ellatha
Η Ελλάδα οφείλει να περάσει το μήνυμα αυτό και να κάνει πράξη τη φράση: «Η ΑΟΖ της Ελλάδος είναι και ΑΟΖ της Ευρώπης» , καθώς και τα οφέλη που απορρέουν από αυτήν. Ο ρόλος της Τουρκίας στην προσφυγική κρίση, το εθνικιστικό ακροατήριο που αυτή έχει δημιουργήσει σε όλη την Ευρώπη καθώς και οι πρόσφατες έντονες λεκτικές συγκρούσεις της γείτονος με χώρες όπως η Ολλανδία, η Βουλγαρία, η Γερμανία, η Αυστρία κτλ. είναι το κατάλληλο όχημα που μπορεί να αγιάσει το σκοπό της ελληνικής διπλωματίας.
Φτάσαμε στο σημείο ένας απλός πολίτης που εκφράζει τη γνώμη του να χρειάζεται τους Τρεις Σωματοφύλακες; Αναλογίστηκα μερικά πράγματα που χαίρομαι να κάνω. Για παράδειγμα, μου αρέσει να περπατάω από το σπίτι στο γραφείο για να σκέφτομαι. Τώρα θα έπρεπε να συσκέφτομαι μαζί με φίλους σεκιουριτάδες; Μου αρέσει να περπατάω συζητώντας μέσα στο πανεπιστήμιο με συνεργάτες. Τώρα θα έπρεπε να προσθέσουμε δυο-τρεις μπρατσαράδες στην επιστημονική συζήτηση; Μου αρέσει να κολυμπάω τρία χιλιόμετρα μόνος στη θάλασσα, καλοκαίρι-χειμώνα. Κι αν ο σωματοφύλακας δεν ήταν χειμερινός κολυμβητής και πούντιαζε ο καψερός; Θα έπρεπε να με ακολουθούν πρώην ΟΥΚάδες με φουσκωτό;
Θα ήθελα να τελειώσω με την εξής επισήμανση, που όσο και αυτονόητη να είναι, αξίζει να την επαναλαμβάνουμε με κάθε ευκαιρία, αφού στους καιρούς που ζούμε, ειδικά σήμερα που «του ταλαιπώρου κράτους μας [είναι] μεγάλη η πτώχεια» (για να επικαλεσθώ τον σχεδόν πάντοτε επίκαιρο Καβάφη) και η λεγόμενη μεσαία τάξη, ιστορικά ο κατεξοχήν φορέας πολιτισμικής παραγωγής και κατανάλωσης στις αστικές δημοκρατίες της μεταδιαφωτιστικής περιόδου, τείνει να εξαφανισθεί, τίποτε δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο: διακίνηση και προώθηση του πολιτισμού δε μπορεί να συνεχίσει να γίνεται, αν διακριτός πολιτισμός δεν συνεχίσει να παράγεται.
Σ' αυτή την κατάσταση η πολιτική μοιάζει συνέχεια να αποδυναμώνεται. Και το πολιτικό σύστημα αρέσκεται να βρίσκει ένα κοινό εχθρό παρά να βρίσκει βιώσιμες, πρακτικές κι αξιόπιστες λύσεις. Το πρόβλημα δεν είναι ο εχθρός. Ούτε καν ότι δεν υπάρχει συνειδητοποίηση ότι στην πράξη δεν υπάρχει εσωτερική κατανάλωση. Ό,τι λέμε μέσα (στην πατρίδα μας) το λέμε ταυτόχρονα κι έξω (στο παγκόσμιο χωριό). Το πρόβλημα είναι γιατί δεν υπάρχει κατανόηση ότι πρωτίστως αυτό που μας λένε οι σύμμαχοι, δανειστές, ο Σόιμπλε εάν θέλετε, είναι απλά «δεν σας εμπιστευόμαστε», «δεν σας πιστεύουμε».
Και τότε ήλθε η κρίση. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες άρχισαν να μεταναστεύουν επειδή μπορούσαν, επειδή είχαν προσόντα, όχι αυτή τη φορά ως γκασταρμπάιτερ. Μορφωμένοι και κοσμοπολίτες καταλαμβάνουν συχνότατα επίζηλες θέσεις στις χώρες υποδοχής τους. Επιβάλλονται στις κοινωνίες τους με τη γνώση και τις ικανότητές τους. Εξάγουν μια Ελλάδα της δημιουργίας, που το ελλαδικό κράτος έπνιγε. Που δεν μπορούσε να αντέξει. Η Ελλάδα, μετά το 1950, αποφάσισε να δημιουργήσει τόσους πολλούς επιστήμονες και επαγγελματίες που αδυνατούσε να απορροφήσει και αξιοποιήσει.
