Επειδή στην Ελλάδα ο καθένας μιλάει ως ειδικός έχοντας απέναντί του μόνο περηφάνια και αξιοπρέπεια, ας κάνουμε εδώ μια οικονομική ανάλυση μαθητή λυκείου, ή αλλιώς, όπως τις κάνουν στα καφενεία στα χωριά για να καταλαβαινόμαστε με τους περισσότερους:
Ο βασικότερος λόγος που σε περίπτωση χρεοκοπίας θα εισαχθεί η δραχμή, είναι η ελευθερία της Κεντρικής Τράπεζας να τυπώνει χρήμα και να δανείζει την κυβέρνηση κατά το δοκούν, ώστε η δεύτερη να καλύπτει τις δικές της υποχρεώσεις ευκολότερα. Η αρχική όμως αύξηση της αγοραστικής δύναμης, προκαλεί αύξηση στη ζήτηση των προϊόντων, με τελικό αποτέλεσμα, όχι την αύξηση της προσφοράς των προϊόντων, αλλά την αύξηση της τιμής τους (στην περίπτωση της Ελλάδας, με την απουσία ανταγωνιστικού κλίματος, αυτό είναι σίγουρο).
Οι αυξήσεις των τιμών, που γενικεύονται, έχουν ως τελικό αποτέλεσμα τη μείωση της αγοραστικής δύναμης του καταναλωτή κατά το ποσοστό της αύξησης των τιμών των αγαθών. Το θέμα είναι ότι, με τις αυξήσεις των τιμών, προκαλούνται αυξήσεις στα κέρδη των επιχειρηματιών, ενώ οι αυξήσεις στους μισθούς έρχονται καθυστερημένα και αφού έχουν προσδώσει όλα τα οφέλη της υποτίμησης στο κράτος και τις επιχειρήσεις. Με την υποτίμηση δηλαδή, αυξάνεται το περιθώριο κέρδους των επιχειρήσεων με ένα τρόπο που δε σχετίζεται με την αποτελεσματικότητά τους και από την άλλη, το κράτος εξανεμίζει την αξία των υποχρεώσεών του, επιβάλλοντας μέσω πληθωρισμού μια έμμεση αφανή φορολόγηση. Είναι ένας τρόπος δοκιμασμένος στην ιστορία του ελληνικού κράτους και συνήθως δεν ανοίγει μύτη.
Συνεπώς, ο τρόπος αυτός εξόδου από την ύφεση, αποτελεί μια άδικη φορολόγηση, με ένα ενιαίο ποσοστό για όλους, που είναι ίσο με το ποσοστό μεταβολής του επιπέδου των τιμών. Αντί να βγει το κράτος και να εισπράξει από όλους το ίδιο ποσοστό επί της κατανάλωσης (μέσω του ΦΠΑ ας πούμε), βγαίνει και σου μειώνει την αξία των χρημάτων που διαθέτεις, για να αντεπεξέλθει το ίδιο στις δικές του αστοχίες. Αν σκεφτείς επιπλέον ότι ο φτωχός καταναλώνει το 100% του εισοδήματός του, ενώ ο πλούσιος ας πούμε ένα 5% και το υπόλοιπο το αποταμιεύει και το επενδύει, καταλαβαίνεις πόσο άδικη είναι η φορολόγηση μέσω πληθωρισμού και πόσο στρεβλωμένη θα είναι η εικόνα της ανάπτυξης που ευαγγελίζεται ότι θα φέρει.
Ο μόνος τρόπος ώστε το τύπωμα χρήματος να οδηγήσει σε αύξηση της προσφοράς προϊόντων αντί για αυξήσεις στις τιμές, είναι ένα ευνοϊκό επιχειρηματικό περιβάλλον που θα οδηγήσει στη δημιουργία ισχυρών παραγωγικών και εξαγωγικών επιχειρήσεων και στην αξιοποίηση των ανεκμετάλλευτων παραγωγικών πόρων της οικονομίας. Τα ίδια οφέλη δηλαδή που αναμένονται να έρθουν με τη διατήρηση ενός ενιαίου νομίσματος, χωρίς τις αρνητικές επιπτώσεις του πληθωρισμού και χωρίς την ασάφεια και απομόνωση που ένα ανεξάρτητο αλλά αδύναμο νόμισμα θα έχει.
Η ενίσχυση των εξαγωγών που οι δραχμόφιλοι ευαγγελίζονται, είναι ένα όνειρο που βασίζεται σε υπεραπλουστευμένα σενάρια. Με την εισαγωγή του Ευρώ και την επιδείνωση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, δεν ήταν απλώς η κάμψη των εξαγωγών αυτό που δυσχέραινε τα πράγματα, αλλά η αύξηση των εισαγωγών. Επιχειρώντας να κάμψεις τις εισαγωγές για να βελτιώσεις το ισοζύγιο τρεχουσών, εισάγοντας πληθωρισμό, υποτιμώντας το νόμισμα και μειώνοντας την ικανότητα των νοικοκυριών να καταναλώσουν προϊόντα της αλλοδαπής, ουσιαστικά τους βάζεις ένα τεχνητό φραγμό στην κατανάλωση, στρέφοντας την ικανοποίηση των αναγκών τους προς αγαθά εντόπια, δίνοντας έτσι ένα προβάδισμα σε μια επιχείρηση που διαφορετικά δε θα το είχε, προκαλώντας έτσι ένα κόστος πτώσης της ποιότητας που πληρώνεται από όλους.
Είναι ο ανταγωνισμός μεταξύ των επιχειρήσεων και η απειλή εισόδου νέων, αυτό που βελτιώνει τα προϊόντα. Όχι η προστασία τους και η κατοχύρωσή του μεριδίου αγοράς τους, απλώς και μόνο εξαιτίας της ιθαγένειας.