Συνήθιζα να ανήκω σε αυτή την ομάδα ανθρώπων που έμεναν μακριά από το Instagram επειδή θεωρούσαν πως υποβιβάζει την υψηλή τέχνη της φωτογραφίας και ισοπεδώνει κάθε αξία της. Όλοι έχουμε περάσει φάσεις στενόμυαλου ελιτισμού παιδιά, μην με κρίνετε.
Στην πορεία άνοιξα δικό μου λογαριασμό και μετά από τις αναμενόμενες ατασθαλίες του πρωτάρη (φωτογραφίες του σκυλιού μου σε κάθε πιθανή πόζα, 43 διαφορετικές εκδοχές του ίδιου αστικού σούρουπου, ένα pancake από εδώ, ένα κοκτέιλ από εκεί) έμαθα όχι μόνο να εκτιμώ το Instagram αλλά και να το χρησιμοποιώ για να βλέπω την πόλη μου μέσα από μια νέα οπτική γωνία.
Η δεύτερη πιο αγαπημένη μου ασχολία στο Instagram είναι να χαζεύω τις φωτογραφίες των άλλων. Ειδικά όταν μπαίνω στην κατηγορία του «Search / Photos», όπου σου παρουσιάζει αμέτρητες φωτογραφίες άγνωστων ανθρώπων που ακολουθούν αυτοί που ακολουθείς, μπορώ να ξεχαστώ και να χαζεύω για ώρες. Κάτι που, αρκετά σύντομα, κατάλαβα πως θα είναι το τέλος μου.
Πέρα από τα καταπληκτικά πράγματα που μπορείς να βρεις εκεί -από αισθητικής άποψης, πέρα από την περιστασιακή -αθώα και μη- κατασκοπεία (αν το Facebook έβγαλε δειλά-δειλά τον stalker από μέσα μας, το Instagram τον έκανε να χορεύει γυμνός στο δρόμο), ο τεράστιος όγκος πληροφοριών που λαμβάνεις από τις φωτογραφίες των άλλων είναι ικανός να σου προκαλεί μισή ντουζίνα υπαρξιακές κρίσεις κάθε φορά που κάνεις (ένα ακόμα) scroll down.
Άνθρωποι που μοιάζουν να βρίσκονται σε διακοπές όλο το χρόνο, άνθρωποι με υπεργαλαξιακά σώματα (επίσης σε ετήσιες διακοπές), άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά των ονείρων τους και χάρη σε αυτή ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο, άνθρωποι που φαίνεται να έχουν πάρα, πάρα, πάρα πολλά λεφτά χωρίς να (φαίνεται πως) δουλεύουν κάπου, εκτός κι αν πληρώνονται επειδή είναι συγκλονιστικά όμορφοι.
Κοιτάξτε, έχω διαβάσει κι εγώ όλα αυτά τα κείμενα με τίτλους όπως «Instagram VS Real Life». Ξέρω πώς στήνονται οι ειδυλλιακές φωτογραφίες που βλέπω εκεί μέσα και, σε μερικές περιπτώσεις, ξέρω και πόσο μη-ειδυλλιακή είναι στην πραγματικότητα η ζωή αυτών που τις ανεβάζουν. Τα ξέρω όλα αυτά, αλήθεια.
Και προσπαθώ να τα υπενθυμίζω στον εαυτό μου κάθε φορά που πετυχαίνω τη φωτογραφία μιας ακόμα εντυπωσιακής γυναίκας, η οποία εκτός από κούκλα, είναι pilates instructor/παντρεμένη με μοντέλο-καλλιτέχνη-extreme sports enthusiast/κάνει skate αλλά φορά και Dior/έχει ένα σπίτι βγαλμένο από τα υγρά όνειρα του Pinterest/είναι κάθε εβδομάδα σε άλλη ήπειρο και ζει τη ζωή σαν να μην υπάρχει αύριο. Προσπαθώ, αλήθεια. Μέχρι που το συγκεκριμένο παράδειγμα και οι παραλλαγές του καταλήγουν να είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Και ένα απλό χάζεμα για να περάσει η ώρα καταλήγει στο: «Τι διάολο έκανα λάθος στη ζωή μου;».
