Το γεγονός ότι θυμόμαστε χαρακτηριστικά μία χρονιά συμβαίνει, συνήθως, επειδή εκείνη τη δεδομένη περίοδο μας έτυχε κάτι συγκλονιστικό. Κάτι που άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή και τον εαυτό μας. Θεωρώ ότι όποιος είχε την ευκαιρία να φύγει στο εξωτερικό για δουλειά για ένα - έστω μικρό - χρονικό διάστημα θα ταυτιστεί με αυτή την άποψη. Πώς μπορείς να ξεχάσεις τη χρονιά που αποχαιρέτησες με δάκρυα στα μάτια την οικογένεια και τους φίλους σου; Τη χρονιά που προσγειώθηκες μόνος σε μία εντελώς άγνωστη χώρα; Αυτή η χρονιά, με όλα τα δύσκολά της, θα σου μείνει αξέχαστη.
Σε αντίθεση, όμως, με τα τοξικά απόβλητα που έχουν επάνω τους τη χαρακτηριστική επιγραφή με τη νεκροκεφαλή, αυτό το είδος ανθρώπου, δυστυχώς για όλους μας, δεν φέρει καμιά προειδοποίηση επάνω του. Εκεί βρίσκεται η παγίδα: ο τοξικός άνθρωπος δεν είναι κανένας μανιακός που ουρλιάζει. Ο τοξικός άνθρωπος είναι πολύ χειρότερος, είναι ύπουλος, μοιάζει αθώος και πάντα είναι εκείνος που μπορεί να έχει κερδίσει τη συμπάθεια όλων επειδή είναι «ο καημένος που του πάνε όλα στραβά.»