Εγκλημα

Είναι πραγματικά ενδιαφέρον το πώς αντιμετωπίζεται το ζήτημα της μισθοδοσίας του κλήρου στον ελλαδικό δημόσιο λόγο. Από τη μία έχουμε τους κατ' εξοχήν αντικληρικαλιστές, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι το καθεστώς μισθοδοσίας του κλήρου που ισχύει στην Ελλάδα δεν ισχύει πουθενά στην Ευρώπη, και ότι άρα πρέπει να «γίνουμε Ευρώπη». Ακόμα και εάν η εκτίμηση πως πουθενά στην Ευρώπη δεν μισθοδοτείται ο κλήρος από το κράτος είναι ακριβής, που δεν είναι ακριβής, μοιάζει να αγνοεί ένα θεμελιώδες γεγονός. Ότι η μισθοδοσία του κλήρου πρέπει να ιδωθεί σε συνάρτηση με το ποιες παροχές δίνει γενικώς το κράτος στην εκκλησία.

Θα σταθώ λίγο περισσότερο στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και αναρωτιέμαι ευθέως: γιατί δεν είναι εθνική εορτή όπως η 25η Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου; Μπορεί η Χούντα να μην έπεσε τότε (ωστόσο κανείς δε θα τολμούσε να σκεφτεί να γιορτάσει την ημέρα της πτώσης της, καθώς το τέλος αυτό συμπίπτει με την εισβολή στην Κύπρο), αλλά η 17η Νοεμβρίου 1973 είναι μια ημερομηνία σταθμός, από αυτές που πλάθουν τόσο εθνική όσο και πολιτειακή συνείδηση.

Αν επιχειρήσουμε ψύχραιμα να αποτιμήσουμε την αξία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, δε μπορεί παρά να αποδεχθούμε και να τονίσουμε πως, αν δεν είχε σημειωθεί αυτό το ιστορικό γεγονός, θα ήταν τελείως διαφορετική η πορεία μετάβασης στην Δημοκρατία και την κοινοβουλευτική ομαλότητα. Η αδιαμφισβήτητη επιρροή του φοιτητικού κινήματος στην πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας φάνηκε καθαρά από το πόσο επηρέασε το περιεχόμενο των πολιτικών που εφαρμόστηκαν στη λεγόμενη περίοδο της μεταπολίτευσης, από τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, έως την επίλυση του πολιτειακού ζητήματος το 1974 και τη θέσπιση του Συντάγματος του 1975.