Europe

Κάθε φορά που ο «λαϊκισμός» του αντιπάλου καθίσταται αντικείμενο επίκλησης, κατ' ουσίαν εκδιπλώνεται υπορρήτως η εξής αφήγηση: η θέση του αντιπάλου είναι «λαϊκιστική» διότι χαϊδεύει αφτιά, βασίζεται σε ψεύδη ή μισές αλήθειες και αποκρύβει τα δεδομένα, δομείται πάνω σε μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Αυτό που καθιστά την θέση ή την συμπεριφορά του αντιπάλου «λαϊκιστική» είναι ακριβώς το γεγονός πως αρνείται την αδιαμφισβήτητη αλήθεια της δικής μου πολιτικής πρότασης--δηλαδή, την «πραγματικότητα». Η πολιτική μου θέση δεν είναι μία από τις πολλές ενδεχόμενες πολιτικές θέσεις, την οποία εγώ προκρίνω έναντι των υπολοίπων, δεν είναι ένα «δέον γενέσθαι» ανάμεσα σε άλλα αντιπροτεινόμενα.

Είναι πραγματικά ενδιαφέρον το πώς αντιμετωπίζεται το ζήτημα της μισθοδοσίας του κλήρου στον ελλαδικό δημόσιο λόγο. Από τη μία έχουμε τους κατ' εξοχήν αντικληρικαλιστές, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι το καθεστώς μισθοδοσίας του κλήρου που ισχύει στην Ελλάδα δεν ισχύει πουθενά στην Ευρώπη, και ότι άρα πρέπει να «γίνουμε Ευρώπη». Ακόμα και εάν η εκτίμηση πως πουθενά στην Ευρώπη δεν μισθοδοτείται ο κλήρος από το κράτος είναι ακριβής, που δεν είναι ακριβής, μοιάζει να αγνοεί ένα θεμελιώδες γεγονός. Ότι η μισθοδοσία του κλήρου πρέπει να ιδωθεί σε συνάρτηση με το ποιες παροχές δίνει γενικώς το κράτος στην εκκλησία.

Παρατηρώντας τις φωτογραφίες του από την εφηβική ηλικία και μετά βλέπουμε ότι ο Λευκάδιος Χερν εμφανίζεται πάντα με το δεξί προφίλ και αυτό γιατί το αριστερό του μάτι ήταν τελείως κατεστραμμένο, ύστερα από ένα ατύχημα στα δεκαέξι του χρόνια. Αυτή η δυσμορφία που τον έκανε διαφορετικό του δημιούργησε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα απ' όσα ήδη είχε. Εκτός από τις φοβίες και τα φαντάσματα -κατάλοιπα της συντηρητικής και απάνθρωπης ανατροφής- είχε πρόβλημα και στην εμφάνιση και στην όραση. Το ανοιχτό μυαλό του, που «γνωρίζει ρίζες αλλά όχι σύνορα», δεν περιορίστηκε σε μία συγκεκριμένη εθνική ταυτότητα. Ωστόσο από τα δύο βαπτιστικά του εγκατέλειψε το ιρλανδικό όνομα Πατρίκιος, σημάδι ότι ο πικρός ιρλανδικός κύκλος έχει κλείσει.

Άμεσα σχετιζόμενη με την ιστορία αλλά και τις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε κράτους, η θρησκευτική διδασκαλία στα σχολεία έχει πολλές πτυχές. Μπορεί να είναι ομολογιακή ή μη-ομολογιακή, υποχρεωτική ή κατ' επιλογήν, με ή χωρίς εναλλακτικά μαθήματα. Μπορεί ακόμα να συνίσταται σε απλή συμπερίληψη θρησκευτικών δεδομένων, δεδομένων σχετικά με τη θρησκεία (fait religieux), μέσα σε άλλα μαθήματα--όπως στην περίπτωση της Γαλλίας. Ενδέχεται τα μαθήματα να καθορίζονται με ευθύνη της εκάστοτε ομολογίας ή με ευθύνη και σχεδιασμό του κράτους, ή και σε συνδιοίκηση/συνεργασία μεταξύ εκκλησίας και κράτους.