Ακούμε και ξανακούμε κάθε λίγο και λιγάκι την υποκριτική φράση, για το πόσο συγκλονίστηκε η κοινή γνώμη και για τη βαθιά της συγκίνηση, την ίδια ώρα που η υποκρισία της, απλώνει το πόδι και βάζει τρικλοποδιά σε έναν απελπισμένο πατέρα, που δεν είναι κλέφτης... αλλά τρέχει σαν αγρίμι μπας και σώσει το παιδί του από πείνα και θάνατο. Σε αυτήν την γελοία τρικλοποδιά που ισοδυναμεί με βιασμό, συνοψίστηκε περίτρανα η κατάντια του εθισμένου σε πλάνα δυστυχίας πολιτισμού μας. Από αυτά που γίνονται στις θάλασσες, με το άγριο εμπόριο της ανθρώπινης ζωής, με σαπιοκάραβα που γίνονται υγροί τάφοι ψυχών και ελπίδων. Αλλά και από τον «επίλογο» που γράφεται στις στεριές, με τον εξευτελισμό της κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στις ουρές χιλιομέτρων των 40 βαθμών υπό σκιάν, των πεινασμένων και εξουθενωμένων που κατά την «υπουργό» Τασία ήρθαν να καταναλώσουν και να κάνουν κάμπινγκ στις πλατείες.
Η κοινή λογική, η ιστορία αλλά...και το όνειρο, λέει ότι κάπου στο τέλος ενός απάνθρωπου ταξιδιού, με αφετηρία φλεγόμενες πατρίδες και ενδιάμεση στάση ανταριασμένα κύματα, κάπου πάντα υπάρχει ένας προορισμός, μια γη επαγγελίας.
Πλην όμως, φεύ...Αν ανάμεσα στους εξαθλιωμένους, υπήρχαν γυναίκες, άρρωστοι και παιδιά με δυτικά χαρακτηριστικά και νοικοκυρεμένη όψη, κανείς δεν θα άντεχε να τους βλέπει να σβήνουν και να λιγοθυμούν μπροστά στα μάτια του.
Υποκύπτουν όμως ως φαίνεται και οι ζωές στους στυγνούς νόμους της προσφοράς και της ζήτησης. Οπως για οτιδήποτε που δεν υπάρχει αγοραστικό ενδιαφέρον, σαπίζει στα αζήτητα και στα πίσω ράφια ας πουλιέται τζάμπα, έτσι και η ευαισθησία δεν περισσεύει όταν πρόκειται για «καμμένους» πρόσφυγες πολέμου.
Μέχρι να ξυπνήσει ο «άνθρωπος»-εκ του άνω θρώσκω!- και να βρει η διεθνής κοινότητα τις λύσεις(!;), θα έχουν σειστεί οι θύρες πολλών ευρωπαϊκών πρωτευουσών από καραβάνια εξαθλιωμένων...«τουριστών» κατά Τασίαν, που θα καταφτάνουν κατα χιλιάδες και θα κρούουν τον ίδιον κώδωνα: αυτόν της Ανωτέρας Βίας.
Εν τω μεταξύ τα φασιστικά κόμματα θα ανθίζουν στις συγκλονισμένες κοινωνίες! Ακούμε ότι εδώ σε μας, την περίφημη κοιτίδα της δημοκρατίας, η τρίτη δύναμη στη Βουλή θα είναι εκτός απροόπτου, το αντίστοιχο φασιστικό μόρφωμα. Θα τους ψηφίσουν φαντάζομαι όλοι εκείνοι που διακαώς επιθυμούν να λησμονήσουν την όποια ταπεινή καταγωγή τους και να ξορκίσουν τη βία με την οποία μεγάλωσαν, φωνάζοντας παραγγέλματα και κάνοντας τόσο θόρυβο, μπας και πάψουν πια οι εσωτερικές φωνές που τους τρελαίνουν...
Το αγκάθι πού ξαφνικά ματώνει τόσο άγρια τις τακτοποιημένες αστικές μας κοινωνίες τρυπά τόσο βαθιά, μέχρις εκεί από όπου γεννιέται η υπαρξιακή κρίση που βιώνουμε! Από την παγκοσμιοποίηση του...απομονωτισμού των ηλεκτρονικών μέσων και την παντοδύναμη πλανεύτρα κατανάλωση.
Μοιάζει άσχετο αλλά το τελευταίο σωσίβιο που μπορούμε να πετάξουμε στους «πνιγόμενους» συνανθρώπους μας και εν τέλει στον εαυτό μας, μήπως και αποτρέψουμε το τέλος του «κόσμου» που καταφθάνει ολοταχώς, είναι η στροφή βαθιά προς τα μέσα μας και η ανάσυρση από κεί έστω την ύστατη ώρα των πιο ιερών ιδανικών που κρύβει μέχρι και ο τελευταίος από τους συνανθρώπους.
Την πάταξη της φιλαυτίας και την εγκατάλειψη των τωρινών «προτύπων» επιτυχίας. Την ταυτόχρονη αναγέννηση της φιλαλληλίας και την καθιέρωση ενός πολύ διαφορετικού δούναι και λαβείν. «Όταν έχεις περισσότερα από όσα σου χρειάζονται μη χτίζεις ψηλότερους φράχτες. Στρώσε μακρύτερο τραπέζι», διάβασα κάπου στο διαδίκτυο που όλοι λατρεύουμε να μισούμε.