Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ημερών διεξήχθησαν πολλές συζητήσεις στον χώρο της Κεντροαριστεράς όσον αφορά την κίνηση «Παραιτηθείτε». Ορισμένα στελέχη ήταν ανάμεσα στους διοργανωτές της διαδήλωσης, άλλοι εξέφρασαν ανοιχτά τον σκεπτικισμό τους και κάποιοι διάλεξαν τον δρόμο της σιωπής. Προσωπικά, επέλεξα τον τελευταίο δρόμο αν και δεν κατέχω κάποια θέση στους πολιτικούς οργανισμούς της Κεντροαριστεράς, επειδή διαφωνούσα με την εν λόγω κινητοποίηση, αλλά δεν ήθελα ακόμα και το άρθρο ενός απλού πολίτη να αποτελέσει μία μικρή έστω φωνή υπονόμευσής της.
Πρώτα από όλα, θεωρώ πως μία συγκέντρωση δεν πρέπει να αναλώνεται απλά και μόνο στην παραίτηση της κυβέρνησης. Όσο και αν έγινε προσπάθεια ώστε να ξεχωρίσει το «Παραιτηθείτε» από τους «Αγανακτισμένους», εμφανίστηκε σαν μία διαδήλωση αγανάκτησης. Μπορεί να μην είχαμε τα αντιπολιτικά συνθήματα που ακούστηκαν το 2011, αλλά η συγκέντρωση μιλούσε κυρίως για τα προβλήματα της κυβέρνησης παρά για ένα συγκεκριμένο αίτημα που θα ασκούσε περισσότερο πίεση στην τελευταία. Πόσο διαφορετική θα ήταν μία διαδήλωση με σύνθημα φράσεις όπως «Δικαίωμα στην εργασία», «Δημόσια παιδεία για όλους δωρεάν» ή «Δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή σύνταξη» (μιας και έχει ψηφιστεί σχετικά πρόσφατα το νέο ασφαλιστικό); Θεωρώ πως έχοντας ένα θετικό πρόταγμα μία αντικυβερνητική διαδήλωση θα πετύχαινε καλύτερες επιδόσεις.
Ταυτόχρονα, πρέπει να επισημάνουμε ότι η συσπείρωση της «κοινωνίας πολιτών» (όσο παράδοξος και αν είναι ο όρος) μέσα από αντικυβερνητικές διαδηλώσεις «ομπρέλα», δε βοηθά στη συγκρότηση ενός σαφούς πολιτικού υποκειμένου που θα μπορέσει να συσπειρώσει την ελληνική κοινωνία ώστε να συνταχθεί μαζί του για την Ελλάδα του μέλλοντος. Με ποιους σκοπεύει να συζητήσει η Κεντροαριστερά την επόμενη μέρα μετά την πτώση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Με όσους θυμούνται το αντικομμουνιστικό μίσος της δεκαετίας του 1950; Με εκείνους που δεν μπορούν να προχωρήσουν στον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας; Με αυτούς που μιλούν υποτιμητικά για ευάλωτες κοινωνικές ομάδες;
Πόσο διαφορετική θα ήταν μία διαδήλωση με σύνθημα φράσεις όπως «Δικαίωμα στην εργασία», «Δημόσια παιδεία για όλους δωρεάν» ή «Δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή σύνταξη» (μιας και έχει ψηφιστεί σχετικά πρόσφατα το νέο ασφαλιστικό);
Το πρώτο που πρέπει να γίνει στον χώρο της Κεντροαριστεράς είναι να δομηθεί ένα νέο πολιτικό πρόγραμμα που θα εξηγήσει με αριθμούς και με στοιχεία πώς θα κερδίσει το μέλλον του ο πολίτης, τον οποίο φιλοδοξούσαν να «κατεβάσουν» στο Σύνταγμα οι διοργανωτές της συγκεκριμένης εκδήλωσης. Ο Έλληνας πολίτης βιώνει εδώ και πολλά χρόνια την καταβαράθρωση του βιοτικού του επιπέδου και τον δραματικό περιορισμό του ορίζοντα προσδοκιών του. Αντέδρασε σε αυτή την κατάσταση εκλέγοντας τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και ανταμείφθηκε με μία ακόμα διάψευση και υποβάθμιση της ζωής του. Δεν αρκεί πλέον μία συσπείρωση του κόσμου μπροστά στην καταστροφή, αλλά πρέπει υπάρξει προσπάθεια για συγκέντρωση δυνάμεων γύρω από μία σαφή πρόταση που θα αποτελέσει πραγματική εναλλακτική για έξοδο από την Κρίση.
Τέλος, οφείλω να παρατηρήσω πως ο χώρος της Κεντροαριστεράς κινδυνεύει να παρασυρθεί από τον οικονομισμό, ακόμη και τώρα που η συγκεκριμένη τακτική τον συρρίκνωσε όσο ποτέ στην ιστορία του. Πιο συγκεκριμένα, η Κεντροαριστερά βάσισε την πολιτική της παρουσία στην Γ' Ελληνική Δημοκρατία σε έναν επιτυχημένο ετεροπροσδιορισμό με την ελληνική Δεξιά. Η συνέχιση του πολιτικού «φλερτ» με την τελευταία μπορεί να ήταν μια αναγκαιότητα για την αποφυγή της ακυβερνησίας το 2012, αλλά αν θέλει ο χώρος να ξεφύγει από τις χαμηλές εκλογικές πτήσεις, οφείλει να σκεφτεί αν πρέπει να αφήνει υπόνοιες για μία προβληματική συμπόρευση με τον συντηρητισμό της ελληνικής Δεξιάς.