entaxe
Συμπερασματικά λοιπόν, χρειάζεται να σκεφτούμε το άτομο με αναπηρία ως ένα άτομο που ζει υπό συγκεκριμένες συνθήκες και που η ταυτότητα του μένει αναλλοίωτη και αυθεντική και δεν τον κάνει διαφορετικό σε σχέση με τους υπόλοιπους. Ο φόβος για τη διαφορετικότητα και η προκατάληψη πως το άτομο με αναπηρία δεν μπορεί να εκφράσει τις αρχές της προσωπικότητας και της ατομικότητας είναι αναγκαίο να ξεπεραστούν, καθώς η ικανότητα δημιουργίας συνθηκών φροντίδας, ικανών να κατανοούν και να υποδέχονται την ατομικότητα του καθενός, δημιουργούν με τη σειρά τους τις κοινωνίες ένταξης και ενσωμάτωσης.
