Πριν από έναν μήνα, την ώρα που βρισκόμουν στο σπίτι μου, άκουσα τους γείτονες να φωνάζουν στο μικρό σκυλάκι που είχαν αγοράσει λίγες μέρες πριν. Δεν αντέδρασα, μέχρι που άκουσα μία τρομακτικά δυνατή κλωτσιά που συνοδεύτηκε από ένα βογκητό από τη μεριά του σκύλου και κλάμα. Βγήκα στο μπαλκόνι για να αντικρίσω έναν άντρα να έχει πιάσει στα χέρια το σκυλί και να το κρατάει από το λαιμό, λες και ήταν έτοιμος να το πνίξει και μία γυναίκα δίπλα του να τον επαινεί. Και οι δύο μαζί φώναζαν στον σκύλο και τον έβριζαν. Άρχισα να τους φωνάζω από το μπαλκόνι ότι είδα τι κάνουν στον σκύλο, ότι πρόκειται για αδίκημα που τιμωρείται από τον νόμο και ότι την επόμενη φορά θα καλέσω την αστυνομία. Η απάντηση που πήρα ήταν να κοιτάω τη δουλειά μου, ότι το σκυλί τους έχει κάνει πάλι χάλια το μπαλκόνι και πολλές ακόμα βρισιές. Το θέμα τελείωσε εκεί και από τότε δεν έχω ακούσει ξανά το σκυλί να κλαίει τα βράδια. Για την ακρίβεια δεν έχω ακούσει ξανά το σκυλί γενικά. Μπορεί να το παράτησαν κάπου, επειδή αποφάσισαν ότι τελικά δεν τους κάνει, ότι δεν «είναι καλό σκυλί», ότι είναι άτακτο ή ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιεί την τουαλέτα και να τραβάει και καζανάκι, όπως, ίσως, περίμεναν ότι θα κάνει όποτε θέλει την ανάγκη του.
Ακούμε τόσα περιστατικά κακοποίησης ζώων, σκύλων που αγοράστηκαν και τελικά έμειναν δεμένοι σε έναν κήπο χωρίς νερό, φαγητό ή προστασία από καιρικές συνθήκες ή σκύλων που οι ιδιοκτήτες τους ήθελαν να τα εγκαταλείψουν και αποφάσισαν να τα χτυπήσουν και να τους σπάσουν τα πόδια για να μη βρουν τον δρόμο και να γυρίσουμε πίσω, όπως διαβάσαμε ότι έκανε πρόσφατα ένας ιδιοκτήτης τριών σκυλιών. Αλλά και ακόμα χειρότερα, ο ιδιοκτήτης ταβέρνας στην Εύβοια που βάναυσα σκότωσε ένα κουτάβι, χτυπώντας το με μίσος με μία καρέκλα.
Γιατί τόση βιαιότητα; Και κυρίως, γιατί τόση ανοχή; «Δεν είναι ότι σκότωσε και άνθρωπο», «σκύλος είναι», «να χαραμίσει κάποιος τη ζωή του για έναν σκύλο», «έχει παιδιά και οικογένεια», και άλλες τέτοιες φράσεις βγαίνουν από το στόμα πολλών, όταν ακούν για τέτοια περιστατικά.
