Από τον καιρό της δημιουργίας του ελληνικού κράτους, πάντα στη χώρα οι κύριες πολιτικές δυνάμεις είχαν μία σαφή επιρροή από τους μεγάλους παίκτες της Ευρώπης.
Και πώς να μην είχαν, όταν όντας μικρός πρέπει να επιλέξεις αναγκαστικά ένα δρόμο που να περνάει από τη βούληση και το συμφέρον μιας μεγάλης δύναμης. Ήταν γνωστά τα κόμματα που επικράτησαν ως αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό και η επιρροή που είχαν στα γεγονότα και τις εξελίξεις της επανάστασης και της δημιουργίας του ελληνικού κράτους. Από τη στιγμή της δημιουργίας της η Ελλάδα βρισκόταν κάτω από σφαίρες επιρροής διαφόρων μεγάλων χωρών, η κάθε μία από τις οποίες επιχειρούσε να ωθήσει την εξέλιξη των πραγμάτων προς την κατεύθυνση που εξυπηρετούσε τα δικά της συμφέροντα.
Με το πέρασμα των ετών, συγκρούσεις, διαμάχες και ποικίλες ισορροπίες δημιούργησαν στο χώρο αυτό τη χώρα που λέγεται Ελλάδα. Μια χώρα εκδήλωση της συνισταμένης, τόσο της βούλησης εντόπιων δυνάμεων της άρχουσας και όχι μόνο τάξης, αλλά και του σχεδίου των εξωτερικών αυτών παραγόντων.
Η Ελλάδα, σε ένα κρίσιμο γεωγραφικό σημείο, αποτέλεσε το σημείο διασταύρωσης πολλών αντικρουόμενων συμφερόντων, προερχομένων τόσο από το εσωτερικό της, όσο και από το εξωτερικό. Γι' αυτό και κατά τη γνώμη μου κύριο της πρόβλημα, δεν ήταν τόσο η επίδραση των εξωτερικών αυτών παραγόντων μεμονωμένα, αλλά η ταυτόχρονη επιρροή πολλών, εμποδίζοντας τη διαμόρφωση μιας σαφούς ενιαίας πορείας.
Αυτή η Ελλάδα είναι που δεν έπαψε από τη γέννησή της να αναζητά μέσα στον κόσμο την ταυτότητά της και το χαρακτήρα της. Από τη στιγμή της δημιουργίας της δεν έπαψε να ζει συγκρούσεις κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές, οι οποίες είχαν τις προεκτάσεις τους στα ποικίλα αυτά συμφέροντα, οι επιδιώξεις των οποίων βρίσκονταν συχνά ακατάστατα μπερδεμένες με το εσωτερικό γίγνεσθαι.
Αν η χώρα αυτή, είχε ένα σαφή προσανατολισμό από τη στιγμή της δημιουργίας της, τότε η πορεία της θα ήταν σαφέστερα προδιαγεγραμμένη μέσα στο χρόνο, με όλα τα θετικά ή αρνητικά αυτής της επιλογής.
Η ταυτόχρονη επίδραση διαφορετικών δυνάμεων στα εσωτερικά της, είναι εν μέρει αυτή που της προσέδωσε έναν μεικτό χαρακτήρα ελεύθερης καπιταλιστικής οικονομίας με έντονα στοιχεία κρατισμού και προστατευτισμού. Ενώ λοιπόν έχει δικαιωθεί ιστορικά η μη ένταξη της Ελλάδας στο ανατολικό μπλοκ, η χώρα βρέθηκε να προχωράει έχοντας τη μια επιρροή σαν βαρίδι της άλλης.
