ΕΛΛΑΔΑ

Ημερολόγιο τυραννίας, καταχώρηση 8/9/2017: Γάλλος πρόεδρος φιλοξενείται στην Αθήνα από τον Έλληνα πρωθυπουργό. 2,000 αστυνομικοί δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάνουν και ασχολούνται με την ασφάλεια της τερπνής μετά ωφελίμου εκδρομής μετά συζύγου στην Αθήνα. Συζητώνται επενδύσεις από μεγάλους γαλλικούς ομίλους. Δεδομένα: Λάθος ζευγάρι. Ο Γάλλος πρόεδρος ψηφίστηκε ως κατ' εξοχήν εχθρός του συστήματος, ξεχνώντας τη μικρολεπτομέρεια ότι ήταν υπουργός οικονομικών του συστήματος. Οι πρώτες του σημαντικές νομοθετήσεις (διόλου κατά λάθος) αφορούν σαρωτική κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων για ισχυροποίηση του συστήματος.

Ο μύθος της απολιτικοποίησης, της πολιτικής απάθειας και της αποϊδεολογικοποίησης της νέας γενιάς υπονομεύεται από την ίδια την πραγματικότητα και τις τρέχουσες εξελίξεις. Σήμερα, η νεολαία δεν διστάζει να εκφράσει πολιτική άποψη και να παρέμβει διεκδικώντας το αυτονόητο: να αναπτύξει οργανωμένη δράση, να εκφράσει την άποψή της για την πολιτική και να αντικαταστήσει το ατομικό με το συλλογικό αλλά και το τετριμμένο με το όραμα.Η νέα γενιά δεν μένει στο περιθώριο των εξελίξεων. Γίνεται και πάλι ένα ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας και αναλαμβάνει ευθύνες, διαμαρτύρεται, αντιδρά και ζητά δικαίωμα στο όνειρο. Ενδιαφέρεται για τα προβλήματα της κοινωνίας.

Στη χώρα μας έχει δημιουργηθεί ένα μύθευμα που δρα σαν λαιμητόμος σε κάθε προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας. Το μύθευμα βασίζεται στο σύνθημα της «Μικρής πλην τίμιας Ελλάδας», που πρωτοειπώθηκε το 19ου αιώνα και κατά καιρούς επανέρχεται στην πολιτική συζήτηση. Μιας Ελλάδας δηλαδή που θα πρέπει από τη μία να είναι σοβαρή και μετρημένη αλλά και από την άλλη να μην ζητάει πολλά. Ένα σύνθημα που ενώ υποδηλώνει μια ρεαλιστική προσέγγιση στην πραγματικότητα στην ουσία θέτει όρια στα όνειρα των Ελλήνων για μια ουσιαστική κοινωνική και οικονομική ανόρθωση.

Μπροστά στην απίστευτη στασιμότητα σκέψης κι αντίδρασης όλη η κοινωνία στην πίεση της επιβίωσης αρχίζει να αντιμετωπίζει ιστορίες καθημερινής τρέλας που απλώς πιστοποιούν την κοινωνία του τρόμου. Τράπεζες που καλούν ακόμα κι υπαλλήλους τους για να πληρώσουν τα δάνεια τους που είναι σε καθυστέρηση, τράπεζες που για να ξεπεράσουν το νόμο βάζουν κατ' επίφαση δικηγορικά γραφεία να καλέσουν όσους οφείλουν έστω κι ένα σεντ του ευρώ, αφού συστημικά η δόση φαίνεται καθυστερημένη, εταιρείες που καταφεύγουν σωρηδόν σε διαταγές πληρωμών ή/και δεσμεύσεις λογαριασμών ως μέσο πίεσης, ενώ φίλοι και συγγενείς δείχνουν το σκληρό πρόσωπό τους με έναυσμα την ανάγκη της επιβίωσης.

Η δημοσιογραφία θα έπρεπε να θέτει ερωτήσεις και όχι να τις απαντάει. Η άποψη του δημοσιογράφου δεν χωράει στο ρεπορτάζ που κάνει. Η σημερινή ανάγκη για να «πουληθούν περισσότερα φύλλα» και να «καταγραφούν περισσότεροι αναγνώστες διαδικτυακά» έχει πλήξει ανεπανόρθωτα και την ποιότητα της δημοσιογραφίας. Πρέπει να ξαναθυμηθούμε πως για να μεταδοθεί σωστά ένα γεγονός πρέπει να το ζήσεις και να το (εξ)ερευνήσεις όσο καλύτερα μπορείς, ώστε να το κατανοήσει και ο αναγνώστης. Και προ πάντων, πως οι άνθρωποι θέλουν να διαβάζουν για κάτι που τους αφορά, που αγγίζει τη δική τους ζωή.