Η Αρλέτα δεν ήταν απλά ένα άλλο φαινόμενο ή κεφάλαιο της σύγχρονης ελληνικής ωδικής ιστορίας μας, αλλά ένα τελείως διαφορετικό σκληρόδετο βίβλίο Τέχνης. Είχε πάντα συνδυασμό και δεν είναι σίγουρο πως ο ακροατής τον έβρισκε.
Έτσι είναι, η Βραζιλία είχε τον Caetano που επένδυσε γαλλικά και χαμηλόφωνα ζώντας και τραγουδωντας εσώστροφα στην εξορία, στο Παρίσι, ο Καναδάς πέταγε ΄εσωτερικές πτήσεις' με τον Λεονάρδο, η Σουηδία είχε ένα Ολλανδό 'μπεκρή' που τα έλεγε 'χύμα και τσουβαλάτα΄ τον Cornelis Vreesvijk, αλλά πάντα κομψά και μετρητοίς και η Γαλλία σάλπαρε και ιστιοδρομούσε Μεσογειακά στην αλμύρα που ανέβαζε ακόμα και μέχρι το Παρίσι ο Μουστακί.
Εμείς;
Εμείς είχαμε την δική μας έκδοση.
Το Φθινόπωρο του 1986, επιστρέφοντας στην Σουηδία ερχόμενος από την Ελλάδα, έχοντας αποκτήσει τον ίδιο μαγνητικό πόλο έλξης με την πατρίδα μου που ως γνωστό πάντα σ' απωθεί μαγνητίζοντας σε, μακριά με τους τρόπους της -που γίνονται και τόσο δικοί σου- ξαναβρίσκω τον Βασίλη Δεληγιάννη στην Σουηδική ραδιοφωνία.
- Ξεπέζεψε και πιάνεις δουλειά αμέσως. Έρχονται Έλληνες καλλιτέχνες για κονσέρτο στην Σουηδία !
Η ζωή είναι αστεία και γεμάτη απο εκπλήξεις.
Ο ένας ήταν ο Νότης Μαυρουδής, το προηγούμενό μου αφεντικό στο Β' Πρόγραμμα της ΕΡΤ, αρχές προς μέσα δεκαετίας του '80. Ένας γλυκός λυρικός ακροβάτης που ισορροπούσε πάνω σε 6 πλαστικές χορδές. Ένας μουσικός που ξεκίνησε να ταξιδεύει την εφηβική δεκαετία του, αυτή του '60, έχοντας 'εμβολιαστεί με ένα δικής του επιρροής τρίπλεξ που θωράκιζε το ρεμπέτικο πνεύμα της πατρίδας. Από την μία Villa Lobos και από την άλλη, δυο άλλοι κλασσικοί που πάνω τους τέντωνε τις εκτοξεύσεις του .Το μουσικό δίπολο που μαγνητικό πεδίο είχε για Βορρά τον Mc Cartney και για μυστικό ατίθασο Νότο τον Lennon. Ο Νότης ήταν φυσικό άλλωστε να μην διαρκέσει για πολύ σε διευθυντικά πόστα γιατί μιλούσε και δεν γαύγιζε άναρθρα.
Η Αρλέτα ήταν η δεύτερη καλλιτέχνης.
Ένας μόνιμα κρυφός κήπος ανάμεσα από τους ανεμοδαρμένους ελληνικούς παλιούς μπαξέδες που μπολιάστηκαν ξαφνικά από λουλούδια πλαστικά που σπάνια ευωδιάζουν πλέον (αφού "δεν μυρίζουν είναι πλαστικά") και που περισσότερο μαδάνε αριστοφονικά και περιπαιχτικά, ντύνοντας σαν γαρίφαλλα τον θάνατο, παρά ευωδιάζουν γιασεμί στην Ευριπό-Σοφοκλική καθημερινή τραγωδία μας που πλεκουμε το κουβάρι της.
Η Αρλέτα έμοιαζε πάντα σαν μια κρυφή αλέα. Ένα μικρό παρκάκι με λίγα λουλούδια και δέντρα που η είσοδός του δεν φαίνονταν ούτε προβάλλονταν πουθενά από τις παρόδους των Μουσικών αθηναϊκών δρόμων.