Η κορύφωση της σύγκρουσης των εξωτερικών αυτών παραγόντων, στάθηκε ιστορικά ο εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος αν και ανέδειξε ιστορικά τις συνέπειες της έλλειψης ενός ενιαίου στρατηγικού πλάνου, δε κατόρθωσε να κατευθύνει τη χώρα προς την πορεία αυτή. Οι φασιστικές και ακροδεξιές δυνάμεις, αντί να καταπολεμηθούν και εξοντωθούν, μετά τον πόλεμο απλώς βρήκαν νέα σκέπη στις δομές του κράτους, υπό την ηγεσία και επίδραση αυτή τη φορά των Άγγλων. Οι ηττημένοι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους, δεν είχαν πλέον δύναμη επιρροής της χώρας τουλάχιστον σε στρατηγικό επίπεδο.
Η αριστερά από την άλλη, είδε κι αυτή στοιχεία του χαρακτήρα της να επιβιώνουν στην οικονομική ζωή και στην οργάνωση του κράτους στις σχέσεις του με τους πολίτες. Ήταν αυτά τα στοιχεία που ανέδειξαν μια άρχουσα κρατικοδίαιτη επιχειρηματική ελίτ, η οποία, από τη μία απείχε ιδεολογικά από την αριστερά και από την άλλη συνέχισε να αντιτίθεται μαζί με την εξουσία σε οποιαδήποτε παρείσφρηση μιας πανευρωπαϊκής κουλτούρας. Το ίδιο μόρφωμα ήταν που ευνόησε τη δημιουργία ενός οικονομικού συστήματος βασισμένου σε μια κατανάλωση εξαρτημένης από την κρατική δαπάνη. Ήταν αυτή η στρεβλωμένη ιδεολογία που δάνεισε πολλές από τις επιταγές της στη μεταπολιτευτική ορολογία, ανεξαρτήτως κόμματος και δηλωμένης πολιτικής θέσης. Η εκκλησία τέλος, στάθηκε ένας άλλοςισχυρότατος παράγοντας, ο οποίος ποτέ δεν έπαψε να γνωμοδοτεί και να επηρεάζει τα κοινά προς την κατεύθυνση της δικής της άποψης περί εξωτερικών συνεργασιών.
Παρ' όλα τα ενδεχόμενα οφέλη και ζημία που μπορεί να είχε η μεσαία και η κατώτερη τάξη από αυτή την κατάσταση, το σημαντικότερο γεγονός, που στην παρούσα φάση αποτελεί απειλή, είναι η μη χάραξη σαφούς στρατηγικής πορείας της χώρας σε ένα μακροπρόθεσμο ορίζοντα, με αποτέλεσμα σήμερα να εμφανίζονται αποσχιστικές και φυγόκεντρες τάσεις έναντι της Ευρώπης σαν σύνολο. Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα σήμερα, καθώς επίσης και η ανώτατη ηγεσία, θεωρώ πως σε αντίθεση με άλλες χώρες, είναι τελείως αποπροσανατολισμένη, χωρίς ενιαία και σαφή πορεία μέσα στο χρόνο και με αντίθετα και αντικρουόμενα συμφέροντα, χωρίς σαφή ευρωπαϊκή κατεύθυνση.
Νομίζω πως ακόμα κι αν έβρισκα κάποια άτομα του βαθέως κράτους, αν μου εμπιστεύονταν ο εκάστοτε υπουργός και άλλοι αξιωματούχοι τα μυστικά της πάγιας και σαφούς κατεύθυνσης της χώρας, δυστυχώς ο κάθε ένας από αυτούς θα μου έδινε ένα διαφορετικό σχέδιο δράσης και στόχων. Νομίζω πως η χώρα αυτή δεν έχει ένα σαφή προσανατολισμό και το χειρότερο είναι, πως ο απλός κόσμος δεν έχει καν πλήρη γνώση για το βέλτιστο προσανατολισμό που θα τον ωφελήσει σαν σύνολο και μακροπρόθεσμα.
