Μια φωτογραφία της συντρόφου του Έλληνα πρωθυπουργού, Περιστέρας Μπαζιάνα, με μαντίλα ήταν αρκετή για να ξεκινήσει μια συλλογιστική γύρω από θέματα κουλτούρας.
Η μαντίλα είναι το σύμβολο της ακραίας πλευράς του Ισλάμ που έχει συνδεθεί αρκετές φορές με τα περιορισμένα δικαιώματα τους και την πατριαρχική καταπίεση. Από την άλλη πλευρά αρκετές γυναίκες του Ισλαμικού κόσμου την θεωρούν ως προσωπική τους επιλογή και δεν επιθυμούν να την αποχωριστούν. Φυσικά το πώς έχει διαμορφωθεί αυτή η «προσωπική επιλογή» είναι μια μεγάλη συζήτηση.
Η επιλογή της Π. Μπαζιάνας να φορέσει μαντίλα στην επίσκεψη της στο Ιράν έχει αρκετές διατάσεις. Θα μπορούσε να είναι μια προσωπική της επιλογή για να γεφυρώσει το πολιτιστικό χάσμα και να δείξει τον σεβασμό της σε μια ξένη κουλτούρα. Από αυτή την πλευρά δεν μπορούμε να την κρίνουμε καθώς είναι επιλογή της.
Όμως τι γίνεται στην προκειμένη περίπτωση που φέρει τον τίτλο της «Πρώτης Κυρίας»; Αν και στην Ελλάδα για αρκετούς λόγους η συμβολική και θεσμική έννοια της «Πρώτης Κυρίας» δεν υφίσταται, θα πρέπει να λάβουμε κάποιες άλλες παραμέτρους που η επιλογή της πρέπει να συζητηθεί.
Η Π. Μπαζιάνα στο ταξίδι της συνόδευε τον Έλληνα Πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, οπότε ο ρόλος της είναι πολύ συγκεκριμένος, δεν είναι εκεί σαν μια απλή τουρίστρια. Από πολιτιστική σκοπιά η Π. Μπαζιάνα εκπροσωπεί την ελληνική και συνάμα ευρωπαϊκή κουλτούρα, άρα η θέση της αμφιταλαντεύεται μεταξύ προσωπικών επιλογών και πρωτοκόλλων.
Στην Ευρώπη οι γυναίκες έχουν δώσει αρκετούς αγώνες για να διεκδικήσουν ίσα δικαιώματα με τους άντρες οπότε η Π. Μπαζιάνα βρίσκεται εκεί ως μια Ευρωπαία. Η επιλογή της να φορέσει μαντίλα από την μια πλευρά αναιρεί όλα τα ευρωπαϊκά ιδεώδη που εκπροσωπούμε σαν χώρα, και πόσο μάλλον μια γυναίκα που προέρχεται από την Αριστερά που είναι πιο ευαίσθητη σε θέματα ισότητας των φύλων.
Το ζήτημα που ανακύπτει λοιπόν είναι αν θα έπρεπε να σεβαστεί έναν πολιτισμό που επιβάλλεται στις γυναίκες με απαγορεύσεις και τις καταπιέζει ή να τον προσβάλει με τις Δυτικές κεκτημένες ελευθερίες;
Φυσικά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως όλα στην πολιτική γίνονται για λόγους επικοινωνίας, πόσο μάλλον μια διπλωματική επίσκεψη.