ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ
Σχολιάζει τις δηλώσεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην Πορτογαλία
Σ' αυτή την κατάσταση η πολιτική μοιάζει συνέχεια να αποδυναμώνεται. Και το πολιτικό σύστημα αρέσκεται να βρίσκει ένα κοινό εχθρό παρά να βρίσκει βιώσιμες, πρακτικές κι αξιόπιστες λύσεις. Το πρόβλημα δεν είναι ο εχθρός. Ούτε καν ότι δεν υπάρχει συνειδητοποίηση ότι στην πράξη δεν υπάρχει εσωτερική κατανάλωση. Ό,τι λέμε μέσα (στην πατρίδα μας) το λέμε ταυτόχρονα κι έξω (στο παγκόσμιο χωριό). Το πρόβλημα είναι γιατί δεν υπάρχει κατανόηση ότι πρωτίστως αυτό που μας λένε οι σύμμαχοι, δανειστές, ο Σόιμπλε εάν θέλετε, είναι απλά «δεν σας εμπιστευόμαστε», «δεν σας πιστεύουμε».
Ο κύριος καθηγητής γράφει με περισσή δόση ειρωνείας για τους «τέλειους πολιτικούς» που έχει η χώρα οι οποίοι μας οδήγησαν σε «εθνοκάθαρση», λες και μιλάει για κάποιον φονικό ιό που κολλήσαμε άθελά μας ή για κάποιον κατακτητή που μας υποδούλωσε, και όχι για ανθρώπους που εμείς επιλέξαμε. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, και οι 300 που είναι τώρα στο Κοινοβούλιο, και οι χιλιάδες που πέρασαν 40 χρόνια τώρα, δεν είδαν έτσι απλά φως και μπήκαν. Εμείς τους επιλέξαμε με την ψήφο μας. Η ιδέα ότι ο λαός είναι αμέτοχος στην πορεία της χώρας του και θύμα των κυβερνώντων είναι ένα από τα κατεξοχήν επιχειρήματα των δημαγωγών που χαϊδεύουν τα αφτιά και εκμεταλλεύονται την αγανάκτηση του πλήθους, καθώς φωνάζουν όλοι μαζί το γνωστό σύνθημα «να καεί να καεί...».
Άκουσα την ομιλία στην κοινουβουλευτική ομάδα του κόμματός σας. Γενικά τα είπατε πολύ ωραία, είστε ικανός ρήτορας. Στρωτός λόγος και αρκετά λογικά ή έστω λογικοφανή επιχειρήματα. Ειδικά όταν είπατε ότι τιμάτε την αριστεία, κόντεψα να λιποθυμήσω απ' τη χαρά μου. Όμως γρήγορα συνήλθα, ενθυμούμενος ότι οι κομματικοί σας σύντροφοι κατέχουν εξίσου πολλά από τα πανελλήνια ρεκόρ αναξιοκρατίας και μετριοκρατίας όσο και οι κομματικοί σας αντίπαλοι - με βάση την προσωπική μου εμπειρία από τον ελληνικό πανεπιστημιακό χώρο. Επίσης σας χειροκροτήσανε μεν οι από κάτω, αλλά αυτοί οι καλοί καγαθοί άνθρωποι στα έδρανα δεν μου φάνηκαν και πολύ χαρούμενοι με τη ζωή τους.
