Στις 23 Ιανουαρίου οι εμπλεκόμενοι στη διαδικασία της Γενεύης θα μεταβούν και πάλι στην ελβετική πόλη για την επανεκκίνηση των συνομιλιών για το Κυπριακό. Κάποιοι βιάζονται να ολοκληρωθεί γρήγορα η εκεί «διαπραγμάτευση» και να δοθεί μια οριστική λύση - κύκλοι εκτός της Κύπρου, η τουρκική πλευρά κι οι γνωστοί ως «οπαδοί της όποιας λύσης» κατά βάση. Ωστόσο έχουν γίνει ήδη, τόσο πριν όσο και μετά την 9η Ιανουαρίου, πολλά λάθη από την ελληνοκυπριακή πλευρά. Για το λόγο αυτό, για να περισωθεί ό,τι μπορεί να περισωθεί για το μέλλον της Κύπρου, η λύση αυτή δεν πρέπει να έρθει άμεσα, με αυτούς τους όρους, σε αυτήν τη Γενεύη.
Το παράδοξο σχετικά με την ελληνοκυπριακή - ελληνική θέση (σχήμα το οποίο ούτε κατά διάνοια δεν επιτρέπεται να διαχωριστεί) είναι πως τη δυναμικότερη στάση δεν κρατά κάποιος ελληνοκυπριακός παράγων ή πολιτικό πρόσωπο, αλλά ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς. Ο κύριος Κοτζιάς είναι ίσως ο μόνος υπουργός αυτής της κυβέρνησης, στον οποίο μπορούν να αποδοθούν ειλικρινή θετικά σχόλια. Από την αρχή της θητείας του υποστηρίζει επανειλημμένα την κατάργηση κάθε λογικής εγγυήσεων για την Κύπρο, ενώ επανειλημμένα έχει διατυπώσει και τη θέση ότι στην Κύπρο μιλάμε για εισβολή και παράνομη κατοχή εδαφών. Δυστυχώς είναι το μόνο ίσως μέλος κυβέρνησης σε Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία που διατυπώνει ανοιχτά αυτή τη θέση. Πριν ακόμα από την 9η Ιανουαρίου, στο Μον Πελεράν, η Κυπριακή Δημοκρατία άρχισε να διολισθαίνει στη γνωστή λογική της δεκτικότητας και παραχώρησης πάνω στην παραχώρηση, κοινή δυστυχώς σε Ελλάδα και Κύπρο επί εθνικών και κρίσιμων ζητημάτων. Διαρκώς, και στις ημέρες της Γενεύης ακόμα, βλέπουμε να εγείρονται αξιώσεις από την τουρκοκυπριακή και τουρκική πλευρά, οι οποίες επί της ουσίας τίθενται προς διαπραγμάτευση.
Το παράδοξο σχετικά με την ελληνοκυπριακή - ελληνική θέση (σχήμα το οποίο ούτε κατά διάνοια δεν επιτρέπεται να διαχωριστεί) είναι πως τη δυναμικότερη στάση δεν κρατά κάποιος ελληνοκυπριακός παράγων ή πολιτικό πρόσωπο, αλλά ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς.
Στη Γενεύη τις προηγούμενες ημέρες επιτεύχθηκε μια σημαντική νίκη για την τουρκοκυπριακή/τουρκική πλευρά και ταυτόχρονα ήττα για την ελληνοκυπριακή/ελληνική. Μια νίκη/ήττα αντίστοιχα που έπρεπε πάση θυσία να έχει αποφευχθεί από τη δική μας πλευρά: ο Πρόεδρος Αναστασιάδης προσφωνήθηκε όχι ως ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά σαν «η Αυτού Εξοχότης». Σαν αρχηγός της «ελληνοκυπριακής κοινότητας». Το επίσημα και καθολικά αναγνωρισμένο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας παρέστη σαν «ελληνοκυπριακή κοινότητα», παρά το γεγονός ότι η διάσκεψη αυτή έγινε υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, αναγνωρισμένο μέλος του οποίου αποτελεί η Κυπριακή Δημοκρατία - σε αντίθεση με το ψευδοκράτος. Εξισώθηκε λοιπόν ένα νόμιμο κράτος με ένα παράνομο κατεχόμενο «κρατικό μόρφωμα». Σαν να λέμε, αναγνωρίστηκε κι επιβραβεύθηκε η εισβολή και παράνομη κατοχή. Δικαιώθηκαν με αυτόν τον τρόπο όσοι, στην άλλη μεριά του Αιγαίου, επιμένουν χρόνια τώρα να ομιλούν περί «ελληνοκυπριακής κοινότητας» και να αρνούνται συστηματικά την ύπαρξη κράτους υπό το όνομα Κυπριακή Δημοκρατία.
Πριν την επανεκκίνηση των όποιων διεργασιών, συνομιλιών, διαπραγματεύσεων, πρέπει να υπάρξει ο χρόνος για την Κυπριακή Δημοκρατία να ανατρέψει τα πραγματικά κακώς τεκταινόμενα σε βάρος της. Σε άρρηκτη σύνδεση με την Ελληνική Δημοκρατία ασφαλώς. Αυτό όμως χρειάζεται κάποιο χρόνο. Για το λόγο αυτό, πρέπει πάση θυσία να υπάρξει ένα εύλογο χρονικό διάστημα πριν την όποια διάσκεψη ή διεργασία. Ο νέος ΓΓ του ΟΗΕ φέρεται να μη συμμερίζεται τη βιασύνη κάποιων για «επίλυση», σύμφωνα με διπλωματικές και δημοσιογραφικές πηγές. Αν αληθεύει αυτό, πρέπει να το εκμεταλλευτεί οπωσδήποτε η Κυπριακή Δημοκρατία και να κερδίσει έστω κάποιο από το χαμένο έδαφος. Άλλωστε τι είναι προτιμότερο: να αργήσει κάποιον καιρό ακόμα μια οριστική λύση ή να δοθεί μια λύση - ταφόπλακα για τον ελληνισμό της Κύπρου;