Οι περισσότεροι που διαβάζετε το άρθρο αυτό, μάλλον περιμένατε ένα ξέσπασμα μίσους. Είτε για τους «αλλοδαπούς που δεν δικαιούνται να κρατούν την ελληνική σημαία», είτε για τους «διεθνείς τοκογλύφους που άλωσαν την εθνική μας κυριαρχία με τα μνημόνια». Σας προλαβαίνω προδικάζοντας για το αντίθετο. Τα λάθος χέρια δεν είναι τα ξένα, αλλά τα δικά μας. Εκείνα είναι που άφησαν την σημαία σε λάθος χέρια.
Ποια σημαία; Σωστό ερώτημα. Την γαλανόλευκη, φυσικά, αλλά όχι όπως την φανταζόμαστε,την βλέπουμε ή την θυμόμαστε περιστασιακά. Πρόκειται για την σημαία της λογικής, εκείνης που πάντα έμενε δεύτερη στις μεγάλες στιγμές για την χώρα και που παραγκωνιζόταν είτε στον βωμό του «λαού» και της Πατρίδας, ως προκάλυμμα δηλαδή μεγαλοστομιών της δεξιάς, είτε ως μια αριστερίζουσα τάση με ψήγματα εθνομηδενισμού, με προτάγματα -όχι ηθελημένα αντεθνικά - απλά αναγκαία για να αντιταχθούν στο αντίπαλον δέος. Μία κόντρα για την κόντρα δηλαδή, γιατί ποτέ η αριστερά δεν απεμπόλησε από τα ιδεολογικά της σπλάχνα την αγάπη για την...πατρίδα. Αυτό είναι σύγχρονη τάση, εξόχως σύγχρονη.
Και κάπου ανάμεσα σε αυτές τις κόντρες, όλοι «σηκώναμε την σημαία» στο φαντασιακό μας. Αλλά μόνο εκεί. Γιατί η σημαία, όπως την πραγματεύομαι σε αυτές τις αράδες δεν ήταν ποτέ στα χέρια μας, αλλά παρατημένη σε μία γωνιά της εθνικής μας συνείδησης και δεδομένη, διπλωμένη και σκονισμένη. Έτοιμη να ξεπροβάλλει ως η «έσχατη λύση» μόνο στην δύσκολη στιγμή, όπως και έγινε.
Μόνο που την δύσκολη στιγμή η σημαία δεν ήταν εκεί που την αφήσαμε. Έγινε λάβαρο ακρότητας, εθνικισμού και μίσους. Την αφήσαμε στα χέρια χρυσαυγιτών. Την αφήσαμε στα χέρια ανθρώπων που υιοθετούν επιχειρηματολογία μακριά από κάθε ψήγμα ανθρώπινης λογικής. Γιατί όταν την είχαμε «διπλωμένη» δεν την δίναμε στον Αλβανό αριστεύσαντα μαθητή που έλαβε την ελληνική παιδεία, δεν την κάναμε «σκίαστρο» των έτερων θρησκειών που αναζητούσαν δημοκρατική έκφραση, ούτε την τιμούσαμε ιδιαίτερα με τα καμώματά μας. Φοροδιαφύγαμε, κλέψαμε το δημόσιο, πήραμε επιδόματα, βάλαμε μέσον, όλα αυτά με την ασφάλεια της σημαίας που πάντα θα επικαλούμασταν την δύσκολη ώρα. Σήμερα η «σημαία» είναι μονοπώλιο ενός επικίνδυνου εθνικισμού και μιας αλυτρωτικής λογικής που αποτινάζει και απεμπολεί κάθε έννοια αυτοκριτικής. Μιας αυτοκριτικής που δεν κάναμε όταν έπρεπε.
Να πάρουμε την σημαία πίσω. Στα χέρια της λογικής. Και να την βαστάμε σε κάθε βήμα που προσπαθούμε να κάνουμε ως κράτος: Στις οικονομικές μεταρρυθμίσεις, στις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Να την κρατάμε σφιχτά, όχι μόνο για να μην μας ξαναφύγει σε χέρια ακατάλληλα και επικίνδυνα, αλλά για να μην σηκωθεί και μας κλείσει το οπτικό πεδίο, μην μας τυφλώσει. Ελοχεύει πάντα και αυτός ο κίνδυνος...