτες του γνωστού γητευτή με το ζιβάγκο ήταν πάντα υπό αμφισβήτηση ως σοσιαλθολούρες. Γι' αυτό γέμιζαν τα γραφεία τους με αφίσες του Τσε Γκεβάρα και του Άρη Βελουχιώτη. Οι αντιδραστικοί ήταν οι ταλαίπωροι οι ΔΑΠίτες που συχνά διασύρονταν στα σκαλάκια του Φυσικίου σαν «αντικομμουνιστές». Στα αμφιθέατρα έπαιζε μπάλα η μοδάτη ιδεολογία του Σοσιαλισμού σε μισό γήπεδο, χωρίς αντίπαλο. Μια premier league που έφτιαξε μια Χούντα κάποιων «πατριωτών» για να γλυτώσει τη χώρα από τον κομμουνισμό, τρομάρα τους.
Κάποιοι φαρμακόγλωσσοι λένε ότι η Λέγκα έμαθε τα κόλπα, έγινε Παράγκα και πήρε επιτέλους το πρωτάθλημα. Πρέπει να μιλήσουν με τον φίλτατο μου τον γιατρό που τον λατρεύει η πιάτσα της σωματεμπορίας. Η Λέγκα του Σοσιαλισμού έπαιρνε κάθε χρόνο το πρωτάθλημα. Γιατί, όπως μου εξήγησε κάποτε ο επιδέξιος χειρουργός του φακελάκι δεν λαμβάνω και μίζα δεν δίδω, «η Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ έκαναν νόμους και εφάρμοζαν κάθε Δευτέρα αυτά για τα οποία φώναζε η Αριστερά το Σαββατοκύριακο». Τότε κατάλαβα γιατί ο (τώρα άλαλος) Κώστας Καραμανλής ήταν πολύ του μπλα-μπλα και βαθιά συντετριμμένος με το θάνατο του σ. Χαρίλαου. Του ήταν ευγνώμων. Ο καπετάν Γιώτης έφτιαχνε για χρόνια και ζαμάνια το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας, όπως και του ΠΑΣΟΚ. Η FKAG είχε γίνει η τελευταία Σοβιετική Δημοκρατία της Ευρώπης. Με άλλα λόγια - αυτά συμβαίνουν, ναι, μόνο στην FKAG - ήρθε πρώτα ο Σοσιαλισμός και μετά η Αριστερή κυβέρνηση! Για να κάνει τo πέρασμα στον κομμουνισμό, την κοινωνία της αφθονίας του «από τον καθένα [συνδικαλισμένο δημόσιο υπάλληλο] ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του [αστακομακαρονάδα, αρμάνι και τσερόκι]». Αλήθεια, πως και οι αρχαίοι πρόγονοι των Ελληνάρων δεν ανακάλυψαν και τον κομμουνισμό; Πώς τους ξέφυγε τέτοιο κελεπούρι;
Η μετάλλαξη των Μαυρογιαλούρων άρχισε να γίνεται τότε που ήρθε στα πράγματα ένας τσαρλατάνος αμοράλ και chef extraordinaire. Μαγείρεψε για την πανήγυρη της Πλατείας ένα ορεχτικό Ο Λαός Δεν Ξεχνά τι Σημαίνει Δεξιά, μετά έστρωσε ένα μπoυφέ με Έξω οι Βάσεις του Θανάτου, Η Ελλάδα Ανήκει στους Έλληνες, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το Ίδιο Συνδικάτο, και έκλεισε με το επιδόρπιο Στις 18 Σοσιαλισμός. Οι πελάτες έγιναν τύφλα από οίστρο Εθνικής Ανεξαρτησίας και Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Και κάπως έτσι άρχισε στις 18 η κραιπάλη του δώσε τα μισά «εδώ και τώρα», δώσε κάτι και για «τα μπάνια του Λαού», δώστα όλα μάνα μου για την «Αλλαγή». Το Πελατειακό Κράτος της Δεξιάς άρχισε να γίνεται Κομματικό Παρακράτος της Αρπαχτής, όπου δημόσιοι λειτουργοί μπορούσαν και να «κάνουν δωράκια στον εαυτό τους». Το πολίτευμα εξελίχτηκε από Συνταγματική Πελατοκρατία σε Συντεταγμένη Κομματοκρατία. Η Ελλάδα πέρασε το Point of No Return. Τότε χτίστηκε το μπετόν-αρμέ σενάζι που πάνω του στηρίχτηκε το σημερινό καρακατσουλιό της οικονομικής, θεσμικής, πολιτικής και πολιτισμικής χρεωκοπίας της. Τότε που το TIME και τα άλλα ανθελληνικά του διεθνούς γράφανε για το «Πλιάτσικο της Ελλάδας». Έτσι έγινε της ανόδου του Λούμπεν Πολιτικαριάτου. Και της κατάργησης των Θεσμών μιας και ο Λαός έγινε επιτέλους Κυρίαρχος.
