Τουρκία. Ένα έθνος με μεγάλη και βαθιά πορεία στις παρυφές του ευρωπαϊκού χώρου, μια πορεία όμως γεμάτη εντάσεις, προκλήσεις, συγκρούσεις και αίμα. Αίμα αθώων που χύθηκε στο όνομα της κυριαρχίας επι των αλλόθρησκων αρχικά και στο όνομα της προσαρμογής της χώρας στα πρότυπα και τις αρχές της Ευρωπαϊκής ηπείρου, αργότερα.
Μακρύς ο κατάλογος των εθνών που βίωσαν τον επεκτατισμό, τον πόλεμο και την επιθετικότητα των Τούρκων κατά την πάροδο των χρόνων. Σέρβοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Ρώσοι, Αρμένιοι, Έλληνες, Κούρδοι, Μαγιάροι, ακόμα και οι Αυστριακοί, ήρθαν αντιμέτωποι κατά καιρούς με τον Οθωμανικό πόθο για επέκταση και κυριαρχία. Άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Άλλοι με απλές μάχες και συγκρούσεις, κάποιοι όμως με βαθιές πληγές από γενοκτονίες κι εθνοκαθάρσεις, όπως οι Αρμένιοι και οι Έλληνες.
Όλα αυτά βέβαια ανήκουν στο παρελθόν, θα μπορούσε να πει κανείς. Είναι ιστορίες περασμένων αιώνων, που χάθηκαν με την έλευση των νεότουρκων του Κεμάλ και του κοσμικού του Κράτους - πρότυπο για τη Δύση. Είναι όμως έτσι; Έχουμε πραγματικά απέναντί μας μια Τουρκία που εμπνέεται από τις αρχές της διαλλακτικότητας και της διπλωματίας όπως η ίδια διακυρήσσει ή έχουμε να κάνουμε με ένα Έθνος που κυβερνάται από τύποις φιλειρηνιστές αλλά στην πράξη βαθιά πολεμοχαρείς κι αδίστακτους Ηγέτες;
Η γειτονική μας χώρα βρίσκεται σε διαδικασία βαθιάς μετάλλαξης κι αυτό το αναγνωρίζουν πλέον όλοι. Αναζητά την παλιά αίγλη των εποχών της Υψηλής Πύλης, μετερχόμενη σύγχρονες μεθόδους ισλαμικού επεκτατισμού. Και αυτό είναι εμφανές τόσο από την ίδια της την εσωτερική πολιτική, όπου άντρα Κεμαλισμού αλώνονται μέσω της αμφισβητησης της κοσμικότητας του Κράτους, όσο και μέσω των υπόγειων διαδρομών και συναλλαγών που λαμβάνουν χώρα με το Ισλαμικό Κράτος τα τελευταία χρόνια.
Η Τουρκία του 2005 δεν έχει καμία σχέση με την Τουρκία του 2015.
Έχουν γραφτεί αναρίθμητα άρθρα που προσπαθούν να ρίξουν φως στη νέα αυτή φάση και φύση της Τουρκίας, η οποία από τη μία επιχειρεί να διατηρήσει τον Κεμαλικό της μανδύα, επιδιώκει από την άλλη όμως εναγωνίως την κατάκτηση μιας νέας, νεοοθωμανικής εμπνεύσεως θέσης της στον κόσμο. Ο Ερντογάν ξεκίνησε την πολιτική του διαδρομή ως πρωθυπουργός στις αρχές της περασμένης δεκαετίας ευαγγελιζόμενος τον εξευρωπαϊσμό, την περαιτέρω προσκόλληση στη Δύση και την πλήρη προσαρμογή της χώρας του στο Ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Η αλήθεια είναι πως πέτυχε μια άνευ προηγουμένου οικονομική ευημερία για τη χώρα, που την οδήγησε στην ανάληψη ενός ρόλου περιφερειακής υπερδύναμης τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά. Αυτός ο πολιτικοοικονομικός μικρομεγαλισμός της Τουρκίας όμως, έφερε και τις αναπόφευκτες προστριβές με την Ευρώπη. Η κωλυσιεργία των ευρωπαίων στην ενταξιακή πορεία της χώρας, για πολλούς και αντικρουόμενους λόγους, είχε ως αποτέλεσμα τη σταδιακή γεωπολιτική αλλαγή προσανατολισμού μέσω του νεοοθωμανικού δόγματος του Αχμέτ Νταβούτογλου. Η Τουρκία θεωρεί εαυτόν ικανή να πορευτεί μόνη, ονειρευόμενη μια νέα αυτοκρατορία του 21ου αιώνα, όπου θα αποτελεί ισότιμο εταίρο της Ε.Ε. και της Ρωσίας στην περιοχή. Κάτι τέτοιο όμως πόρρω απέχει από την πραγματικότητα.
Η Τουρκία στέκεται πάνω σε πήλινα πόδια τα οποία κινδυνεύουν από πολλές και διαφορετικές μεριές. Κούρδοι, Ιράκ, Συρία ήταν έως τώρα μερικοί από αυτούς τους κινδύνους. Τώρα, προστέθηκε και η Ρωσία, με την ευθύνη για αυτή την εξέλιξη να βαραίνει αποκλειστικά την ίδια την τουρκική ηγεσία. Ο ρόλος της στην υπόγεια χρηματοδότηση του ISIS είναι γνωστός εδώ και αρκετά χρόνια, μέσω της διευκόλυνσης από το έδαφός της του παραεμπορίου πετρελαίου, που αποφέρει δισεκατομμύρια στους αδίστακτους παράφρονες του Ισλαμικού Χαλιφάτου.
Με την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού, η Τουρκία τίθεται πια απέναντι στη μάχη κατά του ISIS. Θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς τη Ρωσία για ίδια συμφέροντα στην περιοχή της Συρίας και της Μέσης Ανατολής, αλλά όχι και για κωλυσιεργία ως προς τον πόλεμο απέναντι στους Τζιχαντιστές. Ανερυθρίαστα πια, η τουρκική ηγεσία, εκμεταλλευόμενη το αντιρωσικό κλίμα στη Δύση, επιχειρεί να τραβήξει το ΝΑΤΟ (και την Ε.Ε. δευτερευόντως) σε μια δίχως λογική πολεμική εναντίον της Ρωσίας, για ένα ζήτημα που θα έπρεπε να ενώνει και όχι να διχάζει.
Το Ισλαμικό Χαλιφάτο δεν είναι Ουκρανία. Είναι μια ανοιχτή πληγή που απειλεί την ίδια την υπόσταση του σύγχρονου κόσμου με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Ας ελπίσουμε πως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, έστω και αργά, θα δουν πως χωρίς τη Ρωσία, η μάχη ενάντια στο μεσαιωνικό δολοφονικό σκοτάδι των Τζιχαντιστών δεν είναι δυνατόν να είναι νικηφόρα.
Η Τουρκία παίζει τα δικά της, αλυτρωτικά και αυτοκρατορικής έμπνευσης παιχνίδια. Δεν πρέπει να παρασύρει σε αυτά και εμάς.