Η πόλωση και η μαχητικότητα που δημιουργησε η αναγγελία του Δημοψηφίσματος 2015 ανάμεσα στους νέους, και η αίσθηση απελπισίας που έχει καλιεργηθεί απ όλες τις πλευρές, αποδεικνύει περίτρανα το εύρος της χειραγώγησης της νεολαίας μας από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου και τη δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας με κύριο χαρακτηριστικό την έξαρση μαχητικότητας άνευ πραγματικού αντικειμένου αλλά και πιστοποιημένου εχθρού.
"Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Τις αμυγδαλιές ν ανθίζουν
Τις αμυγδαλιες ν ανθίζουν
Τις αμυγδαλιές ν ανθίζουν"
Επελάυνοντας πανω στο κύμα της πυκνής αθρόας ενορχήστρωσης με δυναμικούς κοφτούς ρυθμούς του Μίκη Θεοδωράκη η φωνή της Μαρίας Φαραντούρη μεταμορφώνει τη λυρική ποίηση του Γιώργου Σεφέρη σε έναν παιάνα γεμάτο θυμό και αγανάκτηση. Ένα ποιήμα που αναφέρεται σε μια εσωτερική ανάταση παραποιείται σε ανιπροσωπευτικό τραγούδι της οργής ενός καταπιεσμένου λαού και εμβληματικό της αισθητικής αλλά και της διεστράβλωσης πολλών εννοιών που σημαδεύουν τον ελληνικό λαό απο την Μεταπολίτευση και μετά. Ωδή των νέων της δεκαετίας του 1970 κατά μιας καταπιεστικής Δικτατορίας.
Παραμονές δημοψηφίσματος 2015: οι ξεφτισμένοι παιάνες της σημερινής κυβέρνησης, θλιβεροί απόηχοι μιας μακρινής πιά εποχής, που θεωρητικά έχει περάσει ανεπιστρεπτή, αποδεικνύoυν την ανάγκη μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού να μην προχωρήσει στην εποχη του διαδικτύου και να κρατηθεί κολλημένος στις ιδεοληψίες που σημάδεψαν την περίοδο της Μεταπολίτευσης
Εκμεταλλευόμενος την ελλειψη παιδείας, διεθνους εμπειρίας και πολιτικού αυτισμού της νεολαίας μας, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της Μεταπολίτευσης έκτισε την καινούργια Ελλάδα πανω στην ιδεα της σύγκρουσης, εμπεδώνοντας την εξέγερση του Πολυτεχνείου ως απόλυτο must. Σκοπός ο έλεγχος και η καθοδήγηση της νεολαίας μέσα από την ιδέα μιας επανάστασης σε εξέλίξη, στην οποία καλείται ο νέος να συμμετάσχει και να νοιώσει την ανάγκη να διατηρησει ζωντανή τη φλόγα της 'εξέγερσης του Πολυτεχνείου'.
Τι κι αν πρόκειται για ιστορικό συμβάν, το 'Πολυτεχνείο' εχει πλέον έντεχνα και συστηματικά καλλιεργηθεί στο υποσυνείδιτο της νεολαίας. Στα πρότυπα του ερωτήματος που έθεσαν οι μηχανισμοί προπαγανδας των Ηνωμένων Πολιτειών στους Αμερικανούς πολίτες "που ακριβώς βρισκόσουν τη στιγμή που δολοφωνήθηκε ο Πρόεδρος Κένεντυ;' αντιπαραθέτουν 'γιατί δεν είχες γεννηθεί όταν η εξέγερση έλαβε χώρα' δημιουργώντας ενα συνδρομο απουσίας στην ταυτότητα του καθενός.
Χρησιμοποιώντας ως δόλωμα τον παραγοντισμό και την συμμετοχής στη διαμόρφωση της πολιτικής πραγματικότητας δια μέσω ατελείωτων διαβουλεύσεων, συνελεύσεων, πορειών, και κομματικών πανηγυριών, ο κυριότερος σκοπός αυτής ήταν το μάντρωμα της νεολαίας σε κομματικούς μηχανισμούς διαφορετικών πολιτικών τοποθετήσεων (με ένα μενού που για σαράντα συνεχόμενα χρόνια προσέφερε στον καθένα εναλλακτικές επιλογές ξεκινώντας απο την Αριστερά, τον Αντι-Εξουσιαςτικό/Αναρχικό χώρο, περνώντας στις συντηρητιικές παρατάξεις και φτάνοντας μέχρι και την Ακρο-Δεξιά) με τη μορφή ιδεολογικής συσπείρωσης. Ιδεολογία και πράσινα άλογα αφού η καλλιέργεια διχασμού επέφερε το "διαίρεε και κυβέρνα" ενώ παράλληλα απέκλειε απο την μαθητική και κατόπιν από την κοινωνία οποιου δεν βρισκόταν ενταγμένος σε κάποιο σχήμα κομματικού-τύπου.
