demosioyrafia

Η δημοσιογραφία θα έπρεπε να θέτει ερωτήσεις και όχι να τις απαντάει. Η άποψη του δημοσιογράφου δεν χωράει στο ρεπορτάζ που κάνει. Η σημερινή ανάγκη για να «πουληθούν περισσότερα φύλλα» και να «καταγραφούν περισσότεροι αναγνώστες διαδικτυακά» έχει πλήξει ανεπανόρθωτα και την ποιότητα της δημοσιογραφίας. Πρέπει να ξαναθυμηθούμε πως για να μεταδοθεί σωστά ένα γεγονός πρέπει να το ζήσεις και να το (εξ)ερευνήσεις όσο καλύτερα μπορείς, ώστε να το κατανοήσει και ο αναγνώστης. Και προ πάντων, πως οι άνθρωποι θέλουν να διαβάζουν για κάτι που τους αφορά, που αγγίζει τη δική τους ζωή.

Ζούμε σε μια εποχή όπου η ταχύτητα με την οποία η ενημέρωση «διακινείται» στη σύγχρονη κοινωνία αυξάνεται σταθερά. Για το δημοσιογράφο, η γρήγορη κάλυψη σημαίνει λιγότερο χρόνο για την επιλογή και την επεξεργασία της είδησης. Επιπλέον, η χρονική διαφορά ανάμεσα στο γεγονός και την κάλυψη να μειώνεται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι δημοσιογράφοι να έχουν στη διάθεσή τους λιγότερο χρόνο για να διερευνήσουν ένα θέμα. Αυτές οι εξελίξεις σηματοδοτούν ότι το επάγγελμα της παραδοσιακής δημοσιογραφίας μπορεί να παρακαμφθεί αρκετά εύκολα. Ήδη αυτό εν μέρει γίνεται με την αύξηση των κάθε λογής ιστολογίων, σελίδων κοινωνικής δικτύωσης και ιστοσελίδων που προέρχονται είτε από δημοσιογράφους ή απλούς πολίτες.

Παρατηρώντας τις φωτογραφίες του από την εφηβική ηλικία και μετά βλέπουμε ότι ο Λευκάδιος Χερν εμφανίζεται πάντα με το δεξί προφίλ και αυτό γιατί το αριστερό του μάτι ήταν τελείως κατεστραμμένο, ύστερα από ένα ατύχημα στα δεκαέξι του χρόνια. Αυτή η δυσμορφία που τον έκανε διαφορετικό του δημιούργησε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα απ' όσα ήδη είχε. Εκτός από τις φοβίες και τα φαντάσματα -κατάλοιπα της συντηρητικής και απάνθρωπης ανατροφής- είχε πρόβλημα και στην εμφάνιση και στην όραση. Το ανοιχτό μυαλό του, που «γνωρίζει ρίζες αλλά όχι σύνορα», δεν περιορίστηκε σε μία συγκεκριμένη εθνική ταυτότητα. Ωστόσο από τα δύο βαπτιστικά του εγκατέλειψε το ιρλανδικό όνομα Πατρίκιος, σημάδι ότι ο πικρός ιρλανδικός κύκλος έχει κλείσει.