laerio

Πράγματι, υπάρχουν πολλές περιοχές στον τόπο μας με δυναμικό μεταλλευτικής περιήγησης. Οι περιοχές του Λαυρίου (μεταλλεία μολύβδου-αργύρου, εγκαταστάσεις μεταλλουργίας κλπ), η περιοχή των παλαιών λατομείων της Πεντέλης και του Διονύσου Αττικής, της Σερίφου (μεταλλεία σιδήρου και αιματηρά γεγονότα του 1916 στο Μεγάλο Λιβάδι και Κουταλά Σερίφου), της Χαλκιδικής (μεικτά θειούχα, Μαντεμοχώρια), της Μήλου (ορυχεία βιομηχανικών ορυκτών, θειωρυχεία, κλπ), της Εύβοιας (Λάρκο, Μαντούδι, Κάρυστος), της Φωκίδας (βωξίτης, μεταλλευτικό πάρκο Φωκίδος), της Νάξου (σμύριδα, περιοχή Μουτσούνα και εναέριο σύστημα μεταφοράς, Κούροι Νάξου), είναι ικανές να αποτελέσουν περιοχές μεταλλευτικής περιήγησης.

Καταρχάς δεν είναι μόνο τα 2-3 ορυκτά του Λαυρίου που αναφέρθηκαν στο παραπάνω άρθρο. Είναι και πολλά άλλα, σύνολο 562 ορυκτά που έχουν ταυτοποιηθεί μέχρι σήμερα από την περιοχή της Λαυρεωτικής. Εντούτοις η λίστα αυτή δεν είναι πλήρης, τα ορυκτά του Λαυρίου είναι αρκετά περισσότερα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου από τα Πανεπιστήμια του εξωτερικού, πάνω από 100 επιπλέον ορυκτά από την περιοχή έχουν επίσης ταυτοποιηθεί και θα ανακοινωθούν σύντομα σε έγκυρα διεθνή έντυπα, με αποτέλεσμα τα ορυκτά του Λαυρίου να πλησιάζουν τα 700.

Για τους μη γνωρίζοντες τα πλυντήρια ήταν μέσα υδρομηχανικού εμπλουτισμού των μεταλλοφόρων κοιτασμάτων της περιοχής, ώστε αυτά να εμπλουτίζονται σε αργυρούχο μόλυβδο, δηλαδή το γαληνίτη (PbS) και τον κερουσίτη (PbCO3). Η μέθοδος αυτή ήταν μεν αποτελεσματική, αλλά απαιτούσε μεγάλες ποσότητες νερού, σε μία σχετικά άνυδρη περιοχή, όπως η Λαυρεωτική. Ετσι, οι σπουδαίοι μεταλλουργοί του Λαυρίου επινόησαν μία κατασκευή στην οποία το νερό που χρησιμοποιούνταν για τον καθαρισμό του μεταλλεύματος, μπορούσε να αυτοκαθαρίζεται και να επανα-χρησιμοποιείται για τον ίδιο σκοπό.