Το ελληνικό Ωδικό Eldorado δεν είχε ποτέ του μεγάλες ατέλειωτες φλέβες χρυσού. Έπρεπε να ψάξεις καλά με το ραδιοφωνικό κουβαδάκι σου και να φιλτράρεις τόνους από άνυδρα βράχια, πολύ χώμα και αιχμηρούς οξικούς αυλοκόλακες για να βρεις ένα κόκο χρυσό και ασήμι. Ενίοτε και μικρά ακατέργαστα διαμαντάκια σαν αυτή.
Δεν ήταν εύκολο να σου μιλήσει. Περισσότερο βολικά, σου τραγουδούσε. Είτε δικά της βόλια, είτε άλλα, δανεισμένα από ξενικές κάννες, που όμως είχαν γίνει τόσο πολύ κτήμα της που αναρωτιόσουν: Βρε μπας και αυτά τα τραγούδια είχαν γραφτεί για αυτήν ειδικά πριν απο δεκαετίες;
Μάλλον θα πρέπει να ήταν η πιο ντροπαλή, χαμηλών τόνων, σύγχρονη εσωτερική φωνή μας. Το χιούμορ της και τα αστεία της έπρεπε να τα ξεκλειδώσεις για να τα χαρείς και τα χαιρόμουν! Όπως καυστικά περιπαικτικά δαγκώνεις φρεσκοκομμένες μικρές πιπεριές από την γλάστρα της.
Ασκήσεις πνευματικής γυμναστικής. Ήταν το χόμπι της μια και έβλεπε φθiνοπωρινά όλους να τρέχουν από το παράθυρο της Ραδιοφωνίας, παραδίπλα από το κανάλι, κάνοντας jogging που είχε γίνει της μόδας τότε.
- Αραγε φτάνουν ποτέ στη ζωή τους;
- Ναι, γιατί τους συνιστώ να βάζουν κλωστές στις γωνίες ώστε να τερματίζουν που και που. Έτσι κλείνει κάθε πρωί ένας Συσιφικός μικρός μαραθώνιος και συνεχίζουν περνώντας τους Ισθμούς τους, καπάκι στο Σπάρταθλο.
Αυτό ήταν... Γύρισε, με κοίταξε με ένα μυστήριο πεντακάθαρο χαμόγελο και με ρώτησε.
- Δημοσιογράφος είσαι εσύ τώρα; Το μεταδίδεις αυτό στα ερτζιανα ;
- Όχι ακριβώς (της είπα). Απέτυχα στις καταδύσεις στην εσωτερική κλειστή πισίνα και να 'μαι εδώ πάλι.
- Ααα αυτό και αν είναι ενδιαφέρον. Πες μου κι άλλα, με έφτιαξες τώρα ρε συ!
- Είμαι δυναμικά εκπαιδευμένος κλινικός ψυχολόγος που προτιμά να βγάζει το ψωμί του ζυμώνοντας ανάμεσα από πικ απ στην ραδιοφωνία. Έτσι να 'μαι, με μίσθωσαν για να καταγράψω τα πολύχρωμα μουσικά σου πυροτεχνήματα που εκτοξεύεις κυρίως την ημέρα. Επικοινωνείς καλλίτερα μιλώντας χαμηλόφωνα παρά προωθείς και διαφημίζεις με αλγόριθμους την πραμάτια σου κυρία μου.
- Βρε Αρλέτα οι εκρήξεις σου ήταν παντα εσωτερικής καύσης. Τα πυροτεχνήματα τα δικά σου ήταν φωτοβολίδες SOS.
- Καλώς τον! Καλώς ήρθες βρε παληκάρι μου! Ξέρεις είναι σπάνιο να συναντώ τέτοιους τρελούς σαν και σενα! Μάλλον τα γλυκά φρούτα αυτού του είδους τα εξάγουμε... Ρε συ! Σε παρακαλώ πες μου ιστορίες για τα παγωμένα θερμόμετρα εδώ πάνω, σε αυτήν εδώ την 'τέλεια' κοινωνία. Πώς το αντέχουν; Έχεις συναντήσει τον Bergman; Πες μου! Ααα σε πειράζει να μιλάμε και να σου ζωγραφίσω το πορτραίτο;
Όχι Αρλέτα. Ζωγράφισέ μας.