Ένα καθημερινό πρωινό στο Instagram...
...σε ένα καθημερινό σπίτι του Instagram.
Για να πάρετε μια ακριβή εικόνα του πώς καταλήγω κάθε φορά σε αυτό το ρητορικό ερώτημα, ορίστε ένας τυχαίος ειρμός σκέψεων που μου έρχεται κάθε φορά που μπαίνω στο Instagram για να χαζέψω φωτογραφίες άγνωστων ανθρώπων.
- ΩΘΕΜΟΥ, πάμε πάλι.
- Ταξίδι στην Ινδία, μάλιστα. Εντάξει θα μπορούσε να είναι και χειρότερα.
- Συγγνώμη, μένει ΜΕΣΑ στο Ταζ Μαχάλ;
- Α, όχι, είναι το σπα του ξενοδοχείου.
- Το μαγιό της είναι το νοίκι μου.
- Bio: free spirit, always on the run, wanderlust as a state of mind, yogi for life.
- Να κάτι που δε χωράει στη σφραγίδα του ΟΑΕΕ.
- ΦΥΣΙΚΑ και θα ήταν αυτό το αγόρι της.
- Γραφίστας. Φυσικά.
- Αυτό το σώμα μπορώ να το κάνω κι εγώ. Τι θέλει, λίγη αφοσίωση.
- Οι μισές φωτογραφίες της είναι σε γυμναστήριο.
- Σε γυμναστήριο με μηνιαία συνδρομή το νοίκι μου.
- ΟΚ, δεν πειράζει, και το δικό μου καλό είναι. Θα πηγαίνω και για τρέξιμο. Θα τρώω καλύτερα. Θα γίνει δουλειά.
- Ποιον κοροϊδεύεις, καημένη.
- Χμ, αυτή φαίνεται πιο νορμάλ άνθρωπος.
- Α, έχω κι εγώ αυτό το βιβλίο.
- Ωπ, έχουμε το ίδιο στέκι, καλή φάση.
- Σχεδιάστρια κοσμημάτων, μάλιστα.
- Σχεδιάστρια κακών κοσμημάτων.
- Νησί. Εντάξει, μπορεί να πήγε διακοπές.
- (15 φωτογραφίες μετά) Μεγάλες διακοπές.
- (άλλες 15 φωτογραφίες, μερικές σανίδες του surf και κάποια πάρτυ μετά) Πότε δουλεύει;
- «Τα καλά της δουλειάς #NewYork #work&pleasure #BigApple #thegoodlife»
- Με δουλεύει;
- «Back to Athens! Και τώρα, επιτέλους, διακοπές!»
- Με δουλεύει.
- Α, μια indie οικογένεια. Μου αρέσουν οι indie οικογένειες.
- Τατουατζής αυτός, φωτογράφος αυτή. Καλή φάση.
- Αν κάνω ποτέ παιδί, έτσι θέλω να είναι.
- Πόσα μπορεί αν βγάζει ένας τατουατζής και μια φωτογράφος;
- Κρίνοντας από αυτό το σπίτι, πολλά.
- Ναι αλλά πώς;
- Ταξίδι με το μωρό στο Παρίσι.
- Ταξίδι με το μωρό στην Πορτογαλία.
- Ταξίδι με το μωρό ΣΤΟ ΣΑΝ ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ;
- Πόσα βγάζει ένας τατουατζής και μια φωτογράφος;
- Προλαβαίνω να γίνω τατουατζής;
- Ή φωτογράφος;
- Ή το μωρό ενός τατουατζή και μιας φωτογράφου;
- Δεν είμαι δύσκολος άνθρωπος.
- Α, ωραία, πέσαμε σε φασαίο.
- Σε πάρτυ μεγάλου περιοδικού.
- Σε πάρτυ μεγάλου site.
- Σε πάρτυ εγκαινίων.
