Παράδωσες τον αδελφό μας.
Θα πληρώσεις
Αλμπέρ Καμύ, Η εξορία και το βασίλειο
Μερικοί [εξακολουθούν να] πιστεύουν ότι «γεννιόμαστε εχθροί» [από την κούνια μας] κι απλώς στην πορεία, ανάλογα με τις αντικειμενικές/υλικές συνθήκες,γινόμαστε φίλοι ή εχθροί. Εχθροί με ταξικά, κοινωνικά, φυλετικά, εθνικά, θρησκευτικά «διακριτ[ικ]ά γνωρίσματα». Εχθροί χρήσιμοι και αναγκαίοι για να παίζεται ευκολότερα το παιχνίδι των ανταγωνισμών και των συγκρούσεων.
Κι εμείς, ως λαός αλλά κι ο καθένας ξεχωριστά, πέφτουμε συνεχώς στην ίδια παγίδα [με το ίδιο «τυράκι» της ένταξης σε μία ομάδα, σ'έναν αρχηγό, σ' ένα σύνθημα, σ' ένα στόχο=την εξουσία των Άλλων].
Παρόλο που συχνά-πυκνά η ομάδα αλλάζει φανέλα, γήπεδο και οπαδούς εμείς εξακολουθούμε να τρέχουμε από πίσω από πλαστικές σημαίες και μαγνητοφωνημένα χειροκροτήματα για να μη μας χαρακτηρίσουν απολιτίκ ή συντηρητικούς.
Μ'αυτά και μ'αυτά χάσαμε τον ιδεολογικό μπούσουλα, το κοινωνικό πρόσημο, την πολιτική ταυτότητα και μείναμε με το κοντάρι στο χέρι.
Μ'αυτά και μ'αυτά δινόμαστε, ψυχή τε και σώματι, στους αγώνες για την προάσπιση των δικαιωμάτων των άλλων και δεν συνειδητοποιούμε ότι κάποιοι εξαφανίζουν τα δικά μας δικαιώματα [στο όνομα της ισότητας με το Τίποτα].
Μ' αυτά και μ' αυτά χάσαμε την εποχή των ανέμελων «πακέτων» και τώρα χάνουμε και τα δύσκολα μνημονιοπρογράμματα της κρίσης.
Τι μένει;
Να ερμηνεύσουμε αλλιώς τα αρχικά Μ.Ι.Α = Μαζική Ιδεολογική Αποδέσμευση [από τις Αναλήθειες].
ΥΓ. «Τ' ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι δυνατόν ούτε να καθοριστούν ούτε ν'αποδειχτούν. Χρησιμεύουν όμως στο άτομο ως πρόσχημα για να εναντιώνεται στους νόμους», [N.G.Davila, Αποφθέγματα]