Ο λαός σήμερα αισθάνεται ελεύθερος
μόνον αν έχει εξουσιοδοτηθεί
να μη σέβεται τίποτα
Nicolas Gomez Davila, Αποφθέγματα
Δοξολογούμε ακατάπαυστα αυτό που ποτέ δεν υπήρξε και προφητεύουμε ένα μέλλον χωρίς καμία εγγύηση ότι πρόκειται να έρθει.
Απατηλές αναπαραστάσεις και προσομοιώσεις της πραγματικότητας, μαζί με ανυπόστατες a priori παραδοχές, καταλήγουν σε [αυτο]καταστροφές που χαρακτηρίζονται σαν παράπλευρες απώλειες ενός δικού μας ιστορικού σχεδίου ή ενός σχεδίου της ίδιας της Ιστορίας.
Πόσες όμως Αντιγόνες, με αυτοτελή αίσθηση δικαιώματος θυσίας, μπορεί να αντέξει μία Δημοκρατία;
Μερικοί κουβαλάνε το σταυρό μιάς αιματοβαμένης κληρονομιάς, τον οποίο θέλουν να αποθέσουν στους ώμους της αμέτοχης νέας γενιάς, οπαδοποιώντας τον πολιτικό φανατισμό και ευνουχίζοντας την κριτική σκέψη [και δράση].
Πιστοί και άπιστοι, του Παράδεισου ή της Κόλασης, παγιδεύονται σ' ένα λαβύρινθο επικίνδυνων ημιαληθειών, δημιουργώντας έναν ανίδεο όχλο που [αυτο]δηλητηριάζεται νομίζοντας πως έτσι εξυγιαίνεται από παλιές αμαρτίες.
Οι αθάνατες πλάνες εναντίον των θνητών ανθρώπων.
Πόσες όμως Αντιγόνες, με αυτοτελή αίσθηση δικαιώματος θυσίας, μπορεί να αντέξει μία Δημοκρατία;
ΥΓ. Τα δημοκρατικά δικαστήρια δεν προκαλούν αγωνία στον ένοχο αλλά στον κατηγορούμενο [N.G.Davila].