Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι η μόνη κυβέρνηση στην Ευρώπη που προσπαθεί να διαφυλάξει την ευρωπαϊκή ταυτότητα. Είναι η μόνη κυβέρνηση που έχει πλήρη επίγνωση και ενσυνείδηση της ιστορικής καταβολής της Ευρώπης και του αξιακού κεκτημένου της και αντιλαμβάνεται τον προορισμό της. Είναι η μόνη κυβέρνηση, προς το παρόν, που προσπαθεί πραγματικά και ουσιαστικά στο πεδίο της ασκούμενης πολιτικής και όχι μόνο σε ρητορικό και επικοινωνιακό επίπεδο να προστατεύσει το αξιακό υπόβαθρο της Ευρώπης και να εγγυηθεί την ανάλογη πορεία της στο μέλλον.
Δείχνει να είναι η μόνη κυβέρνηση που αντιλαμβάνεται και της έχει γίνει πεποίθηση και κατ' ακολουθία γνώμονας δράσης ότι η ιστορική νομοτέλεια υποδεικνύει ότι η ομαλή συνέχεια της Ευρώπης είναι η πραγμάτωση των φιλελεύθερων ιδεών και αξιών του διαφωτισμού, όπως μετουσιώθηκαν στο πεδίο της ιστορικά προσδιορισμένης πράξης με τη Γαλλική Επανάσταση, αρχικά στη συγκρότηση και οργάνωση ενός φιλελεύθερου κράτους εγγυητή μέσω της αυτοδέσμευσής του, της ελευθερίας δράσης και σκέψης του ατόμου (ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες) και στη συνέχεια στη σταδιακή μετεξέλιξη και το μετασχηματισμό του, μέσα από συλλογικούς και αιματηρούς τις περισσότερες φορές αγώνες, σε ένα κράτος παρεμβατικό.
Ένα κράτος που εκτός από την προστασία της ελευθερίας του ατόμου μέσω της κανονιστικής πρόβλεψης αυτοπεριορισμού του, βασική του στοχοθεσία είναι η κοινωνική χειραφέτηση. Η θετική δηλαδή, δράση και παρέμβαση του κράτους προκειμένου να δημιουργηθούν εκείνες οι υλικές συνθήκες και προϋποθέσεις ίσης δυνατότητας συμμετοχής του κάθε ατόμου στα κοινά-κοινωνικά αγαθά, όπως π.χ. στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην εργασία (κοινωνικά δικαιώματα). Αυτή είναι ή τουλάχιστον πρέπει να είναι, η πορεία και η συνέχεια της Ευρώπης μέσα στον ρου του ιστορικού χρόνου.
Αντίθετα οποιαδήποτε παρέκκλιση από αυτή την ιστορική της συνέχεια συνιστά εκτροχιασμό της πορείας της και αντιτίθεται στην αξιακή της κληρονομιά παραχαράσσοντας την ίδια την υπόσταση και ταυτότητά της. Δυστυχώς, αυτή την κρίσιμη ιστορική περίοδο που διανύουμε, η Ευρώπη έχει εκτροχιαστεί από τις «αξιακές» της γραμμές και η μόνη μέχρι στιγμής κυβέρνηση που μάχεται να την επαναφέρει στην ιστορική της πορεία προσπαθώντας να την ευθυγραμμίσει με αυτά που πραγματικά είναι προορισμένη να πρεσβεύει είναι η ελληνική. Είναι η μόνη αυτή τη στιγμή που δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι η νεοφιλελεύθερη στροφή της Ευρώπης δεν συνιστά την ομαλή συνέχεια αλλά διάρρηξη της άρρηκτης, σε δεοντολογικό επίπεδο, σχέσης και συνέχειας μεταξύ φιλελεύθερου και κοινωνικού κράτους.
Παρόλο όμως που η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο, να βρίσκεται σε αρκετά δυσχερή θέση-οι περισσότερες κυβερνήσεις, ειδικά της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, εξακολουθούν να είναι εναντίον της-συνιστά, κατά τη γνώμη μου, το πρόκριμα τερματισμού του νεοφιλελεύθερου εκτροχιασμού της Ευρώπης και την επαναφορά της σε αυτό για το οποίο δομήθηκε και σε αυτό για το οποίο υπάρχει και αποτελεί την αληθινή αναλλοίωτη ταυτότητά της στην υπηρεσία της ευημερίας των λαών και όχι των τραπεζών και εν γένει των οικονομικών ολιγαρχιών, όπως συμβαίνει τώρα.
Πώς όμως θα συμβεί αυτό;
Η πρόοδος της ανθρωπότητας είναι ιστορική νομοτέλεια και μπορεί, όπως έχει συμβεί πολλές φορές και συμβαίνει και τώρα στην Ευρώπη, η εξέλιξη της πρόοδου της να μην είναι ευθύγραμμη και να συντελούνται πολλές επιμέρους οπισθοδρομήσεις η συνισταμένη όμως δείχνει τελικά πάντα προς τα μπρος. Όπως είπε και ο Χέγκελ η πορεία της ανθρώπινης ιστορίας δεν είναι ευθύγραμμη, είναι σπειροειδής. Αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει και τώρα. Παρόλο που μια ανάλυση του ειδικού, δηλαδή των συγκεκριμένων περιστάσεων και συγκυριών, καταδεικνύει και μάλλον λογικά ότι η θέση και η κατάσταση είναι (ιδιαίτερα) δύσκολη για την αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, μια επανατοποθέτηση της θέσης της ελληνικής κυβέρνησης με πρίσμα την ευρύτερη εικόνα της μεγάλης Ιστορίας και όχι την περιοριστική ιστορία της περιπέτειας της Ελλάδας αφήνει να διαφανεί ότι η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτεί τον τερματισμό μιας οπισθοδρομικής περιόδου για ολόκληρη την Ευρώπη-αυτή του νεοφιλελευθερισμού-και επιστρέφει στην Ευρώπη τη χαμένη της ταυτότητα.