Μεγαλώνοντας ως ομοφυλόφιλος, στην Αθήνα του 60 και του 70 ήταν ένα μικρο μαρτύριο του Ταντάλου. Δεν υπήρχε κανένα στήριγμα, καμία ελπίδα και καμία αποδοχή από το σχολείο και την οικογένειά μου αλλά μόνο κρίσεις, bullying, γιαουρτώματα και πολύ ξεφτίλισμα. Μοναδική μου απόδραση από αυτήν την κοινωνία ήταν η τέχνη και η φύση που χωρίς ενδοιασμούς και κρίσεις με δέχονταν όπως είμαι - και η ανοιχτή πάντα αγκαλιά της γιαγιας μου Πιπιτσας η οποία με υπεραγαπούσε - αλλά μέχρι και αυτή- δεν κρατήθηκε και λίγο πριν φύγει απο την ζωή με ρώτησε το επικό "βρε μπας και είσαι πούστης;"
Με το που έγινα 18 χρόνων δραπέτευσα στο Παρίσι, για να σωθώ από τα ανώνυμα εγκλημάτα της Ελληνική μπουρζουαζίας - απλα ήταν οτι καλύτερο έχω κάνει ποτέ στην ζωή μου.
Τα πράγματα για τους ομοφυλόφιλους, εν ετει 2014, είναι λίγο καλύτερα, αλλά η Ελλάδα ακολουθεί πάντα τους άλλους (εν προκειμένω την εξέλιξη της Δύσης όσο αφορα την αποδοχή) με βασανιστικά αργά βήματα.
Μεγαλώνοντας, ων ομοφυλόφιλος, στην Αθήνα του 60 και του 70 δεν θα μπορούσα ποτε να φανταστώ ότι μετα απο πολλα χρόνια, στα 53 μου , θα ήμουν νόμιμα παντρεμένος με έναν άντρα που θαυμάζω, σέβομαι, και αγαπώ. Μετά την ιστορική υπογραφή του προέδρου Ομπάμα που νομιμοποίησε τον γάμο μεταξύ ομόφυλων, παντρεύτηκα τον Joe Pickman (έστω και με προσύμφωνο) στην κουζίνα μας στο Los Angeles με κουμπάρους τον καλύτερό μας φίλο και τον σκύλο μας, Renzo - ιερέας ήταν μία θεόρατη Viking κυρία που έφαγε ανενδοίαστα όλη τη γαμήλια τούρτα.
Εγώ και ο σύζυγος μου έχουμε όλα τα δικαιώματα που απολαμβάνει οποιοδήποτε άλλο παντρεμένο ζευγάρι στην Αμερικη -ανεξαρτήτως φύλου. Τις ίδιες φοροαπαλλαγές και την ίδια ιατρική ασφάλεια. Στην Ελλάδα, αυτός ο γάμος δεν σημαίνει τίποτα, δεν αναγνωρίζεται. Η χώρα η οποία ύμνησε τον έρωτα μεταξύ ανδρών ως την πιο ιδανική μορφή του έρωτα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που δεν δέχεται ούτε καν το σύμφωνο συμβίωσης . Φυσικά δεν περίμενα κάτι καλύτερο όταν ακούω τις ακροδεξιές τσιρίδες της τωρινής κυβέρνησης (μπας και ψαρέψει καμία ψήφο από τους φασίστες ) και ακόμα χειρότερα, τα σατανικά παραληρήματα της χριστιανό-ταλιμπάν εκκλησίας, η οποία διακυρήσσει ανεξέλεγκτα τις παλαιολιθικές της αντιλήψεις βασισμένες σε σαπουνόπερες του 450 μ.Χ.
Εώς πότε αραγε;
Με την ευχή και την ελπίδα οι γενιές που ακολουθούν να διδαχτούν την αποδοχή και να τιμούν με ανοιχτό μυαλό τις απόψεις όλων όσων έχουν κάτι να πουν, καλωσορίζω την Ηuffington Post και την αγαπημένη μου Αριάννα, στην Ελλάδα, at home.