Το ΛουΠολ χρειάζεται εχθρούς. Ο Αρχηγός πρέπει όχι μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται macho man. Γι' αυτό διαγράφει με την πρώτη ευκαιρία φιλελέδες και εκσυγχρονιστές. Μετά φλερτάρει με τζιχάντ, στον Πόλεμο της Ταυτότητας. Μπροστάρης ο Μακαριστός που κηρύττει μπαλκονάτος και λαβαρολάβρος και ότι οι νόμοι δεν υπάρχουν πια. Ο Αρχηγός δίνει γραμμή και υπογράφει εμφατικά το πολεμικό ανακοινωθέν. Και όπως είπε ο σοφότερος των διαγραμμένων έτσι άρχισε και η «επισημοποίηση της πολιτικοποίησης της Εκκλησίας». Και αφού κατατροπώσει τον «Αρχιερέα της Διαπλοκής», που έκαμε τας τσαλακωμένας δραχμάς του δεν δίδω σε κολαριστά Ευρά του δίδω και πολλά, δίνει την Μάχη της Μητέρας Όλων των Μαχών. Στα στενά της κοψιδερής του Μπαϊρακτάρη. Ενάντια, όι, όι, μάνα μου, στους Νταβατζήδες. Αν ζούσε ο Καβάφης θα έγραφε «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς νταβατζήδες; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις για τις ευγενικές πόρνες του ισογείου της οικίας μου». Και θα έμπαινε στην μάχη ένας Καρτερικός μαθητής του Κουρή και θα γινόταν πάλι του «κίναιδου». Και ύστερα θα ξανακούγαμε δηλώσεις συμπαράστασης προς την Αυγιανή εις άπταιστον Κουβελικήν (γνωστή τελευταία και ως Γιαμαμότο®).
Και μετά, όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός και σηκωθεί η αντάρα, αρχίζουν οι ΛουΠολίστες την επανίδρυση του κράτους. Το πρότζεκτ είναι απλό. Επειδή το Πατρίς, Θρησκεία και Οικογένεια δεν πουλάει πια στα περίπτερα, το γυρνάς στο Αυξήσεις, Προσλήψεις και Φιλότιμο. Αναθέτεις το μάνατζμεντ στον Ντάνι ντεΒίτο με το ρεζουμέ της Προκοπής που ξέρει από τα λεφτά των άλλων, την κάνεις για λίγα τέρμινα σιέστα της χειμερίας, ξυπνάς ορεξάτος και το βρίσκεις το μαγαζί επανιδρυμένο και κυριλάτο με το κλειδί στο χέρι. Οn time and below budget. Στα δε μεγαλοπρεπή εγκαίνια έπεσε συνωστισμός επωνύμων. Λόγω στενής συγγένειας και πρωτοκόλλου, στα πρώτα τραπέζια πίστα κάθισαν οι VIP απ' όλες τις Banana Republics της Οικουμένης. Τα δε 40 ανθοκάναλα έπαιζαν το τοπ-10 της Πουλιάδας με τον Γιάννο και την Παγώνα. Αλησμόνητες εποχές. Ήταν πριν πάρουν τα δικτατορικά τους εκείνοι οι φωστήρες από τα Χάρβαρντς της Φλωρεντίας που μας τα έκαναν 4 και τώρα βίρα και σαλπάραμε για τα Συμβούλια των Αδέκαστων που λιγοστεύουν, άμα λάχει και συνεδριάσουν όταν με το καλό λαδωθεί της Θέμιδος η σκουριασμένη η παλάντζα. Ήταν πριν αρχίζει να γίνεται και του σφυγμού του παντρέματος των εξουσιών το άχρειο μυστήριο.