Η χώρα παραδοσιακά, αλλά και εμφυλιοπολεμικά, είχε δύο μεγάλες συνιστώσες στη στρατηγική της πορεία, η οποία κάθε άλλο παρά ωφέλιμες είναι αυτή την ιστορική στιγμή. Η μία ήταν η αγγλοσαξωνική επιρροή και η άλλη η ρωσική. Η πρώτη έχει τις ιστορικές της βάσεις στις εκτεταμένες παρεμβάσεις της Αγγλίας στα εσωτερικά της χώρας, αλλά και στους ισχυρούς δεσμούς της άρχουσας ελληνικής τάξης με τη χώρα αυτή. Η άλλη, η ρωσική, έχει τις βάσεις της τόσο στο ορθόδοξο κατεστημένο της Εκκλησίας και γενικότερα της επικρατούσας θρησκείας που έχει τις ρίζες του στη δημιουργία του ελληνικού κράτους, όσο και στην εμφυλιοπολεμική στήριξη των δυνάμεων της αριστεράς στην Ελλάδα από το ανατολικό μπλοκ. Η Γερμανία, ως η μεγάλη χαμένη και δικαιολογημένα κακόφημη, απέμεινε χωρίς περιθώρια επιρροής.
Χωρίς να θεωρούμε ως βέλτιστη επιλογή, το να συνταχθεί η χώρα πλήρως με μία ξένη δύναμη και χωρίς να θεωρούμε ότι συμφέρον της Ελλάδας αυτή τη στιγμή είναι η πλήρης σύμπλευση και προάσπιση των συμφερόντων της Γερμανίας, δε μπορούμε να μη παρατηρήσουμε τη σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στο αγγλοσαξονικό και ρωσικό στοιχείο από τη μία και το κεντροευρωπαϊκό από την άλλη με διάφορα σημεία επαφής, ένα από τα οποία είναι και η Ελλάδα. Αν επιθυμούμε συνεπώς μια πορεία που θα μας έχει όσο το δυνατόν στενά δεμένες με την πορεία των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών, θα πρέπει τουλάχιστον να απαλλαγούμε από τα παραδοσιακά βαρίδια στη χάραξη μιας στρατηγικής πλεύσης της χώρας. Θα πρέπει να σταματήσουμε ως χώρα να αποτελούμε γήπεδο όπου οι διάφορες δυνάμεις παίζουν το διπλωματικό παιχνίδι τους αναφορικά με την επιβίωση ή όχι του Ευρώ.
Έχω την εντύπωση πως δεν υπάρχει ένα σαφές και μοναδικό σχέδιο, το οποίο να αποτελεί και τη βέλτιστη λύση για το μέλλον του μέσου κατοίκου της περιοχής που λέγεται Ελλάδα, αλλά αντίθετα τα σχέδια είναι πολλά, προχείρως καταρτισμένα, που κατά βάση εξυπηρετούν αυτούς που τα κατάρτισαν για τους δικούς τους λόγους και για δικό τους συμφέρον. Έχω την εντύπωση, πως οι αντιευρωπαϊκές επιρροές βρίσκονται βαθιά ριζωμένες στη διαμόρφωση των σχεδίων για το μέλλον αυτής της χώρας. Και όλοι οι υπόλοιποι καλούμαστε να αντλήσουμε την πληροφόρηση που μας επιτρέπουν.
Τόσοι γνωστοί Έλληνες οικονομολόγοι υπάρχουν σε όλο τον κόσμο, αλλά εμείς εδώ επιμένουμε να ακούμε και να διαβάζουμε μόνο κάποιους συγκεκριμένους εργαζόμενους σε αγγλοσαξωνικές χώρες. Αυτούς και μερικές προφητείες γερόντων, μαζί με κανένα ψεκασμένο, είναι κάποια στοιχεία που κάνουν τη χώρα να αδυνατεί να βρει έναν σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό.
Και μέσα στο σύγχρονο στοίχημα της ενοποίησης της Ευρώπης, εμείς σφυρίζουμε εγωιστικά και επαναστατικά. Σκέτα θύματα της ασαφούς πορείας της χώρας και της ανικανότητάς της να δει την πραγματικότητα.