Η απομάκρυνση της κυρίας Σαββαΐδου, όσο και αν ενεργοποιήθηκε με αφορμή τις δικαστικές έρευνες εναντίον της, δε μπορεί να κρύψει τη σπουδή που επιδεικνύει η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να ελέγξει κάθε πτυχή της Δημόσιας Διοίκησης.
Ο κ. Λαφαζάνης δεν ήταν ευχαριστημένος με την ΡΑΕ και την ανάγκασε να ανακαλέσει απόφασή της. Ο κ. Σπίρτζης αντιπαθεί την ΕΕΤΤ και κάνει πειθαρχικό παράπτωμα την ανυπακοή προς τον Υπουργό. Στον κ. Παππά δεν αρέσει το ΕΣΡ και του αφαίρεσε τις αρμοδιότητες για τα ΜΜΕ.
Η έλλειψη σεβασμού προς τις Ανεξάρτητες Αρχές είναι βαθιά ριζωμένη στην καθεστωτική, αυταρχική αντίληψη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ως αιτιολογία για τη στάση τους προβάλλουν κυρίως τη συνωμοσιολογική εξήγηση των αντιρρήσεων όσων κρατούν αξιοπρεπή στάση και εκφράζουν απόψεις με παρρησία.
Η αντίληψη αυτή είναι ο βασικός εγγυητής της αποτυχίας της κυβέρνησης καθώς κρύβει βαθιά αλαζονική συμπεριφορά, οδηγεί αρχικά σε απομόνωση και σε προσπάθεια ελέγχου μέσω έμπιστων προσώπων, και τελικά στην εστίαση της αναπαραγωγής του ελέγχου παρά στο αποτέλεσμα προς όφελος των πολιτών.
Οι ανεξάρτητες αρχές εποπτεύουν τομείς με σημαντική τεχνική πολυπλοκότητα και μεγάλο κοινωνικοοικονομικό ενδιαφέρον ή προστατεύουν τον πολίτη και τις ελευθερίες του (π.χ. ιδιωτικότητα επικοινωνιών και δεδομένων) από κρατική ή κομματική εκμετάλλευση.
Πέρα από αυτές τις αρχές, υπάρχει και μια σειρά άλλων θεσμών που ακόμη και αν δεν είναι τυπικά ανεξάρτητες αρχές, αναγνωρίζονται όμως ως υποχρεωμένες να υπηρετούν την αποστολή τους με ευλάβεια και μακριά από τις πολιτικές παρεμβάσεις. Σε αυτές συγκαταλέγεται η ΕΛΣΤΑΤ αλλά και η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ).
Σε αντίθεση με την ΕΛΣΤΑΤ που είχε πάντοτε την προστασία ενός Ευρωπαϊκού οργανισμού (EUROSTAT) και άρα κατάφερνε να αποκρούσει τις επιθέσεις του πολιτικού συστήματος, η ΓΓΔΕ δεν είχε αντίστοιχη θωράκιση.
Συνεπώς, ήταν πάντοτε ευάλωτη σε πιέσεις όσο και αν υπήρχε η νομοθετική πρόβλεψη πενταετούς θητείας. Εξάλλου η πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου που έπαυσε την κυρία Σαββαΐδου αποδεικνύει πως μόνο η κατακραυγή κόσμου και εταίρων παρέχει κάποια στήριξη στον εκάστοτε επικεφαλής.
Στην πραγματικότητα το ερώτημα πρέπει να αντιστραφεί: γιατί χρειάζεται η ΓΓΔΕ να διαφέρει από την υπόλοιπη Δημόσια Διοίκηση (ΔΔ); Γιατί δεν είναι όλη η Δημόσια Διοίκηση ανεξάρτητη;
Εδώ βλέπουμε την ουσία της κακοδαιμονίας αλλά και της αδυναμίας μας να υπερβούμε την κρίση. Πιστεύουμε βαθιά πως μια Δημόσια Διοίκηση με ανοικτές διαδικασίες επιλογής των επικεφαλής, αλλά και ξεκάθαρους στόχους μπορεί να απελευθερώσει το πολιτικό σύστημα για να παίξει τον στρατηγικό ρόλο που χρειάζεται, ώστε η χώρα μας να προοδεύσει.
Έχουμε από καιρό προτείνει συγκεκριμένες κατευθύνσεις επίλυσης του προβλήματος. Δεν είναι άσκοπο να τις συνοψίσουμε εδώ:
- Επιλογή Γενικών Γραμματέων και Διοικήσεων πάσης φύσης οργανισμών με συγκεκριμένη θητεία και δημόσια διακηρυγμένους στόχους.
- Αντικατάσταση αυτών μόνο σε περίπτωση πειθαρχικών παραπτωμάτων, μη επίτευξης στόχων ή παραιτήσεως.
- Ανοικτά δεδομένα για τον τρόπο λειτουργίας (δείκτες) των διαφόρων υπηρεσιών, ιδιαίτερα σε σχέση με τους προς επίτευξη στόχους.
- Μεγαλύτερη ευελιξία, δεδομένου ενός συγκεκριμένου πλάνου δράσης συμφωνημένου με τον εποπτεύοντα Υπουργό αλλά και συγκεκριμένου προϋπολογισμού. Για παράδειγμα, δυνατότητα αλλαγής οργανογραμμάτων από τους Γενικούς Γραμματείς ή τις Διοικήσεις αρκεί να μην υπερβαίνονται οι προϋπολογισμοί.
- Αυξημένες υποχρεώσεις διαφάνειας, ιδιαίτερα όταν ενεργοποιούνται εξαιρέσεις από την συνήθη διαδικασία. Για παράδειγμα, να δημοσιοποιούνται οι αποδεκτές αιτήσεις επίσπευσης μαζί με το σκεπτικό αποδοχής τους.
Η εμπιστοσύνη στη Δημόσια Διοίκηση, που πρέπει να χειραφετηθεί για να γίνει πιο επαγγελματική, θα δώσει σύντομα καρπούς. Αντίστροφα, η έλλειψη της εμπιστοσύνης από το πολιτικό σύστημα γενικά αλλά και τους κυβερνώντες ειδικά προς την Δημόσια Διοίκηση καθρεπτίζεται στην έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ Δημοσίου και πολιτών.
Το αποτέλεσμα είναι η αύξηση του κόστους της γραφειοκρατίας στην χώρα μας, αλλά και η παντελής ανικανότητα διασφάλισης της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών της Δημόσιας Διοίκησης.
Η σημερινή κυβέρνηση μοιάζει να μη μπορεί αλλά κυρίως να μη θέλει να σπάσει τις αλυσίδες της καχυποψίας, αλυσίδες που μας κρατούν δέσμιους στην παγίδα της οπισθοδρόμησης.