Είμαι η μόνη που τρομάζω όταν σκέφτομαι ότι ένας τέτοιος άνθρωπος, κάποιος ο οποίος σκοτώνει ελαφρά την καρδιά ένα σκύλο με μανία, χτυπώντας τον ή κάποιος που σπάει τα πόδια από τα σκυλιά του και τα παρατάει και ρίχνει φόλες στις γειτονιές, κυκλοφορεί ελεύθερα ανάμεσά μας; Ότι έχει οικογένεια και παιδιά, ότι μπορεί να είναι κάποιος που κάθεται δίπλα σου στη δουλειά, στο λεωφορείο ή ένας γνωστός σου που τυχαίνει να κάνετε παρέα. Γιατί κανείς, δεν θα πει δολοφόνο αυτόν τον άνθρωπο; Γιατί δεν θα σοκαρίστουμε όταν κάποιος κλωτσήσει έναν σκύλο μπροστά μας και θα θεωρήσουμε απάνθρωπο όταν κάποιος χτυπήσει ένα παιδί;
Πριν σπεύσεις να απαντήσεις ότι το παιδί δεν είναι σκυλί και ότι δεν είναι το ίδιο πράγμα, θέλω να σου πω ότι ένα σκυλί 3 μηνών είναι κουτάβι, δηλαδή μωρό και γεννήθηκε από μία μαμά που το θήλασε και το φρόντισε, όπως μπορούσε, όταν ήταν μωρό. Ένα σκυλί σκέφτεται, νιώθει, πονάει, στεναχωριέται. Έχει κι αυτό τις δικές του συνήθειες και χούγια, τη δική του προσωπικότητα, χαίρεται πολύ και σου το δείχνει κουνώντας την ουρά του, φοβάται και τρέμει όταν το χτυπάς και πονάει κανονικότατα όταν του πατήσεις την ουρά, πόσω μάλλον όταν το χτυπάς με μία καρέκλα, προσπαθείς να το πνίξεις ή του σπας τα πόδια. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αναπνέει και ζει. Το μόνο που δεν μπορεί να κάνει είναι να μιλήσει, να υπερασπιστεί τον εαυτό του, να καταγγείλει κάποιον που του φέρεται άσχημα και να σου πει πόσο υποφέρει και είναι αναγκασμένο να ζει με όποιον είχε την «τύχη» να το διαλέξει.
Ναι, λοιπόν, πειράζει πολύ που κλωτσάς τον σκύλο σου, που τον έχεις δεμένο για όλη του τη ζωή, που τον αφήνεις χωρίς φαγητό και νερό, που δεν τον φροντίζεις και του φέρεσαι άσχημα. Είναι δείγμα χαρακτήρα. Είσαι κακοποιητικός και βάναυσος, ένας βασανιστής που δεν διαφέρει σε τίποτα από κάποιον που χτυπά και φέρεται άσχημα σε έναν άλλον άνθρωπο (αν και είμαι σίγουρη ότι κάπως έτσι φέρεσαι και στους ανθρώπους).
Και εσύ που κοιτάς και δεν κάνεις τίποτα, επειδή δεν το θεωρείς τόσο σημαντικό, ελπίζω να καταλάβεις κάποια στιγμή ότι τα ζώα, έχουν κι αυτά ψυχούλα και η ανοχή είναι που κάνει τους ανθρώπους να θεωρούν ότι μπορούν με τόση ευκολία και χωρίς να το σκεφτούν δεύτερη φορά, να χτυπούν και να σκοτώνουν ζώα.
Αυτό το blog σίγουρα δεν θα αλλάξει τον κόσμο. Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι εκεί έξω που δεν αρκούνται στο να γράφουν, όπως εγώ, αλλά πηγαίνουν στην αστυνομία για να κάνουν καταγγελίες, φροντίζουν όλα τα αδέσποτα της γειτονιάς τους, αγωνίζονται στους δρόμους, ξοδεύουν από το προσωπικό τους εισόδημα για να ταΐσουν τα αδέσποτα της γειτονιάς τους και έρχονται σε αντιπαράθεση προκειμένου να προστατεύουν τα ζώα που τους έχουν ανάγκη. Το μόνο που μπορώ να ελπίζω είναι να προβληματιστεί έστω και ένας άνθρωπος, να ευαισθητοποιηθεί κάποιος για την υιοθεσία των χιλιάδων αδέσποτων ζώων που το έχουν ανάγκη και την επόμενη φορά που θα δει κάποιον να κακομεταχειρίζεται ένα ζώο, να γυρίσει στο παιδί του και να του πει: «Παιδί μου, αυτό που κάνει ο κύριος/ κυρία δεν είναι σωστό».
Αυτή είναι η Σινάτρα (και είναι θηλυκό). Την πήρα από την φιλοζωική με συμβόλαιο υιοθεσίας πριν από 2 χρόνια. Όταν την πήρα ήταν τόσο φοβισμένη και τρομαγμένη που για μία ολόκληρη μέρα δεν κουνήθηκε. Φοβόταν (και ακόμα φοβάται) τους κρότους, τις φωνές και τους άντρες με τα μούσια, μάλλον επειδή ο κυνηγός, που την είχε αρχικά, προσπάθησε να την χρησιμοποιήσει στο κυνήγι και όταν κατάλαβε ότι δεν του κάνει την παράτησε. Σήμερα, παλεύουμε με τις φοβίες της, αλλά η πρόοδος που έχει κάνει είναι τεράστια και είναι περήφανο μέλος της οικογένειάς μας!