ΒΙΑ

Εκείνο που φάνηκε ξεκάθαρα από το βίαιο ξέσπασμα στους δρόμους της χώρας τον Δεκέμβριο του 2008 ήταν ότι ένα ευρύ φάσμα οργανώσεων, ακτιβιστών, μαθητών συμμερίζονταν σε μεγάλο βαθμό τη μετωπική σύγκρουση ως έκφραση πολιτικής οργής. Τα επεισόδια δεν ήταν, όπως ισχυρίστηκαν πολλοί, μια εξέγερση ή κάποια ανταρσία ενάντια σε συγκεκριμένες νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές της τότε κυβέρνησης. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, πολλά από τα κυβερνητικά μέτρα που θεωρήθηκαν υπεύθυνα για το βίαιο ξέσπασμα δεν είχαν καν τεθεί σε εφαρμογή την περίοδο που η Αθήνα φλεγόταν.

Η βία κατά των γυναικών διαπερνά όλους τους πολιτισμούς, όλες τις χώρες, τις κοινωνίες και τις εποχές...Δεν γνωρίζει κοινωνική διαστρωμάτωση και δεν κάνει ηλικιακές διακρίσεις. Η διαχρονικότητα της κοινωνικής αυτής παθογένειας, που αναγνωρίζεται πλέον ως έγκλημα με άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις τόσο για τις γυναίκες θύματα όσο και για τη κοινωνία στο σύνολό της, εδράζεται σε μία εξίσου διαχρονική νοσηρή νοοτροπία περί αδυναμίας του γυναικείου φύλου. Τούτο επιβεβαιώνει η πρόσφατη και πιο ολοκληρωμένη έως σήμερα πανευρωπαϊκή έρευνα για τη βία κατά των γυναικών, που διενεργήθηκε από τον Οργανισμό Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ (FRA).

Το σιδέρωμα μαστού στην Κεντρο-Δυτική Αφρική (Καμερούν, Τσάντ,Κένυα), το κυνήγι μαγισσών στη Σαουδική Αραβία και τη Γκάμπια, οι πρόωροι γάμοι και τεκνοποιήσεις στη Γουατεμάλα, στην Ινδία και τον Νίγηρα, οι δοκιμές παρθενίας και φυσικά ο ακρωτηριασμός γυναικείων γεννητικών οργάνων στην Σομαλία, Ερυθραία, Υεμένη, νότιες περιοχές Αιγύπτου και Σουδάν είναι κάποιες από τις πρακτικές που συνεχίζουν και υπάρχουν μέχρι και στις μέρες μας, τον 21ο αιώνα. Οι εξαναγκαστικοί γάμοι που σχετίζονται με τη προίκα που θα δοθεί στον μελλοντικό σύζυγο και η κλειτοριδεκτομή θεωρούνται ως οι ιερότερες παραδόσεις για τη ζωή της γυναίκας καθώς αποτελούν τις τελετουργίες μύησης τους στον ενήλικο κόσμο και το κλειδί για μια ευτυχισμένη ζωή.