Η σημερινή πόλωση των νέων άσπονδων εχθρών Νεα Δημοκρατία-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι απο την πλευρά του ΝΑΙ αποδεικνύει. Περισσότερο κραυγαλέο παράδειγμα είνα η πλευρά του ΟΧΙ με την προσέγγιση της Αριστεράς προς τα Ακρο-Δεξιά στοιχεία που κορυφώθηκε με τον λόγο που απηύθηνε στη Βουλή των Ελλήνων η Πρόεδρος του σώματος, Κα Ζωή Κωνςταντοπούλου, επικαλούμενη ακόμα και το ΟΧΙ του 1940 ως "ΟΧΙ του ελληνικού λαού". Δηλαδή το γνωστό ως "ΟΧΙ του Μεταξά" το οποίο απάντησε ο δικτάτορας στον Ιταλό πρέσβη, με δική του πρωτοβουλία στην οικεία του στην Κηφισιά στις 5 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου, χωρίς να ενεπλέξει τον ελληνικό λαό, ο οποίος ξύπνησε ερήμην του εβρισκόμενος προ τετελεσμένου γεγονότος σε εμπόλεμη κατάσταση, οδηγούμενος σε μια σύρραξη που κατέληξε στην Γερμανική Κατοχή και στα πολυσυζητημένα Κατοχικά Δάνεια.
Βέβαια το ΟΧΙ του Μεταξά στράφηκε κατ αρχάς κατά του Φασιστικού εισβολέα, και όχι κατά της Γερμανική Μπότας όπως αναφέρθηκε ο παραλληλισμός. Το 1940 δεν έχει πολλούς κοινούς παρανομαστές με το ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος 2015 αφού το ένα απέτρεψε τον ξενο εισβολέα ενώ, σε περίπτωση επικράτησης του ΟΧΙ-2015, η κυβέρνηση πάλι θα υπογράψει τα 8 δισεκατομμύρια.
Οι γενεές της κατευθυνόμενης νεολαίας των μοντέρνων εξεγερμένων, μη έχοντας μια Χούντα ως σημειο αναφοράς για αντιςτασιακές πράξεις ηρωισμού για την υιοθέτηση των οποίων έχουν μάλιστα υποστεί πλυση εγκεφαλοπυ αναγκάζονται να στραφούν κατά των δομών του ιδίου του Κράτους το οποιο αντι να θεωρούν οικείο το χαρακτηρίζουν εχθρικά προσκήμενο απέναντί τους.Ακολουθώντας τα πρότυπα της εξέγερσης της Νομικής Σχολής η εξέγερση του Πολυτεχνείου επικεντρώθηκε στην κατάληψη του κτηριακού συγκροτήματος ως εφαλτ'ηριο για την διάδωση της αντίθεσης των φοιτητών στην Απριλιανή Δικτατορία δημιουργώντας μια μικρή ζώνη ελευθερίας σε μια υποδουλωμένη χώρα. με την έφοδο του στρατού και την ανακατάληψη του χώρου απο τις δυνάμεις ( με την εικόνα του τανκς να την πύλη δημιουργησε ηρωικες εικονες στις οποιες ο πολιτικος κοσμος σπρωχει τα παιδια να το επαναπαραγουν επαναλαβουν. Μόνο που εν ελλείψη το ενωτικό πνευμα του τοτε Πολυτεχνειου εναντια σε εναν κοινο καταπιεστή είναι εδω δεκαετίες η κύρια πηγή πόλωσης και διχασμού και βανδαλισμού. Πάνω απ όλα μιας ερήμην της κατευθυνόμενης νεολαίας. Στο όνομα αλλά και την παερμηνεία γεγονότων που έλαβαν χώρα πριν γεννηθούν, γενεές νεαρών ατόμων βρίςκονται εγκλωβισμένες στο 1975, νεαρά άτομα με γεροντίσια μυαλά.....
Ένα απο τα πλέον κραυγαλέα παραδείγματα αυτής της μαζικής καθοδήγησης είναι παραδόξως αυτός που οι σημερινοί εχθροί του παρουσιάζουν ως εναν απο τους θύτες και 'καθηδηγητές' του πολιτικού κόσμου. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας πρωτοστάτησε το 1990 στις κομματικά μεθοδευμένες καταλήψεις σχολείων. Στόχος των τότε σχολικών καταλήψεων δεν ήταν η ποιότητα της διδασκαλίας αλλά η "σύγκρουση" με το πολιτικό κατεστημένο δηλαδή "Το δικαίωμα να κρίνουμε εμείς -τα δεκαεξάχρονα- αν κάποια ώρα θα θελήσουμε να λύσουμε το μάθημα..."
Περαν απο τις υλικές ζημιές που υπέστη το Κέντρο των Αθηνών την υποβάθμιση περιουσιών και τις εκατοντάδες ώρες εκμάθησης που χάθηκαν ανεπιστρεπτί αυτές οι πολιτικές ευθύνονται για τη μετατροπή γειτονιών της Αθήνας σε θεματικά πάρκα βίας, τον τραυματισμό πολλών παιδιών και την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Και αντί, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος να οδηγηθεί στην εισαγγελία με την κατηγορία της παραπλάνηση ανηλίκων και υποκίνηςή τους στη βία, επιβραβεύεται με έδρανα στη Βουλή των Ελλήνων και με εξουσία...