- Σε πάρτυ διαφημιστικής.
- Πόσα λεφτά να χαλάνε οι διαφημιστικές σε φασαίους, άραγε;
- Κάτι θα ξέρουν.
- Αλήθεια, αυτό το άτομο πληρώνεται για να πουλά το οτιδήποτε; Αλήθεια;
- Good for him.
- Σε πάρτυ start-up.
- Γυμναστήριο. Με τόσα πάρτυ είναι να απορείς πώς προλαβαίνει.
- Σε πάρτυ εταιρείας ρούχων.
- Ταξίδι στη Νέα Υόρκη.
- Προφανώς η Νέα Υόρκη είναι το νέο Χαλάνδρι.
- «Sushi Time AT LAST!»
- Καλά ναι, ήρωας είσαι, μη το συζητάς.
- Α, αυτή τη ξέρω! Φοιτήτρια αρχιτεκτονικής ή κάτι τέτοιο, ναι.
- Ωραίο σπίτι.
- Συγγνώμη, έχει την Eames Lounge Chair; Την ίδια Eames Lounge Chair που κάνει 800 ευρώ;
- Μήπως σου δίνουν κάποιο κεφάλαιο όταν περνάς στην Αρχιτεκτονική για να φτιάξεις αναλόγως το σπίτι σου;
- Ωραία ρούχα.
- Να, έτσι θέλω να ντύνομαι.
- Γιατί δεν ντύνομαι έτσι;
- Ότι κάθεται κάθε πρωί και φτιάχνει αυτό το πρωινό;
- Επίσης αυτό το πρωινό κοστίζει όσο το φαγητό που τρώω σε μια μέρα.
- Α κάνει και χορό, μάλιστα.
- Γιατί δεν έχω ξεκινήσει ακόμα χορό;
- Α ναι, γιατί δεν προλαβαίνω.
- Α, πήγε στην παράσταση που ήθελα να πάω αλλά δούλευα.
- Α, πήγε στη συναυλία που ήθελα να πάω αλλά δούλευα.
- Α, πήγε...
- ...στην Νέα Υόρκη.
Δεν είμαι μίζερος άνθρωπος. Δε θέλω τη δυστυχία των άλλων. Δεν απαιτώ να δουλεύει όλος ο κόσμος 10 και 12 ώρες κάθε μέρα και να μην προλαβαίνει να κάνει όσα θέλει ή να μη μπορεί να πάει στη Νέα Υόρκη επειδή δεν του φτάνουν τα λεφτά.
Προφανώς υπάρχουν άτομα που έκαναν καλύτερες επιλογές καριέρας από εμένα ή γεννήθηκαν σε οικογένειες περισσότερο προνομιούχες από τη δική μου ή, στην τελική, καλοπαντρεύτηκαν και έλυσαν το βιοτικό τους πρόβλημα μια για πάντα. Κανένα πρόβλημα, όλα για τον άνθρωπο είναι. Ακριβώς όπως και οι υπαρξιακές κρίσεις.
Κανονικά, αυτό το κείμενο θα έπρεπε να κλείσει με κάποιο κοινωνικό, αισιόδοξο μήνυμα, του τύπου «μπορεί η δική μου ζωή να μην είναι τέλεια, είναι όμως υπέροχα χαοτική» ή κάτι άλλο που θα έγραφε όμορφα ως ατάκα με καλλιγραφική γραμματοσειρά τυπωμένη πάνω σε μπλουζάκι. Γιατί, παρά το παραπάνω παραλήρημα, δεν μπορώ να παραπονιέμαι ιδιαίτερα για τη ζωή μου -όχι σε αυτή τη χώρα και σίγουρα όχι σε αυτή την οικονομία.
Αν όμως χαλαρώνατε λίγο εκεί στο Instagram με τα ταξίδια στην Νέα Υόρκη κάθε Σαββατοκύριακο, θα το εκτιμούσα. Ή τουλάχιστον πείτε μου πώς το κάνετε, μαθαίνω γρήγορα.
