Τον είχα λησμονημένο για χρόνια τον Γιάννη Καλατζή, τον κυριότερο εκπρόσωπο του ελαφρολαϊκού μουσικού είδους στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια της εφηβείας. Ώσπου η είδηση για την φυγή του ξανάφερε στο νου την αύρα της εποχής του.
Κι όμως η καρδιά μου πετάριζε στα στήθη κάθε φορά που άκουγα στο τρανζίστορ τα τραγούδια του, βρεγμένα λες από την αρμύρα της θάλασσας και την αύρα του καλοκαιριού της Ελλάδας.
«Δελφίνι, δελφινάκι πάμε πιο γρήγορα...», «Σ' αγαπώ σ' αγαπώ πού με βάζεις...» «Άντε και μια χάντρα θαλασσιά να σου τραγουδήσουν τα νησιά...», «Άσπρα θα φορέσω ρούχα γιορτινά...», «Κυρά Γιώργαινα», «Επιπόλαιο με λες...» και τόσες άλλες επιτυχίες που ακούγονταν από την κρατική ραδιοφωνία ανέμελα μελωδικές κι ωραίες εκείνα τα χρόνια της αθωότητας.
Ο Γιάννης Καλατζής είχε μια φωνή που ακουγόταν σα νερό που έτρεχε δροσερό από την πηγή, σαν ένα κάλεσμα στη χαρά που αναδυόταν από τη γαλάζια θάλασσα, σαν ήχος της χάντρας ενός κομπολογιού που έφτιαχνε ιστορία...
Η λεπτή φυσιογνωμία του και η αταλάντευτη προσήλωση στο μικρόφωνο χωρίς φιοριτούρες και σκηνικά τεχνάσματα τον έκαναν λατρεμένο ερμηνευτή της παιδικής μου αγνότητας.
Θυμάμαι τα μεσημέρια του καλοκαιριού, που δεν ήθελα να κοιμηθώ αλλά οι γονείς επέμεναν πως ήταν επιβεβλημένο για να μην ξυπνούμε τους γείτονες, θυμάμαι να κολλάω το αυτί μου στο τρανζίστορ που εγωιστικά κρατούσα μαζί μου ολημερίς και ολoνυχτίς, ν' ακούω τα τραγούδια του και να λιγώνομαι από τα όνειρα.
Ναι, είχαν μια δύναμη τα τραγούδια που ερμήνευε ο Γιάννη Καλατζής, να με παίρνουν από την βαρετή πραγματικότητα της άχαρης εφηβείας μου και να με ταξιδεύουν σε πελάγη, όπου ο έρωτας έτρεχε πάνω στο δελφινάκι ή ήταν σκορπισμένος εκεί στην πάνω γειτονιά...
Θα μπορούσα να παραδεχτώ ότι αυτά τα τραγούδια κινούσαν μια δύναμη μαγική μέσα μου, οδηγώντας με στην ταυτοποίηση του έρωτα που μέχρι τότε ήταν σχεδόν άγνωστος ως μια συναισθηματική πραγματικότητα.
Αυτές οι εικόνες ήταν έντονες, δοσμένες με μια απέριττη ερμηνευτική ικανότητα από το φωνητικό ταλέντο του Γιάννη Καλατζή, που αβίαστα έχυνε τη φωνή του στους δίσκους από βινύλιο φτάνοντας στα παιδικά μου αυτιά ως λύτρωση.
Έκλεινα τα μάτια και φανταζόμουν σκηνές αγάπης, ώρες ενός φευγαλέου πόνου αλλά και καθημερινές στιγμές της θάλασσας και του φωτός. Τα λόγια των τραγουδιών παντρεμένα με τη φωνή του Καλατζή με ξεσήκωναν σε μια άλλη ιδεατή πραγματικότητα που περίμενα να γίνω 18 χρονών για να τη ζήσω.
Βέβαια, ο Γιάννης Καλατζής και τα ελαφρολαϊκά τραγούδια του εξαφανίστηκαν σιγά-σιγά μετά την επταετία. Η μεταπολίτευση έδωσε ελάχιστο χώρο για το ελαφρολαϊκό είδος καθώς ο Θεοδωράκης, ο Χατζηδάκις και ο Ξαρχάκος πήραν τη θέση τους στη μουσική ιστορία της χώρας.
Ο Γιάννης Καλατζής στους φοιτητικούς κύκλους ήταν σχεδόν σα μια αμαρτωλή παρένθεση, το ελαφρολαϊκό τραγούδι και μαζί οι εκφραστές του δεν είχαν θέση πλέον στα ακούσματά μας. Τα τραγούδια του θάμπωναν από την παλαιότητα κι έχαναν τη σημασία τους μπροστά στα αγωνιστικά συνθήματα των μεταπολιτευτικών τραγουδιών.
Ενιωθα σχεδόν τύψεις που αναπολούσα τη φωνή και τη σεμνή παρουσία του Γιάννη Καλατζή, που σιγοτραγουδούσα μέσα μου τα απλά καθημερινά τραγούδια της ελαφρολαϊκής ταυτότητας. Κι έτσι κλείδωσα για πάντα τα ακούσματα εκείνης της εποχής, σχεδόν περιφρονώντας τον εφηβικό εαυτό μου.
Έτσι χάθηκε ο Γιάννης Καλατζής, έτσι ξεχάστηκαν τα τραγούδια του. Για μένα όμως θα παραμείνει ο ερμηνευτής με την ψιλόλιγνη φιγούρα που ξύπνησε μέσα μου συναισθήματα και εικόνες απλές και ταυτόχρονα πρωτόγνωρες.
Σήμερα ακούω τα τραγούδια του Γιάννη Καλατζή στο αόρατο μουσικό σύστημα του αυτοκινήτου μου και αναθυμάμαι μέρες τρανζίστορ!