ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Να ξεκαθαρίσω τα εξής: είμαι σίγουρος πως ο κ. Ιωαννίδης είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Ο τρόπος (προβληματικός τρόπος, αλλά αυτόν έχουμε) που μετράμε την αριστεία στον ακαδημαϊκό χώρο δηλώνει ότι πρέπει να είναι εξαιρετικός επιστήμονας στον τομέα του, διαπρεπής και δικαίως ονομαστός. Δεν έχω λόγο να μην υποθέσω πως θα είναι αξιοπρεπέστατος στην προσωπική και καθημερινή επαγγελματική του ζωή. Αυτό που λέω, μετά συγχωρήσεως δηλαδή, είναι πως αυτή η μανιέρα τελετουργικού αυτομαστιγώματος μαζί με ένα συγκεκριμένο είδος ειρωνείας, καθώς και η ιδεολογία των στραβοχυμένων φιλοσόφων-βασιλέων (τύπου: είσαι καλός στα pure mathematics; Γίνε υφυπουργός!), ενίοτε γίνεται κουραστική--όσο κι αν τέρπει το κοινό που διψά, παρακαλεί, ικετεύει γι' αυτού του είδους τον λαϊκισμό.

Αν και δεν είμαι ειδικός γλωσσολόγος, απορώ. Σε ένα θέμα που η διεθνής επιστημονική κοινότητα ερίζει, στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, επίσημο και ανεπίσημο, έχει υιοθετηθεί μια άποψη που σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει μάλλον αίολη. Διδάσκεται, εξετάζεται και τιμωρούνται όσοι δεν γνωρίζουν και δεν αναπαράγουν το λάθος. Σκεφθείτε όμως την περίπτωση: πέρα από όσους συνέδεσαν το «ἐσθλός» με άλλες λέξεις, εκτός του «εἰμί», ίσως να τιμωρηθεί και κάποιος μαθητής που γνώριζε την διαφωνία των γλωσσολόγων και επέλεξε να μην απαντήσει. Ποιος θα δικαιώσει άραγε αυτόν τον άγνωστο μαθητή, τον άριστο, που γνώριζε κάτι παραπάνω;