Τα 2/3 περίπου των ελλήνων πολιτών πιστεύουν ότι στη σημερινή παγκόσμια γεωπολιτική και οικονομική συγκυρία η πορεία της Ελλάδας είναι πιο ασφαλής εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που χρειάζεται αλλαγές, αλλά για να παλέψεις να την αλλάξεις πρέπει να είσαι μέρος της κι όχι να πετροβολάς απ' έξω. Στις διάφορες δημοσκοπήσεις βλέπουμε μεγάλα ποσοστά αναποφάσιστων που αφορούν κυρίως τα κόμματα της ευρωπαϊκής προοπτικής (οι οπαδοί του αντιευρωπαϊκού μετώπου είναι κατά τη γνώμη μου πιο αποφασισμένοι για το πιο από τα αντιευρωπαϊκά κόμματα τους εκφράζει). Ο λόγος για το σχετικά μεγάλο ποσοστό των αναποφάσιστων είναι κατά πρώτο λόγο το ότι δεν είμαστε επίσημα σε προεκλογική περίοδο και κατά δεύτερο λόγο η μεγάλη έλλειψη αξιοπιστίας του συγκεκριμένου φάσματος του πολιτικού συστήματος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατρακυλήσει εξαιτίας της ασυνέπειας λόγων και πράξεων. Πολλοί τον ψήφισαν πιστεύοντας στις υποσχέσεις του, ότι υπάρχει ένας δρόμος εξόδου από την κρίση που περνώντας μέσα από την μαγκιά και τον τσαμπουκά θα βγει στο ξέφωτο. «Ας τους δοκιμάσουμε λοιπόν...» είπε η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων του «...κάτι διαφορετικό θα κάνουν». Κι όντως έκαναν κάτι διαφορετικό το οποίο όμως αποδείχτηκε ότι μας γύρισε πίσω. Όπως στο επιτραπέζιο «Φιδάκι» που παίζαμε μικροί. Ρίξαμε ζαριά και πέσαμε σε τετραγωνάκι με κεφάλι φιδιού που σε γυρίζει κάποια βήματα πίσω. Αυτό πάθαμε.
Από την άλλη τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν έχουν καταφέρει να ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου. Πώς εξάλλου μπορούν να διεκδικούν αξιοπιστία κόμματα που είναι εν πολλοίς υπεύθυνα για την πορεία ως εδώ. Κόμματα τα οποία εξαγγέλουν πράγματα τα οποία όμως δεν έκαναν επί δεκαετίες, όταν ήταν στην εξουσία. Κόμματα τα οποία είναι τα ίδια υπερχρεωμένα και ζητούν να σώσουν την χώρα από την χρεοκοπία, χωρίς να επιχειρηματολογούν πειστικά για το πώς θα ξεχρεώσουν τα ίδια. Κι αυτή ακριβώς η αναξιοπιστία των προηγούμενων είναι το άλλοθι της σημερινής αναξιοπιστίας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ («τα έχουμε θαλασσώσει, αλλά τα είχατε θαλασσώσει κι εσείς...»).
Όμως και οι νέες φωνές όπως το Ποτάμι δεν έχουν κερδίσει αρκετή εμπιστοσύνη. Μπορεί να έχουν ικανοποιητικά ποσοστά δυνητικής ψήφου (όπως έδειξε η πρόσφατη έρευνα της Prorata), αλλά δεν έκαναν το «άλμα» που αναμενόταν από πολλούς. Οι λόγοι είναι ενδογενείς κι εξωγενείς κι έχουν αναλυθεί πολλάκις. Ο ρόλος για τέτοια κόμματα όπως το Ποτάμι παντού στην Ευρώπη είναι να αποτελέσουν τη μαγιά του διαφορετικού και του προοδευτικού. Καλύπτουν τον χώρο από τη σοσιαλδημοκρατία ως τον φιλελευθερισμό χωρίς το άγχος της ταμπέλας. Αν όμως δεν καταφέρουν να πείσουν με τις κινήσεις και τις προτάσεις τους κινδυνεύουν να συνθλιβούν από τον επερχόμενο διπολισμό μεταξύ συντήρησης και λαϊκισμού.
Σε μια ελληνική κοινωνία που είναι κατά βάση συντηρητική (όχι αναγκαστικά δεξιά, αλλά υπάρχει και η αριστερή και κεντροαριστερή συντήρηση), είναι δύσκολο φωνές σαν του Ποταμιού να κερδίσουν την εμπιστοσύνη καθότι είναι απέναντι σε ζητήματα που έχουν «ποτίσει» την ελληνική κοινωνία όπως είναι το πελατειακό κράτος, ο λαϊκισμός, η κομματοκρατία κλπ. Αν όμως δεν γίνουν αυτές οι τομές η Ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας κινδυνεύει.
Οπότε το δίλημμα του σημερινού ψηφοφόρου ο οποίος θέλει την Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας μας παραμένει: Να εμπιστευτεί τις δοκιμασμένες συνταγές του απώτερου και πρόσφατου παρελθόντος ή να ψηφίσει καταλυτικά για αλλαγές και τομές; Αλλαγές και τομές όμως προς την Ευρωπαϊκή κατεύθυνση κι όχι προς Βενεζουέλα...