«Η διάκριση μεταξύ παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος είναι μόνο μια πεισματικά επίμονη ψευδαίσθηση» είχε πει κάποτε ο Αlbert Einstein και είναι αλήθεια. Υπάρχουν κάποιες στιγμές «διαύγειας» στην ζωή κάθε ανθρώπου, που όλο του το είναι συμπυκνώνεται σε ένα και μοναδικό δευτερόλεπτο. Όλα συμβαίνουν τόσο γρήγορα. Την μια στιγμή βρίσκεσαι στο δημοτικό, την άλλη στο γυμνάσιο, μετά στο λύκειο δίνεις πανελλήνιες. Μια ζωή τρέξιμο. Γιατί; Για να περάσεις σε μια σχολή, να γίνεις ένα χρήσιμο μέλος στην κοινωνία. Και να, από λύκειο πήγες πανεπιστήμιο και από κει στο ταμείο ανεργίας. Έχεις το πτυχίο σου στο χέρι και σου λένε ότι δεν ανταποκρίνεστε στις ανάγκες της αγοράς εργασίας και ούτε λίγο, ούτε πολύ υποστηρίζουν πως φταις που σπούδασες το Α και όχι το Β. Αυτό είναι και το κομβικό σημείο, η πρώτη επαφή με την ανεργία, που σκέφτεσαι ότι όλα έχουν πάει στράφι.
Εντάξει, εντάξει υπάρχουν και παραλλαγές στο πως και πότε ένας άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με την ανεργία. Τέλος πάντων, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οι περισσότεροι νέοι έρχονται για πρώτη φορά αντιμέτωποι με την ανεργία στα 19- 25. είναι η ηλικία που ή είσαι φοιτητής ή έχεις μόλις τελειώσει και ψάχνεις για δουλεία. Σε πρώτη φάση ψάχνεις κάτι εύκολο σερβιτόρος, ταμίας, πωλητής παπουτσιών (που λέει ο λόγος), ότι να ναι. Δεν βρίσκεις τίποτα, γιατί παντού θέλουν προϋπηρεσία, ακόμα και για την πιο απλή δουλεία. Αν είσαι τυχερός μπορεί να δουλέψεις μοιράζοντας φυλλάδια για καμιά βδομάδα, αν σου τηλεφωνήσουν και αν ή τελευταία σου εξεταστική δεν έχει αρχίσει όταν αυτοί θυμηθούν πως πριν 6 μήνες τους τηλεφώνησες για δουλειά.
Αν ψάχνεις δουλειά στο αντικείμενο σπουδών σου τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Από την μια ευθύνεται η οικονομική κρίση και από την άλλη η χρήση της κρίσης ως ευκαιρίας για τον κατακερματισμό του κόσμου της εργασίας και την περαιτέρω φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Η οικονομική κρίση αποδείχτηκε εξαιρετική ευκαιρία για την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων (μέσο των μνημονίων και όχι μόνο) και την εγκαθίδρυση ενός μόνιμου εργασιακού καθεστώτος επισφάλειας και εκμετάλλευσης των εργαζομένων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα . Ο νέος\α από το 2012 έρχεται αντιμέτωπος\η με ένα εργασιακό καθεστώς όπου κυριαρχούν η διαθεσιμότητα, οι απολύσεις και η ανακύκλωση- αύξηση των ανέργων.
Τα προγράμματα καταπολέμησης της ανεργίας (workfare, training voucher, youth guarantee κλπ) κατατάσσουν κάθε νέο\α σε κατηγόριες που μέχρι πρότινος δεν υπήρχαν μακροχρόνια άνεργοι και μη, ωφελούμενοι και μη κλπ. Μια τέτοια κατηγοριοποίηση των άνεργων, των φοιτητών και των εργαζόμενων γενικότερα οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο που, οι άνεργοι θα πρέπει να εκπαιδεύονται εντατικά και συνεχώς για να ανταποκρίνονται σε προσωρινές δουλείες διάρκειας 6 μηνών και να πληρώνονται με ψίχουλα.
Το μότο «κρίση είναι θα περάσει» δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, από την στιγμή που οι νέες εργασιακές σχέσεις που οικοδομούνται καταδικάζουν στο περιθώριο ολόκληρες κοινωνικές ομάδες.
Τελειώνοντας θέλω να τονίσω ότι, προσπάθησα να περιγράψω επιγραμματικά κάποια πράγματα, αλλά το όλο θέμα έχει πολλές σελίδες βιβλιογραφίας. Δεν ξέρω αν είμαι απαισιόδοξος πάντως ένας τέτοιος κόσμος σίγουρα είναι απαίσιος.