ΕΥΡΩΖΩΝΗ

Πώς ευνοούνται οι κυβερνήσεις με ελλείμματα

Στην τέταρτη αξιολόγηση του προγράμματος τον Ιούλιο του 2011, το ΔΝΤ αναγνώρισε επίσημα ότι η Ελλάδα θα χρειαζόταν αναδιάταξη χρέους με παράταση της προθεσμίας λήξης των ομολόγων ΕΔ και πρόσθετη χρηματοδότηση ύψους 71 δισ. ευρώ από τον «επίσημο τομέα» (ΕΕ, ΔΝΤ) μέχρι τα μέσα του 2014. Τελικά οι Ευρωπαίοι ηγέτες συμφώνησαν στη Σύνοδο Κορυφής της 21ης Ιουλίου 2011 να συνεχίσουν τη χρηματοδότηση του ελληνικού προγράμματος, υπό τον όρο η Ελλάδα να πάρει πρόσθετα μέτρα και να συμφωνήσει σε αναδιάταξη (reprofiling) του χρέους με τους ιδιώτες ομολογιούχους.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα ως οικονομολόγο ο μύθος της δραχμής. Ακούω να μου λένε ότι με τη δραχμή η χώρα μας τις δεκαετίες του 1950 και 1960 είχε επιτύχει πολύ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Πράγματι, η Ελλάδα τότε συντηρούσε ένα μέσο ρυθμό ανάπτυξης περίπου 6% το χρόνο που την έφερνε 2η στην παγκόσμια κατάταξη μετά την Ιαπωνία που ήταν στο 7%. Όμως αυτό που δεν γνωρίζουν όσοι μιλούν για αυτό τον μύθο είναι ότι και εκείνη την εποχή η Ελλάδα είχε «ευρώ»! Ήταν και τότε όπως και τώρα σε μια νομισματική ένωση που της απέτρεπε να ασκεί ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, να «κόβει» δηλαδή όσο χρήμα επιθυμεί όπως θέλουν οι υποστηρικτές του μύθου αυτού.

Ο πρωθυπουργός Κάμερον, ο οποίος πρώτος ήγειρε πέρυσι θέμα δημοψηφίσματος, τάσσεται υπέρ της παραμονής, καθώς θεωρεί πως η χώρα του αποκόμισε ουσιαστικά οφέλη στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής, όπου επαναδιαπραγματεύθηκε ορισμένα σημεία της συμφωνίας. Στο πλευρό του τάσσεται η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου, καθώς και η κεντρική τράπεζα της Αγγλίας, το περιοδικό Economist, η Blackrock κ.α. Το κύριο επιχείρημα τους είναι ότι η ανοιχτή οικονομία και η ελεύθερη διακίνηση αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων και ανθρώπινου δυναμικού στους κόλπους της ΕΕ έχει βοηθήσει τα μέγιστα τη Μεγάλη Βρετανία τις 4 τελευταίες δεκαετίες, με αποτέλεσμα το εισόδημά της να υπερδιπλασιαστεί.