Εικοσιτέσσερις ώρες μετά το Δημοψήφισμα 2015 και αντιλαμβανόμενοι από το αποτέλεσμα ότι δεν προκλήθηκε ούτε η κατάλυση της Δημοκρατίας ούτε η διολίσθηση του Ευρώ, ο ελληνικός λαός, με διάκριτη ψυχραιμία, επέβαλε στους πολιτικούς την ίδια ωριμότητα σπρώχνοντάς τους να επιλέξουν μετά απο επτάωρη διαβούλευση την ομοψυχία και την εστίαση σε όσα μάς ενώνουν, παρακάμπτοντας κάθε διχαστικό δέλεαρ.
Βαδίζοντας ενωμένοι στην Ευρώπη, προς μια ιδιαίτερα δύσκολη και oριακή διαπραγμάτευση έφτασε πια η στιγμή να μάθουμε από τα λάθη μας και να καταλάβουμε πως δεν είμαστε μόνοι. Όσο απαραίτητο είναι να κατανοήσουν οι Εταίροι τις ανάγκες μας και την άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκεται η οικονομία αλλά και οι κοινωνικές δομές της χώρας, εξίσου σημαντικό είναι να κατανοήσουμε κι εμείς αντιστοίχως όσα παρακινούν τους Εταίρους στην λήψη αποφάσεων.
Πίσω απ' την Πολιτική κρίνονται καθημερινά πολιτικές καριέρες. Πίσω από κάθε πολιτικό κρύβεται ένας «άνθρωπος» με ότι αυτό συνεπάγεται. Ο ανθρώπινος αυτός παράγοντας είναι καθοριστικός και η χημεία μεταξύ ανθρώπων μπορεί να γράψει Ιστορία συμβάλλοντας τα μέγιστα στη σύμπνοια ή τη σύγκρουση χαρακτήρων.
Μια κομβική προσωπικότητα και σημαντικότατος κρίκος για οποιαδήποτε μορφής συμφωνία, μια προσωπικότητα που έχει κατηγορηθεί και δαιμονοποιηθεί απο την ελληνική κοινή γνώμη είναι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Ως Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, η κύρια υποχρέωσή του κ. Σόιμπλε είναι απέναντι στην Κυβέρνησή του και στους ψηφοφόρους οι οποίοι τον τοποθέτησαν σε αυτή τη θέση με τον σταυρό τους.
Υπάρχει ο ανθρώπινος παράγων από τον οποίον θα ήθελα να παραθέσω σαν παράδειγμα ένα επεισόδιο από τη νεανική ηλικία που πιθανότατα να διαφωτίσει τους διαπραγματευτές μας πάνω στον χαρακτήρα του και να διευκολύνει εν μέρει το δύσκολο έργο τους.
Πριν χρόνια, ο νεαρός Σόιμπλε είχε πάει σε μια δουλειά με την μητέρα του. Βρίσκοντας μια θέση στάθμευσης επί πληρωμής ανακάλυψαν ότι δεν είχαν τα απαιτούμενα ψιλά μαζί τους για να πληρώσουν το παρκόμετρο. Πήραν το ρίσκο, πετάχτηκαν για λίγα λεπτά στη δουλειά τους και όταν επέστρεψαν, συνειδητοποίησαν με ανακούφιση πως δεν είχαν λάβει κλήση. Την επομένη η μητέρα του, ζήτησε από τον νεαρό Σόιμπλε να επιστρέψουν στο σημείο στάθμευσης. Εκεί έριξε το απαιτούμενο κέρμα, το οποίο «όφειλε» από την προηγουμένη μέρα, στο παρκόμετρο.
Η ιστορία αυτή σηματοδοτεί την ανεπτυγμένη αίσθηση ευθύνης ενός απο τους πρωταγωνιστές του δράματος που βιώνουμε απέναντι στην έννοια του «χρέους». Άρα, αναμενόμενη και η αντιμετώπιση του απέναντι στα δικά μας χρέη!