Πέρασαν πολλά χρόνια για να αγαπήσω και να αποδεχτώ το σώμα μου. Όχι, δεν άλλαξε το σώμα μου δραματικά, ούτε έγινα ξαφνικά μία κοπέλα με ψηλά ωραία πόδια, σφιχτούς κοιλιακούς και καλοσχηματισμένα μπράτσα. Αυτό που άλλαξε ήταν ο τρόπος σκέψης μου. Η συνειδητοποίηση ότι δεν χρειάζεται να χωρούν όλα τα σώματα σε ένα καλούπι και ότι ο καθένας από εμάς έχει ένα διαφορετικό είδος σώματος, το οποίο δεν γίνεται να μεταμορφωθεί σε κάποιου άλλου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι λιγότερο ή περισσότερο ωραίο. Καλό ή κακό.
Το συμπέρασμα αυτό δεν ήρθε αβίαστα. Ήρθε μετά από πολλές δίαιτες, μέρες που αποφάσιζα να μην φάω τίποτα, προσπάθεια να κάνω γυμναστική για να βγω με μαγιό στην παραλία, τύψεις και ενοχές επειδή έφαγα κάτι παραπάνω (κάτι που οδηγούσε πάντα σε περισσότερο φαγητό) και πολλούς και διαφορετικούς τρόπους για να κρύψω το σώμα μου. Έπρεπε πάντα ο φωτισμός να είναι σωστός, να μην έχω κατακράτηση, να ρουφάω την κοιλιά μου, να κάθομαι με συγκεκριμένο τρόπο. Να είναι πάντα οι συνθήκες κατάλληλες για να «κοροϊδέψω» τους γύρω μου, όπως τουλάχιστον πίστευα, ώστε να μην καταλάβουν ότι το σώμα μου δεν είναι το ιδανικό.
Τώρα που το σκέφτομαι είναι σχεδόν αστείο που προσπαθούσα να ξεγελάσω τους γύρω μου, αφενός γιατί ο κόσμος μάτια έχει και βλέπει και αφετέρου γιατί δεν είχα τίποτα να κερδίσω από αυτό. Δεν είναι μόνο ρηχό, αλλά και πέρα για πέρα χαζό να περιμένεις ότι κάποιος θα αλλάξει γνώμη για εσένα επειδή θα σε δει με μαγιό. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι άργησα να το καταλάβω. Χρειάστηκαν χρόνια ωρίμανσης, φιλοσοφικής αναζήτησης, συζητήσεων με τον εαυτό μου, αλλαγής όλου του τρόπου ζωής μου, γυμναστικής και μικρές κινήσεις ενίσχυσης της αυτοπεποίθησής μου για να καταφέρω να κοιτάζομαι στον καθρέφτη και να μπορώ να είμαι χαρούμενη με αυτό που βλέπω. Το μεγαλύτερο ταρακούνημα το βίωσα όταν ήμουν ακόμα φοιτήτρια ψυχολογίας και έκανα την πτυχιακή μου πάνω στις Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής. Τότε, ήταν που κάνοντας την έρευνά μου είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα άφηνα ποτέ το σώμα μου να λειτουργήσει ποτέ κατά μου. Και ήμουν τυχερή γιατί το τήρησα -και το αποδίδω κυρίως στην τύχη- αλλά όπως για πολλές άλλες γυναίκες εκεί έξω, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά.
Η δική μου περίπτωση και ο τρόπος που με αντιμετώπιζα όταν βρισκόμουν αντιμέτωπη με τον καθρέφτη, δεν αποτελεί την εξαίρεση στον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες το σώμα και την εικόνα τους, αλλά, τον κανόνα, φοβάμαι.
Οι γυναίκες ξυπνούν καθημερινά μισώντας το σώμα και την εικόνα τους. Κοιτάζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και δεν τους αρέσει αυτό που βλέπουν. Συγκρίνουν το σώμα τους με τα ρετουσαρισμένα σώματα που βλέπουν στα περιοδικά ή στις «παπαρατσικές» φωτογραφίες από παραλίες ή με τα σώματα μοντέλων και το αποτέλεσμα αυτή της σύγκρισης δεν βγαίνει ποτέ υπέρ τους. Όχι επειδή δεν είναι αρκετά όμορφες ή επειδή το σώμα τους αρκετά καλό, απλά επειδή είναι αδύνατον το σώμα τους να γίνει ίδιο ακριβώς με αυτό που βλέπουν και τόσο πολύ θαυμάζουν.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων, δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το αν έχεις κυτταρίτιδα, αν η κοιλιά σου είναι φουσκωμένη ή το μπράτσο σου είναι χαλαρό. Δεν θα το σχολιάσει, ούτε και θα αλλάξει γνώμη για εσένα. Γιατί, λοιπόν, αφήνουμε τους 5-6 τοξικούς ανθρώπους που θα ενδιαφερθούν για κάτι τόσο μικρό και χαζό να μας επηρεάζουν;
Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πολλές κινήσεις για να αλλάξει αυτή η νοοτροπία. Βλέπουμε όλο και περισσότερα μοντέλα που δεν θυμίζουν την Τουίγκι να φιγουράρουν σε εξώφυλλα διάσημων περιοδικών, να κάνουν καμπάνιες για διάσημους οίκους και να δίνουν συνεντεύξεις σχετικά με το τι σημαίνει να είσαι body positive, δηλαδή να αγαπάς το σώμα σου και να το αντιμετωπίζεις με αγάπη και στοργή, ως το ιερό «δοχείο» που κουβαλάει μέσα το πνεύμα σου, όλο σου το «είναι».
Η περίπτωση της Taryn Brumfitt είναι μία τέτοια προσπάθεια για να αγαπήσουν όλες οι γυναίκες το σώμα τους και να αποδεχτούν τον εαυτό τους. Η Brumfitt πέρασες μήνες ολόκληρους το 2015 ταξιδεύοντας στον κόσμο και γνωρίζοντας γυναίκες από όλο τον κόσμο, προκειμένου να δώσει μία απάντηση στο ερώτημα: «γιατί τόσες γυναίκες μισούν το σώμα τους;».
To αποτέλεσμα αυτού του ταξιδιού ήταν το ντοκιμαντέρ «Embrace», το οποίο αποτελεί ένα χρονολόγιο με μοναδικές ιστορίες από διαφορετικές γυναίκες που η κάθε μία έχει αντιμετωπίσει μίσος απέναντι στο σώμα της, πριν καταφέρει να το αγαπήσει.
«Πάρα πολλές γυναίκες προσπαθούν να βρουν έναν εύκολο τρόπο, ένα χάπι, ένα μαγικό φίλτρο, μία λοσιόν για να τις βοηθήσει να αγαπήσουν το σώμα τους. Τόσα εξαιρετικά μυαλά πάνε χαμένα κάνοντας αυτές τις σκέψεις», αναφέρει η Brumfitt στην The Huffington Post. H ίδια είναι εμπνεύστρια της καμπάνια «Body Image Movement», η οποία φιλοδοξεί να προσδιορίσει ξανά την ιδέα της ομορφιάς.
Όσο υπάρχουν τίτλοι στα περιοδικά και στα γυναικεία site που αναφέρουν«Δείτε πώς έχασε τα περιττά κιλά η τάδε», «Να πώς διατηρεί την τέλεια σιλουέτα της η άλλη», «Χωρίς κυτταρίτιδα η (διάσημη σταρ) στην παραλία» ή -το ακόμα χειρότερο- «Πόσο ζυγίζει η "Χ" διάσημη» ή γυναίκες που σχολιάζουν αν έπρεπε μια άλλη γυναίκα να βάλει κοντομάνικο γιατί τα μπράτσα της είναι χοντρά και χαλάει την αισθητική τους (αληθινή συζήτηση), τα πράγματα είναι δύσκολο να αλλάξουν.
Άλλωστε τις περισσότερες περιπτώσεις, όπως αναφέρει και η Brumfitt στο τρέιλερ του ντοκιμαντέρ της, το αν αποδεχόμαστε το σώμα μας δεν έχει να κάνει με το ίδιο μας το σώμα, αλλά με τον τρόπο που το αντιμετωπίζουμε.
Κάθε προσπάθεια, όμως, κάθε μικρή ανάρτηση που γίνεται στο διαδίκτυο και κάθε μήνυμα για μία θετική αντιμετώπιση του σώματός μας, είναι ένα μικρό βήμα. Και κάθε βήμα είναι πολύτιμο, αν θέλουμε να διανύσουμε αυτή την μεγάλη απόσταση που μας χωρίζει από το να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.
Το ντοκιμαντέρ θα κάνει πρεμιέρα στο Σίδνεϊ στις 12 Ιουνίου.