antistase

Μ' αυτά τα λόγια με καλωσόρισε ο Γιώργος Λύκος στον Λευκό, έψησε καφεδάκι, έφερε ένα γλυκό τσαμπί άσπρο σταφύλι, από τα δικά του κτήματα, ύστερα έβγαλε έναν φάκελο γεμάτο χαρτιά, φωτογραφίες και ένα σωρό αδημοσίευτα ντοκουμέντα για τον αγωνιστή πατέρα του, τον μοναδικό Καρπάθιο που φυλακίστηκε στο Νταχάου και από το γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης κατάφερε να επιζήσει και να επιστρέψει στο νησί του! Ο γιος μίλησε με καμάρι αλλά και με κρυφό παράπονο, για το τρόπο που αντιμετωπίστηκε η ιστορία του πατέρα του, για τον άνθρωπο που έζησε στην κόλαση κι όμως όταν γύρισε στον τόπο του ο αγώνας του ξεχάστηκε, εξατμίστηκε από τη συνείδηση των επόμενων γενιών.

Μέχρι τότε, η Ελληνίδα ήταν παραγκωνισμένη, ήταν ένα «κατώτερο» φύλο<. Περιορισμένη, μόνο για το σπίτι, βουτηγμένη στην αγραμματοσύνη, χωρίς νομοθεσία ισότητας, χωρίς δικαίωμα ψήφου. Κι όμως, εκεί που δεν είχαν καν λόγο στην κοινωνική ζωή, οι γυναίκες έγιναν πρωταγωνίστριες πολιτικών γεγονότων. Άρχισαν να διεκδικούν ό,τι τους ανήκε. Αντικατέστησαν τους άνδρες στην παραγωγή, εξασφάλισαν το ψωμί, τα φάρμακα, το ρουχισμό του στρατού. Οι γυναίκες της Πίνδου, μετέφεραν τα πολεμοφόδια στην πλάτη τους, εκεί όπου δεν έφταναν τα μεταγωγικά. Πλαισίωναν στα μέτωπα όλες τις κινητές νοσοκομειακές μονάδες στρατού ως εθελόντριες νοσοκόμες. Συνέβαλαν στην εξύψωση του ηθικού στα στρατεύματά μας.