ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Μπορεί να μην είναι εφικτό ακόμη να αντιληφθούμε το πόσο σοβαρές θα είναι συνέπειες στο άμεσο μέλλον, αλλά σύσσωμη η πολιτική σκηνή της χώρας αφήνει τα πανεπιστήμια στο έλεος των παρατάξεων, της αυθαιρεσίας, αδιαφορίας και ανομίας που κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες δίχως κανένα έλεγχο ή μέριμνα. Το ΠΑΣΟΚ άφησε στη τύχη το ίδιο το παιδί του και εν συνεχεία τα συμφέροντα ήρθαν να συμπληρώσουν τα κενά σαν ύαινες έτοιμες να κατασπαράξουν ό,τι βρεθεί στο δρόμο τους. Η ΝΔ αδιαφόρησε, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνει όσα υποσχέθηκε. Οι αντιξοότητες θα μεταδοθούν και στις επόμενες γενιές που εξακολουθούν να έρχονται αντιμέτωπες με εμπόλεμες καταστάσεις εντός των ΑΕΙ.

Όμως, αυτή η επιτυχία του, δηλαδή η επιτυχία μιας πολιτικής που έρχεται «από τα πάνω» για να ενσωματώσει το κύμα που ερχόταν «από τα κάτω» (πέτυχε να ενσωματώσει ακόμα και τις εαμογενείς μάζες), υπήρξε ταυτόχρονα και η γενεσιουργός αιτία των αδυναμιών και των αστοχιών του εγχειρήματός του. Διότι η εφαρμογή ενός τέτοιου ριζοσπαστικού -επαναστατικού στις ελληνικές συνθήκες- προγράμματος θα απαιτούσε την ύπαρξη ενός πολιτικού κινήματος, με υψηλό χαρακτήρα ανιδιοτέλειας, εργατικότητας και συνοχής, και εν τέλει μια άλλη πραγματικότητα του ίδιου του λαϊκού σώματος. Αντ' αυτού, ο Ανδρέας Παπανδρέου διέθετε ένα κόμμα συγκροτημένο από ένα μείγμα πολιτευτών παλαιάς κοπής, από την Ένωση Κέντρου, και μια νεόκοπη ομάδα υποστηρικτών χωρίς μεγάλο βάθος παιδείας, αγωνιστικότητας και δραστηριοποίησης.