Στην FKAG η ομάδα έχει πάγκο, δεν ξεμένει ποτέ από παιχταράδες. Μόλις κουραστεί και λαχανιάσει ο εξωφυλαρούχας, γίνει «άλαλος» και «κουρασμένος», τότε μπαίνει φρέσκος και χαλαρός ο επόμενος. Ένας από αυτούς έσπασε τα ρεκόρ στις μεταγραφές. Ήταν πολλά τα καφετιά. Και είχε για καβάτζα το πλεόνασμα που του άφησε ο Ντάνι ο προκομένος. Και οπλοφορούσε, το είχε το σιδερικό πάνω στο τραπέζι για κάθε ενδεχόμενο. Πάσχοντας όμως από χρόνια νουμερίαση μπέρδεψε τα πρόσημα, και έχοντας την κακή συνήθεια να μαθαίνει αριθμητική πάνω στο ποδήλατο έγινε του (κατά τα άλλα πανέμορφου) Καστελόριζου. Είχε καλές προθέσεις, δε λέω, και μίλαγε για μεταρρυθμίσεις αλλά του βγήκε η αλυσίδα και άσφαιρο το πιστόλι, τι να κάνουμε, συμβαίνουν και απρόοπτα, εδώ στο Οχάιο το λένε «shit happens». Πρέπει όμως να πω ότι γίνανε λίγες από εκείνες, έπεσε λίγο Διαύγεια να ξελαμπικάρουμε, και έγινε ένα μεγάλο θαύμα ξημερώματα της Αγίας Άννας. Αλλά γυρνώντας ο χαλαρός από το Φεστιβάλ στις Κάννες όπου είχε πάει για παραθέρ με όλο το τζετ σετ της Γηραιάς έμαθε ότι δεν ήταν πια πρωθυπουργός. Πώς και γιατί, αυτό είναι τοπ σίκρετ, σκέτο μαύρο. Ο φάκελος θα ανοιχτεί μετά από 15 χρόνια. Θα τα γράψουν ο Καλύβας, ο Μαραντζίδης και ο Μουμτζής. Οι «αναθεωρητές» τα γράφουν τελευταίοι και σωστά. Όπως ακριβώς έγιναν.
Και μετά πλάκωσαν και οι εφεδρείες, εκείνες που δήλωναν αυτοπροσώπως ότι για 11 χρόνια δούλευαν σκληρά κοιτάζοντας το ταβάνι. Ήξεραν και αυτοί πως να ρίχνουνε πρωθυπουργούς, πάντα του ίδιου του κόμματος τους μιλάμε. Αρχικά το έπαιζαν κάργα ντεμέκ αντιΜνημονιακές. Γιατί οι έμπιστοι που τους έφτιαχναν τη γραμμή ανασύρανε μια παλιά σκονισμένη Μόντ Ντιπλοματίκ και διαβάσανε ότι για να σκίσεις γάτες και μνημόνια πρέπει πρώτα να παρουσιάσεις αρμς και αντιμνημονιακά εχέγγυα. Αρκεί να ισχύει στιγμιαία το «Ουδείς Αναμάρτητος». Και αντί να κάνουν πέντε πραγματικές μεταρρυθμίσεις, άρχισαν να σφυρίζουν κλέφτικα το Σήμερον Εξερχόμαστε στο Γιουσουρούμ και Αύριον εις τας Αγοράς. Και έσκιζαν Μνημόνια «κάθε μέρα», αυτά που θα καταργούσαν οι άλλοι «με ένα νόμο και με ένα άρθρο». Φρίκαραν οι σπασίκλες οι κωλοΕυρωπαίοι που διαβάζουν και μαθαίνουν από τον McNeill (Θεός σχωρέσΤον τον αναιδή, μας άφησε γεια το καλοκαίρι) ότι οι κλέφτες ήταν συμμορίτες, και (ξανα)είπαν «Game Over». Βγαίνοντας δε από το Cinema Paradiso το θερινό, όπου έβλεπαν το Δέντρο με τα Τσόκαρα σε ψηφιακή επανέκδοση, αναφώνησαν εκστασιασμένοι τραβώντας το χαλί ότι «Ο κομμουνισμός είναι η νιότη της FKAG».
