Κατεβαίνοντας (αν ήσουν Βόρειος..) για την Πλάκα, κάπου στην Ακαδημίας άφηνες το λεωφορείο και συνέχιζες τη διαδρομή με το πεζό 2, δηλαδή με τα 2 ποδαράκια σου. Η αλλαγή του «μεταφορικού μέσου» ήταν το τελευταίο που σε ενδιέφερε προκειμένου μα βρεθείς στην αγαπημένη σου μπουάτ!
Για τους νεότερους που δεν πρόλαβε η λέξη να τους συστηθεί, μπουάτ ήταν ο χώρος όπου ντυμένοι συνθέτες, τραγουδοποιοί και τραγουδιστές μάθαιναν σε επίσης ντυμένους νεολαίους (και όχι μόνο) το πως η ποιότητα στη μουσική δεν χρειάζεται να έχει «απέναντι» τη λιτότητα, αλλά θαυμάσια μπορεί να συμπορεύεται.
Το ποτό της εποχής λεγόταν βερμούτ , η μάρκα των τσιγάρων συνήθως Άσσος ή Καρέλια, η παρέα ήταν πράγματι παρέα και με τις αισθήσεις σε επιφυλακή αφηνόσουν στο ταξίδεμα της Αρλέτας, της Χωματά, της Αστεριάδη, του Παππά, του Χατζή, του Νιόνιου και πόσων άλλων.
Το ταξίδι μπορεί να ήταν λιτό (για τα σημερινά δεδομένα) αλλά ταυτόχρονα ιδιαίτερα «φορτωμένο» με ευαισθησία και ευγένεια. Μέσα από πολιτικούς - κοινωνικούς και ερωτικούς στίχους, φεύγοντας έπαιρνες (ανά περίπτωση) υλικό για σκέψη ή την ίδια την ιδέα του έρωτα (αν δεν την είχες ήδη γνωρίσει).
Μια μεγάλη διαφορά του τότε με το τώρα είναι ότι δεν ήσουν στο τότε ετσιθελικά αποδέκτης απόψεων. Αναζητούσες ακούσματα - οδηγούς σε μια πορεία προσωπικής ανακάλυψης, και αυτό σου προσέφεραν. Την ευκαιρία, τη δυνατότητα για ένα αληθινό ταξίδι σε μια πραγματική (τότε) Ιθάκη.
Η Αρλέτα που από σήμερα ταξιδεύει σε ένα άγνωστο για εμάς προορισμό, μέσα από την ιδιαιτερότητά της και τη μεγάλη παρέα της μας έμαθε να ξεχωρίζουμε την ευαισθησία από το δεν με ενδιαφέρει, το έμφυτο από το επίκτητο, το αυθεντικό από το δήθεν, το κάλεσμα από την πρόκληση, το μυστήριο από το γνωστό, τον έρωτα από την βιτρίνα του.
Σε ευχαριστούμε!