Η ιστορία της «Άρνησης» είναι λίγο πολύ γνωστή: η διαφωνία του Σεφέρη με τον Θεοδωράκη, οι διαφορετικές προσεγγίσεις του ποιητή και του συνθέτη, η παρουσία και η απουσία μιας άνω τελείας. Το νόημα των στίχων του ποιητή άλλαξε ελαφρώς, αλλά η αρχική του άρνηση δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει τους απλούς ανθρώπους, στους οποίους απευθυνόταν ο συνθέτης, να τραγουδούν τους στίχους του στις διαφορετικές στιγμές της καθημερινότητάς τους.
Ο βαθιά πολιτικός Θεοδωράκης είναι ο μουσικός Θεοδωράκης. Μέσα από τη μελοποίηση των στίχων της κορυφαίας γενιάς των Ελλήνων ποιητών κατόρθωσε να παράξει ήθος, να ενώσει δύο διαφορετικούς κόσμους και να προσδώσει την λαϊκότητα που πολλές φορές απουσίαζε στις λέξεις και τα σημεία στίξης.
Όλη η Ελλάδα βρίσκεται στην παρουσία ή την απουσία μίας άνω τελείας, που στην ανάγνωση του καθενός βρίσκει καινούργιο νόημα.
Η Κική Δημουλά γράφει στη δική της «Άνω Τελεία» ότι «οι λέξεις φταίνε/ αν όχι για όλα/ πάντως για τ' αξεπέραστα». Η μουσική, με την οποία επένδυσε ο Θεοδωράκης τις λέξεις, κατέστησε τους ανθρώπους αιχμάλωτους μίας παραγωγικής διαδικασίας διεκδίκησης των αιτημάτων των λέξεων, που φέρνει «τ' αξεπέραστα» πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση.
Σήμερα, που «τ' αξεπέραστα» φαίνονται ακόμα πιο μακρινά για τους Έλληνες, οι νότες του Θεοδωράκη και οι λέξεις του Σεφέρη συντροφεύουν τη διαχρονική αυτή διεκδίκηση των συλλογικών μας στόχων. Όλη η Ελλάδα βρίσκεται στην παρουσία ή την απουσία μίας άνω τελείας, που στην ανάγνωση του καθενός βρίσκει καινούργιο νόημα.