Και κάπως έτσι άρχισε να γίνεται το ΟΧΙ της τσιπροκαμμένης το κάγκελο του ΝΑΙ. Και έκτοτε, Ω τι στρατηγός προπονητής!, χάνεται η μπάλα. Ο δε τύπος με το περιβραχιόνιο, the front man, δεν παίζεται με τίποτε. Ζογκλέρ! Μαραντόνα, Ζιντάν και Μέσσι μαζί, all in one. Πέφτουν βροχή τα γκολ από τις υποσχέσεις του. Πόσες; Όσες μπορούν να αντέξουν οι μαζόχες οι Ελληνάρες πριν πέσουν κάτω τάβλα από την καλπάζουσα «δίκαιη» ανάπτυξη. Όλες, εκτός από μία. Γιατί όπως είπε η σοφή κυρία στο κανάλι, καλή της ώρα, «Μόνο γαμπρό στις γεροντοκόρες δεν έχει τάξει». Εκτός και αν έχει τάξει στη ζούλα και σε όλες τον Μεσιέ ΛεΚαρανίκ! Και τους κρύβει ότι ο γόης του Down Town έχει μάτια μόνο για Την Ελένη. Και διαστέλλεται το Σύμπαν για να χωρέσει τις υποσχέσεις του Λαλίστατου περί ΕΝΦΙΑ no more, μισθούς και συντάξεις all you can take to the Bank, και ΕΣΥ πέντε αστέρων με προπληρωμένη σουίτα και drinks inclusive. Άφθονο τζάμπα και με μπόνους: πουμπλίκ αρετσίνωτα σχολεία της χαλαρής και της αβαθμολόγητης μαζί με Αλ Σκουπίδ παστρικά πανεπιστήμια, όχι βέβαια της «αγοράς» αλλά της λαχαναγοράς. Και πάρε ό,τι θέλεις αδίστακτε και αιματοβαμμένε πολυεθνικέ καπιτάλα: λιμάνια, αεροδρόμια, τραίνα, τράπεζες, ασημικά, νερά και Ελληνικά. Τα ξεπουλάνε τώρα όλα οι προσκυνημένοι οι Γερμανοτσολιάδες. Στην τιμή της ξεφτίλας του ηθικού πλεονεκτήματος.
Εν τω μεταξύ στην Έκθεση έγινε πάλι της Βαρυσήμαντης (και Πάντα Όμορφης!) Θεσσαλονίκης. Ενώ η ορχήστρα έπαιζε την Διεθνή σε νέους στίχους, το Οι Δημοσιογράφες δεν υπάρχουν πια, τις έφαγαν οι μάγκες, άρχισε να χτυπάει ο Άνθιμος τις καμπάνες της πόλης. Μόλις είχε τελειώσει Ο Πόλεμος! Ο Σεβασμιότατος μπερδεύτηκε και νόμισε πως ήταν ο των Σκοπίων. Όμως, o υπουργός του όταν πάμε στα Ίμια των χωρικών μας βολτάρουν από πάνω μας τα πετούμενα των προαιώνιων και γινόμαστε (με Μικρά και εις την Διπλωματικήν γραμμένο για να μην μας καταλάβει ο καρντάσης ο Ταγίπ που δεν πάει την Λωζάνη και κελάρει την Κοζάνη) IRRELEVANT TO THE DEFENSE OF THE FKAG, ξεκαθάρισε το κονφιούζιον. Ανέβηκε στα δεκατέσσερα και ανακοίνωσε ότι, σαν αποτέλεσμα της εφαρμογής Του Θρυλικού Προγράμματος, κερδήθηκε επιτέλους Ο Πόλεμος κατά της Διαπλοκής. Και, όταν ο υπουργός γλωσσολογίας λέει ότι όλα τα ι είναι τόσο ίδια όσο ίδιες είναι οι μούρες όλων των γουρουνιών, και επειδή στην no-stress εποχή του άτονου και ληστρικού ΕΝΦΙΑ o τόνος μπαίνει αναγκαστικά στην λήγουσα, οι ΛουΠολίστες γίνονται και επίσημα ΛουΠοληστές.