Απέναντί τους έχει παραταθεί μια άλλη κοινωνία νέων, εξίσου πολωμένη και πεπεισμένη
ότι ο Έλληνας αδικείται μέσα στον ίδιο ζωτικό του χώρο. Αυτή η μερίδα νέων, που αυτοπροσδιορίστηκε "προστάτης της κοινωνίας" δημιούργησε μια εικονική πραγματικότητα, ενα μείγμα Μεγάλου Αλεξάνδρου, Τριακοσίων του Λεωνίδα και Γυμναστηρίου όπου τα ιστορικά έπη παντρεύονται με στεροειδή. Τα περιςςότερα παιδιά εργάζονται σε καταστήματα υγειονομικού εδιαφέροντος με προτίμηση τη λεγόμενη 'Νυχτα" (πόρτα σε κέντρα, παρκαδόροι, μπάρμαν).
Όπως δήλωσε γνωστός καταστηματάρχης της Νύχτας που δεν ήθελε να ονομαστεί:
"Πολλά παιδιά που δουλεύουν στα μαγαζιά μου έχουν διπλώματα πανεπιστημίου όμως οι συνθήκες τα ανγκάζουν να βρουν δουλειά στο μπαρ. Βρίσκονται εδω γιατί δεν έχουν άλλη οικονομική διέξοδο. Η αίσθηση ότι έχουν αδικηθεί απο την κοινωνία είναι πολύ ισχυρή. Στη δική τους σύγκρουση, προσπαθούν να επιβληθούν στην κοινωνία με το στυλ, και το καλογυμνασμένο σώμα".
Το πρότυπο πολιτικού που επικαλείται στο εξωτερικό ο Κος Τσίπρας είναι ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ. Μόνο που ο διαμετρικά τοποθετημένος Ρουζβελτ, για να ανακουφίσει τους νέους που μαστιζόντουσσαν απο την οικονομική κρίση έκανε ότι περνούσε απο το χέρι του για να τους κρατήσει μέσα στις τάξεις των σχολείων και των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Παράλληλα τους προσέφερε εργασία στην κατασκευή μεγάλων δημοσίων έργων (δρόμων, φραγμάτων, κλπ.) ως εργασιοθεραπεία.
Σε μια τόσο δεινή οικονομική κατάσταση οι νέοι είναι η κατηγορία που έχει να χάσει τα περισσότερα. Οι νέοι έχουν τη ζωή μπροστά τους, μια ζωή που ενώ θα πρεπε ν άναι πολλά υποσχόμενη φαίνεται ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε τα ελάχιστα. Η εμψύχωση τους είναι ένα δύσκολο καθήκον του κάθε πολιτικού. Το 'φυτιλιασμα' δυστυχώς είναι η εύκολη λύση. Το να υπενθυμίζεις στον νέο δεν έχει πλέον τίποτα να χάσει αφαιρεί από τον συλλογισμό οποιαδήποτε λογική σπρόχνωντας σε μια τόσο τεντωμένη κατάσταση να λειτουργήσει με το συναίσθημα ένα συναίσθημα βασισμένο πάνω στην απελπισία και τον θυμό. Μια κινούμεν βόμβα Μολότωφ.
Το ποσο ελκυστικός είναι ο θυμός και σαγηνευτική η αγανάκτηση το γνωριζουμε οι μεγαλύτεροι. Το ποσο πιο ευκολόπεπτος είναι ο Διχασμός και δυσνόητη η Ομόνοια το κατέχουν ελαχιστοι Ελληνες. Και περισσότερο ο Διονύσιος Σολωμός που γράφοντας τη δυναμικότερη αλλά και πιο ειλικρινή εξαρση ελληνικού πατριωτισμού, τον Υμνο στην Ελευθερία υπενθυμίζει ότι ανάμεσα στις δάφνες και τις δόξες, εκεί όπου η Ελευθερία 'κατοικουσε πικραμένη, εντροπαλή' μονίμως καραδοκεί μια σκοτεινή δύναμη :
»Ἡ Διχόνια, ποὺ βαστάει
ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερὴ
καθενὸς χαμογελάει,
πάρ᾿ το, λέγοντας, κι ἐσύ.
»Κειὸ τὸ σκῆπτρο ποὺ σᾶς δείχνει,
ἔχει ἀλήθεια ὡραῖα θωριά·
μὴν τὸ πιᾶστε, γιατὶ ρίχνει
εἰσὲ δάκρυα θλιβερά.
»Ἀπὸ στόμα ὅπου φθονάει,
παλικάρια, ἂς μὴν ῾πωθῇ,
πῶς τὸ χέρι σας κτυπάει
τοῦ ἀδελφοῦ τὴν κεφαλή.
»Μὴν εἰποῦν στὸ στοχασμό τους
τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά:
«Ἐὰν μισοῦνται ἀνάμεσό τους,
δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά».