Η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα της κρίσης πρέπει να είναι από τις περιπτώσεις που έχει απασχολήσει πολύ τα μέσα ενημέρωσης και τον δημόσιο λόγο χωρίς, όμως, την απήχηση που κάποιος θα περίμενε βάσει του σημαντικού ρόλου που διαδραμάτισε το ΠΑΣΟΚ σε όλη της διάρκεια της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας μέχρι το 2010. Πρόκειται για τον πολιτικό χώρο που διασπάστηκε όσο κανείς εν μέσω κρίσης και που ακόμη δεν έχει κατορθώσει να δώσει μία πειστική απάντηση στο πρόβλημά του.
Σήμερα, ύστερα από 4 έτη εσωστρέφειας μετά τον εκλογικό «σεισμό» του 2012 και με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να γνωρίζει την πιο γρήγορη και την πιο δραματική απονομιμοποίηση που γνώρισε ποτέ κυβέρνηση στην περίοδο μετά τη Μεταπολίτευση, δείχνει να έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου για την αντεπίθεση της εν λόγω παράταξης. Παρόλα αυτά το «αγκάθι» της εσωστρέφειας στην Κεντροαριστερά εξακολουθεί να υφίσταται και να αποτελεί τροχοπέδη, στην προσπάθεια που καταβάλλεται για την ανανέωση και την εκλογική της άνοδο.
Ο δρόμος, όμως, προς την πολιτική εξωστρέφεια περνά από την εσωκομματική ενημέρωση, την εμπιστοσύνη στο δυναμικό και την ηγεσία της παράταξης και τη γενναιότητα της αυτόνομης πορείας μακριά από ταυτίσεις με τον συντηρητισμό της Δεξιάς και τη δήθεν Αριστερά της δημαγωγίας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στη συζήτηση που γίνεται για τον ετεροκαθορισμό της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Όσο και αν όλα τα μέρη δηλώνουν πως στόχος της Συμπαράταξης είναι η άρθρωση μίας αυτόνομης και σύγχρονης και προοδευτικής πρότασης, η εσωκομματική κριτική έρχεται στο προσκήνιο (και δεν μένει στο παρασκήνιο), όταν η ΔΗΣΥ συναινεί μετά από παραχωρήσεις της κυβέρνησης όπως έγινε στο ζήτημα του ΕΣΡ ή όταν δεν συντάσσεται με εκείνη όπως συνέβη κατά την ψήφιση του νέου εκλογικού νόμου.
Η συζήτηση που διεξάγεται στο εσωτερικό της Δημοκρατικής Συμπαράταξης περί ετεροκαθορισμού, μόνο κακό μπορεί να κάνει στην προσπάθεια που ήδη φαίνεται να αποδίδει καρπούς με τη διαφαινόμενη δυναμική που δείχνει να έχει η παράταξη στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Υπάρχουν στελέχη που εγκαλούν άλλα στελέχη για την αδυναμία υπεράσπισης των πεπραγμένων της περιόδου 2010-2015, την ώρα που αδυνατούν να υπερασπιστούν το ιστορικό παρελθόν της παράταξης στη δεκαετία του 1980 ή του 1990 και το αντίστροφο. Ταυτόχρονα, μερικοί αδικούν την κοινωνική σύνδεση της Κεντροαριστεράς και αφιερώνονται στη δικαίωση προσώπων ένθεν κακείθεν.
Η ουσία είναι ότι η Δημοκρατική Συμπαράταξη έχει όργανα, επικεφαλής και σαφείς στόχους. Ο ετεροπροσδιορισμός είναι επόμενος όταν κάποιος προσδιορίζεται με σαφήνεια. Ακόμα και όταν υπάρχει πόλωση πάντα η μία πολιτική δύναμη σπεύδει να διαλαλήσει ότι δεν σχετίζεται με την αντίπαλό της. Ο δρόμος, όμως, προς την πολιτική εξωστρέφεια περνά από την εσωκομματική ενημέρωση, την εμπιστοσύνη στο δυναμικό και την ηγεσία της παράταξης και τη γενναιότητα της αυτόνομης πορείας μακριά από ταυτίσεις με τον συντηρητισμό της Δεξιάς και τη δήθεν Αριστερά της δημαγωγίας.