Και η παράσταση Του Θίασου του Ανυπέρβλητου Χαντζό έκλεισε με την συνέντευξη του Λαλίστατου. Που ΕΙΠΕ ότι «Το τζάμπα πέθανε». Ότι «Το νταβατζιλίκι πέθανε στη χώρα μας». ΔΗΛΑΔΗ, Πιο Λούμπεν Πεθαίνεις. Και σε πάνε στη χωματερή, όχι σε νεκροταφείο. Αυτή τη φορά δεν χάθηκε μόνο η μπάλα αλλά και το χορτάρι. Φήμες λένε ότι το κλέψανε κάποιοι στην Ιθάκη για να το κάνουν βοσκοτόπια για τις κατσικούλες μιας ζηλεμένης κόρης. Και για την μπάλα, ότι την έκλεψε ο «Κούλης», πάντα ύποπτος ως φιλελέρας, για να την κάνει δώρο συλλεκτικό στον Άλαλο. Εδώ που τα λέμε, πρέπει να του χαϊδεύει λίγο τα αυτιά γιατί μπορεί ανά πάσα στιγμή να του την πέσει λίγο άτσαλα. Θέλει, λένε κάτι κακίστρες, να του κάνει το Καραμανλέικο της γκλαμουριάς Μητσοτακέικο της γκαντεμνιάς! Γίνονται αυτά τα πράγματα; Ο Ολυμπιακός πιπέρι στο στόμα μου και ο Καραμανλισμός είναι θρησκεία. Όσο για το χάιδεμα των αυτιών, θέλει πολύ τακτ και προσοχή. Όχι όπως το έκανε μία «Εκπομπή» που τώρα ψάχνει για ακροατές για να ξαναβγεί στον αέρα. Τα κοκκίνισε πολύ τα αυτιά του νεαρού.
Και με όλο τον σεβασμό, δύο τρεις συμβουλές προς τον Λαλίστατο. Να μην υποτιμάει τον γκαντέμη τζούνιορ κι ας μην είναι γάτος ράτσας Ιμαλαΐων σαν και του λόγου του (ούτε και σαν τον Πούκη μου τον Σιαμέζο). Γιατί, στα Βλάχικα, το Μαντρί τώρα είναι ο Κούλης ο κούλ κι απέξω λύκοι και τούρλα κακοτράχαλη. Και να προσέχει πολύ, κάνει τζιζζ, τους νοικοκυραίους που μου λένε ότι «τώρα τρώμε από τα έτοιμα». Γιατί μετά την απομάκρυνση από το [άδειο] ταμείο [των νοικοκυραίων] ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Όταν τους τελειώσουν τα έτοιμα σε τελειώνουν. Δηλαδή πέφτεις «στα τέσσερα», τοις εκατό (%) εννοούμε. Και τότε, όπως είναι γραμμένο στην Ντίσνεϋλαντ, Dead men tell no tales. Ή αλλιώς στα Τράμπικα, The bullshitting is over. Τον τελευταίο λόγο βέβαια τον έχει πάντα ο Σεβασμιότατος που εκήρυξε διακριτικά από τον άμβωνα «Μετανοείτε, ήγγικεν γαρ η βασιλεία των κοψοχέρηδων». Εδώ, παρ' ότι ήμουν καλός στα θρησκευτικά, μπερδεύτηκα λίγο. Οι κοψοχέρηδες δεν γίνονται βασιλιάδες στην Ελλάδα. Η μοίρα του κοψοχέρη είναι να γίνει πάλι κοψοχέρης. .