Παρακολουθώντας όλοι μας με αγωνία, τα τεκταινόμενα της Βουλής, συναισθανθήκαμε το ειδικό βάρος της ΜΙΑΣ ψήφου, του ενός Ναι και του ενός Όχι, για το κοινωνικό σύνολο. Αυτό μας έφερε αντιμέτωπους με την -καθόλου τυχαίως- απωθημένη βαθιά στο υποσυνείδητο, έννοια της ατομικής ευθύνης.
Είναι πολύ βολική και συχνή δικαιολογία για τις πράξεις μας η κουβέντα: έλα μωρέ εγώ θα κάνω τη διαφορά; είτε αυτό αφορά τον τρόπο που παρκάρουμε το αυτοκίνητό μας ή το αν κόβουμε ή δε ζητάμε απόδειξη, πόσο μάλλον το πως και τον ποιόν ψηφίζουμε. Είναι απίστευτο όμως το πως ξαφνικά ένα "μικρό λάθος" γιγαντώνεται και επιφέρει ένα τσουνάμι καταστροφικών συνεπειών. Μία λάθος ψήφος πόσο άνετα εξισώνεται, με μιά βιαστική παράνομη αναστροφή σε λεωφόρο που προκαλεί το θάνατο κάποιων ανθρώπων.
Διότι θάνατος είναι και το μαράζωμα ενός έθνους από λάθος επιλογές, λάθος επιλεγμένων ανθρώπων που πηγάζουν άλλοτε από δόλο, άλλοτε από αμέλεια ή από απλή βλακεία. Μπορεί η δημοκρατία να μην επιβάλλει παρά "τυπικά" προσόντα όπως η ηλικία για το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, η πολιτεία όμως έχει καθήκον να επιμορφώσει και τον τελευταίο πολίτη πάνω στο δικαίωμα(ή υποχρέωση;!)του εκλέγειν. Στο τι θα κληθεί να κάνει ο κάθε βουλευτής και ποιά είναι τα απαιτούμενα προσόντα εκτός από τη τυχόν δημοφιλία του.
Το πρόβλημα έλκει τη ρίζα του όπως τα περισσότερα άλλωστε, στην παιδεία και τα πολύ παιδικά μας χρόνια. Κάποτε σε εκλογές μαθητικού συμβουλίου στο δημοτικό σχολείο, τη μία και τελευταία φορά που έθεσε υποψηφιότητα ο γιός φίλης και έλαβε τις περισσότερες ψήφους, τον περίμενε μία δυσάρεστη έκπληξη. Ακουσε τον καθηγητή σύμβουλο να τους υποδεικνύει ότι το πλειοψηφικό αποτέλεσμα ουδεμία σχέση έπρεπε υποχρεωτικά να έχει με την τελική εκλογή προέδρου καθώς όπως είπε "έπρεπε" να τεθούν νέες υποψηφιότητες στο συμβούλιο, για να επι-λεγεί ο πρόεδρος με εσωτερική ψηφοφορία. Ολοι γνωρίζουμε ότι ο πρώτος των πρώτων προτείνεται για τη θέση του προέδρου και το συμβούλιο επικυρώνει τη βούληση της πλειοψηφίας. Πως αλλιώς όμως θα είχε πιθανότητες να επι-λεγεί ο υιός πασίγνωστου ως σήμερα ενεργού πολιτικού μας , που είχε συμβεί να βρεθεί χαμηλότερα σε ψήφους ανάμεσα στα εκλεγέντα παιδιά;
Ο σπόρος του μη σεβασμού στη βούληση της πλειοψηφίας, θα φώλιασε φαντάζομαι από τότε στις ψυχές των παιδιών. Οπως άλλωστε και η απαξίωση αρκετών ακόμη θεμελιωδών αρχών που εισπράττουν κατά την μακρά εκπαίδευσή τους. Διδάσκονται λόγου χάριν ότι δεν επιβραβεύονται οι ικανότεροι αλλά οι έχοντες να πληρώσουν για να κάνουν ιδιαίτερα, ώστε να προλάβουν την αλόγιστη σε ποσότητα και δυσκολία ύλη. Επομένως αποκτούν μηδέν κίνητρο για προσωπική βελτίωση επί ίσοις όροις. Επίσης γρήγορα αντιλαμβάνονται ότι αν δεν ταιριάζουν στο εκπαιδευτικό σύστημα αυτό δεν κατεβαίνει στα δικά τους μέτρα ως θα ώφειλε αλλά τα αποβάλλει. Εφόσον ο καιάδας ζει και βασιλεύει για τους αδύναμους, τότε κι αυτοί εισπράττουν ότι πρέπει πάση θυσία να επιβιώνουν με όποιο μέσον βρουν πρόσφορο. Εν ολίγοις ότι ο σκοπός ΑΓΙΑΖΕΙ τα μέσα.
Από τα παραπάνω μικρά δείγματα που όλοι αναγνωρίσαμε στην καθημερινή μας ρουτίνα, διακρίνουμε πόσο εύκολο είναι να ΜΗΝ αποκτήσεις ατομική ευθύνη. Άρα πάντα να μην προσπαθείς και να βρίσκεις εκείνον που υπόσχεται ότι θα σου λύσει το όποιο πρόβλημα, το βουλευτή! Γιατί να μπεις στον κόπο να επιλέξεις και να ψηφίσεις ανθρώπους με ειδικό βάρος να αναλάβουν βάρη 35.000 άλλων πολιτών , που περίπου αναλογούν στον καθένα από την παρέα των τριακοσίων Ετσι αυτοί οι 300 απέχουν έτη φωτός από το παράστημα εκείνων του Λεωνίδα και περιλαμβάνουν πολλούς Χαικάληδες και Μιχαλολιάκους,. Κάτι στράβωσε άσχημα μέσα σαυτά τα 2.500 χιλιάδες χρόνια. Γιατί ετούτοι όχι μόνο απώλεσαν τον ηρωισμό για αυτοθυσία, αλλά και κάθε ικμάδα προσφοράς στα κοινά και ελάχιστης θυσίας.